Οι Ποδοσφαιρικοί Δο-Σύλλογοι τα Χρόνια της Κατοχής...

Μέρα που είναι αξίζει να θυμίσουμε σε όσους έχουν ξεχάσει ή δε γνωρίζουν, πως την περίοδο της κατοχής υπήρξαν ''Ελληνικές'' ομάδες που κυριολεκτικά έστησαν κώλο στις δυνάμεις των κατακτητών. Μιλάμε για εποχές που χιλιάδες Έλληνες έδωσαν το αίμα τους για το ιδανικό της ελευθερίας στα μέτωπα του πολέμου και άλλοι που πέθαναν από την πείνα
αρνούμενοι να προσκυνήσουν τη σβάστικα.
Κι όμως, εκτός από τους μεμονωμένους ρουφιάνους που άλλωστε υπάρχουν σε κάθε εποχή, εκτός από πολιτικούς και media που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές, υπήρξαν και ποδοσφαιρικοί σύλλογοι που έπραξαν το ίδιο.
Αν σας ζητούσα να μαντέψετε, οι περισσότεροι θα το βρίσκατε χωρίς κόπο!
Η ρουφιανιά άλλωστε είναι κληρονομικό χάρισμα και περνάει από πατέρα στο γιό. Εκτός αυτού, είναι καταγεγραμμένη στο DNA κάθε σωματείου από τη μέρα ίδρυσής του.
Για να μην το κουράζουμε λοιπόν, ο ένας δοσίλογος είναι ο πράσινος λαγός.
Ιδού δημοσίευμα της εποχής, όπου σε σχετικό ρεπορτάζ προαναγγέλεται και φιλικό παιγνίδι του λαγού με Γερμανική ομάδα, το οποίο μάλιστα χαρακτηρίζεται ως σπουδαίο γεγονός.

Δεν είναι γνωστό αν τελικά πραγματοποιήθηκε το φιλικό και μόνο η πρόθεση όμως αρκεί και είναι ενδεικτική των καλών σχέσεων των διαχρονικών ρουφιάνων της εκάστοτε εξουσίας.
Αν συνυπολογίσουμε μάλιστα πως ο πράσινος λαγός ήταν και εκ των εκλεκτών την περίοδο της χούντας, συμφωνούμε όλοι πως ο ύμνος της ομάδας θα έπρεπε να είναι ''δοσίλογος μεγάλος δεν υπάρχει άλλος''...
Υπάρχει όμως κι' άλλος δοσίλογος και είναι αυτός που υποψιαστήκατε όλοι.
Ο γνωστός ρουφιάνος της Φαπαναστασίου, ο παραδοσιακός κουκουλοφόρος συνεργάτης της ασφάλειας μέχρι σήμερα,  επιβεβαιώνει απλώς πως πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι.

Στην περίπτωση του ρούλεως μάλιστα, δε μιλάμε για μια φήμη, ούτε για ένα δημοσίευμα, αλλά για αναφορά σε βιβλίο που έγραψε για την ομάδα ο δημοσιογράφος Γιώργος Σερπετζής, από τους παλίότερους δημοσιογράφους της Θεσσαλονίκης και δηλωμένος οπαδός των κιτρίνων.
Ιδού λοιπόν, τι έγραψε λοιπόν στο βιβλίο του:

Όπως γίνεται αντιληπτό από το ύφος του αποσπάσματος, στόχος δεν είναι η ενημέρωση για το γεγονός (που ήταν προφανώς γνωστό σε εκείνους που έζησαν εκείνα τα χρόνια), αλλά να τεκμηριωθεί πως ο ρούλης σφάζονταν από τους διαιτητές!!!!!!!
Το Λαμπροσκόρδειο-Ψαλτίδειο σύμπλεγμα που τους κατατρέχει μέχρι σήμερα λοιπόν, προκάλεσε ένα άνευ προηγουμένου αυτορουφιάνεμα και αποτέλεσε το πιο πειστικό τεκμήριο για το ότι στην περίοδο της κατοχής ήταν δοσίλογοι!
Όπως ήταν δοσίλογοι και την περίοδο της χούντας που κατέκτησαν το μοναδικό κύπελλο στην ιστορία τους, άσχετα αν η προπαγάνδα τους μιλάει για κυνήγι από τον τότε ΓΓΑ Ασλανίδη. Και γι' αυτό το γεγονός άλλωστε υπάρχουν ντοκουμέντα εποχής, που δείχνουν τον Ασλανίδη να πανηγυρίζει τον τίτλο μαζί με το ΔΣ της ομάδας σε νυχτερινό κέντρο...
Όσο για τον ΠΑΟΚ, την απάντηση δίνουν ανάλογα δημοσιεύματα εποχής