Ενα Μάθημα για τους Γερμανούς...

Μια και η ποδοσφαιρική αναμέτρηση με τους Γερμανούς μας έχει συνεπάρει για τα καλά και όλοι μας -έστω και νοερά- επιθυμούμε να δώσουμε ένα καλό μάθημα στους διαχρονικούς νταβατζήδες της Ευρώπης, αξίζει τον κόπο να σας μεταφέρω μια προσωπική εμπειρία που έζησα πριν λίγο καιρό
.
Βγαίνοντας από το Αγιο Ορος την Κυριακή του Πάσχα, συνταξίδευα στο ταχύπλοο με δύο μεσήλικες Γερμανούς. Κατευθυνόμενοι στην Ουρανούπολη έπιασαν εμένα και το φίλο μου στην κουβέντα. Αφού έγιναν οι τυπικές συστάσεις και τους είπαμε πως είμασταν από Θεσσαλονίκη, μας ρώτησαν αν είχαμε χώρο στο αυτοκίνητο να τους πάμε μέχρι το αεροδρόμιο για να προλάβουν την πτήση για τη χώρα τους. Οι φουκαράδες είχαν προγραμματίσει να φύγουν Μ. Σάββατο, λόγω καιρικών συνθηκών όμως δεν κινήθηκαν πλοία, έχασαν το αεροπλάνο και η μόνη τους ελπίδα ήταν να φύγουν την επόμενη. Και πάλι όμως θα έπρεπε σε 1.5 ώρα να είναι στο αεροδρόμιο.
Το δεχτήκαμε χωρίς σκέψη και στο δρόμο συζητήσαμε για πολλά. Οι ίδιοι ήταν λάτρεις του Ελληνικού πολιτισμού και εξιστόρησαν μεταξύ άλλων τις εμπειρίες από τις επισκέψεις τους σε ιστορικά μνημεία, αφού η Ελλάδα ήταν ο αγαπημένος τους προορισμός.
Μιλήσαμε και για ΠΑΟΚ αφού ήταν οπαδοί της Μπάγερν και δεν είχαν ξεχάσει το ιστορικό παιγνίδι στο Μόναχο τη δεκαετία του 80.
Για την πολιτική και την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί δεν είπαμε σχεδόν τίποτα, αφού μάλλον αισθάνονταν πως η θέση τους είναι λεπτή. Πέταξαν κανά δυό μπηχτές σε βάρος της Μέρκελ, αλλά δε δώσαμε σημασία, ίσως το έκαναν για να μας καλοπιάσουν. Ούτε κι' εμείς θέλαμε ν΄ανοίξουμε τέτοιο θέμα, είμασταν πτώματα από την κούραση, αφήστε που μετά από τριήμερο στο περιβόλι της Παναγιάς είσαι συνήθως αλλού γι' αλλού.
Πρόλαβα να τους πω όμως πως δεν αντιλαμβάνομαι τη χώρα μου ως θύμα, αφού ο τρόπος που παίζεται το παγκόσμιο οικονομικό παιγνίδι, μπορεί να μετατρέψει αυτούς σε ζητιάνους τα επόμενα χρόνια.
Ηξερα κατά βάθος πως ακόμα κι' αν η συμπάθεια ή ο θαυμασμός για τη χώρα μας δεν ήταν υποκριτικός, μας θεωρούν (όπως και όλοι οι ''πολιτισμένοι'' Ευρωπαίοι), ανεξέλεγκτους-επικίνδυνους και απροσάρμοστους για τα καλούπια τους.
Για να προλάβουμε να είμαστε στο αεροδρόμιο ο φίλος μου οδηγούσε γρήγορα, έκανε προσπεράσεις πατώντας διπλή γραμμή κι' έμπαινε στις στροφές με τις μπάντες.
Φτάσαμε στο αεροδρόμιο Μακεδονία on time και η υποχρέωση που ένοιωθαν έναντι ημών
ήταν έκδηλη. Επέμεναν να δώσουν 100 ευρώ για βενζίνη, ο φίλος μου ήταν κάθετα αρνητικός και τελικά άφησαν με το ζόρι το χαρτονόμισμα στη θέση του οδηγού.
Αφού μας είπαν καμιά 20αριά φορές ''εφχαγιστώ'', αποφάσισα να τους δώσω με ευγενικό τρόπο ένα μάθημα αλά Ελληνικά, λέγοντάς τους το εξής:
''Αντι να μας ευχαριστείτε, ελπίζω να καταλάβατε πως ο τρόπος ζωής που μάθατε δεν είναι δυνατόν να επιβληθεί σε όλους τους λαούς επειδή τον θεωρείτε σωστό, σας αρέσει ή τον συνηθίσατε. Μπορεί να χαίρεστε που τελικά τα καταφέρατε να πάτε σπίτι σας, αλλά αν αυτό συνέβαινε στη χώρα σας ο οδηγός θα είχε πληρώσει κανά 5χιλ ευρώ σε πρόστιμα για τροχαίες παραβάσεις, θα του είχαν πάρει το δίπλωμα κι' επειδη οι νόμοι σας είναι πολύ αυστηροί, ίσως να είχε καταλήξει σε κανά κελί. Αν πάλι οδηγούσε σα Γερμανός, δε θα είχατε προλάβει το αεροπλάνο''...
Τους χαιρετήσαμε, αναχωρήσαμε για τα δικά μας σπίτια και τους αφήσαμε να μας κοιτούν αποσβολωμένοι...