Ιστορίες με Λαγούς, που Έτρεχαν με Χίλια...

Oσο κι' αν ακούγεται παράξενο, οι οπαδικές στιγμές που αφορούν την προιστορία μας με το λαγό δεν είναι πολλές. Αντίθετα με ότι ισχύει δηλαδή με γαύρους και χανούμια όπου θα μπορούσαν να γραφούν τόμοι με αμέτρητα αυτοτελή επεισόδια, με το λαγό δεν έχουν καταγραφεί περιστατικά άξια αναφοράς
. Οι γαύροι βλέπετε έχουν πολυάριθμους οπαδούς συν το γεγονός ότι υπάρχει μια οπαδική κόντρα από παλιά, τα χανούμια διέθεταν πάντα ένα καλώς εννοούμενο οπαδικό θράσος, οπότε οι στιγμές που στιγμάτισαν την οπαδική ιστορία με αυτούς ήταν σημαντικές.
Περιττό να τονίσουμε πως αυτή γράφτηκε κυρίως στην Αθήνα τις δεκαετίες της γλυκιάς οπαδικής αλήτείας του70 του 80 και κάπως του 90, αφού η Θεσσαλονίκη και η Β. Ελλάδα γενικότερα ήταν απαγορευμένη περιοχή. Κι' όταν άρχισαν να έρχονται με συνοδεία μυριάδων αστυνομικών, δεν κυκλοφορούσαν μες την πόλη όπως κάναμε εμείς.
Αντίθετα με τους γαύρους και τα χανούμια λοιπόν, τους λαγούς τους θεωρούσαμε μπρούκληδες και φλώρους, ουδέποτε τους είχαμε σε υπόληψη. Θυμάμαι ότι εκείνα τα χρόνια διαβάζαμε για κάτι ΝΟΠΟ και κάτι άλλες ντεμέκ εξτρεμιστικές-ναζιστικές οργανώσεις, προσωπικώς όμως δεν τους είδα ποτέ σε δράση! Ισως όποτε έπαιζαν με τον ΠΑΟΚ έπαιρναν ρεπό...
Χαρακτηριστικό είναι πως καθ' όλη τη διάρκεια της 10ετίας του 70, ο οργανωμένος πυρήνας των ΠΑΟΚτσήδων κάναμε κερκίδα μέσα στη Θύρα 13!!!, σε μια περίοδο που είχε διαμορφωθεί μια παράδοση πολλών συνεχόμενων ισοπαλιών στα μεταξύ μας παιγνίδια στη Λεωφόρο και το μόνο που δεν έκαναν οι βάζελοι ήταν να μας κερνάνε πορτοκαλάδα για να μας καλοπιάσουν,
Ναι, ναι καλά διαβάσατε, εκεί πηγαίναμε, -καθόμασταν στο κάτω μέρος της κερκίδας-, φωνάζαμε, πουλούσαμε τρέλα και φεύγαμε...
Σα να λέμε δηλαδή ότι οι Παναθηναικοί έκαναν κερκίδα μέσα στην 4Α, κάτω από το ιστορικό πανό.
Αυτό κόπηκε για δύο λόγους. Το 1978 έπεσε απίστευτο ξύλο, όταν αρχίσαμε να μπινελικάζουμε τον παίκτη του λαγού Νίκο Κόβη, ο τελευταίος μας έκανε χειρονομία και έγινε μπάχαλο. Αρχίσαμε να τον λέμε Τούρκο αφού ήταν γεννημένος στην Τουρκία, αυτός συνέχισε να προκαλεί, με αποτέλεσμα να αρχίσουν τη ρήψη αντικειμένων από το πάνω μέρος της κερκίδας..

Ενα απ' αυτά βρήκε το Μανάβη στο κεφάλι, με αποτέλεσμα να γυρίσει εκνευρισμένος και να τους πει:
''Της μάνας σας το μ@@νί ρε, κ@λόπουστοι να πούμε'' Αυτό ήταν! Μέχρι να τελειώσει το ματς έπεφτε ξύλο...

Δύο χρόνια μετά, η μισή 13 ήταν μικρή για να μας χωρέσει αφού κατεβήκαμε 4-5 χιλιάδες. Το παιγνίδι ήταν πολύ κρίσιμο από βαθμολογικής άποψης -εκείνα τα χρόνια ο ΠΑΟΚ διεκδικούσε ανελλειπώς πρωτάθλημα- και πριν τον αγώνα μια ομάδα 50-100 ατόμων έκανε ντου στα ηλεκτρονικά πίσω από τη 13, που ήταν στέκι φανατικών βάζελων. Μιλάμε ότι οι λαγοί έφαγαν χοντρή μαγκιά από ομάδα καταδρομών που ξέφυγε από την πορεία, τρώγοντας πέσιμο που δεν το περίμεναν. Οι συγκεκριμένοι ήταν στιγματισμένοι, αφού ήταν αυτοί που είχαν καθιερώσει το συνηθισμένο για την εποχή μπλόκο, κάνοντας πεσίματα σε ξέμπαργκους ΠΑΟΚτσήδες ζητώντας τους ταυτότητες. Αν οι τελευταίοι δεν είχαν ή έλεγαν ότι δεν είχαν -για λόγους που αντιλαμβάνεσθε- τους ρωτούσαν ''προς τα που πέφτει το Γαλάτσι, η Πετρούπολη''? Αντε να είσαι από Θεσσαλονίκη τώρα και να ξέρεις που πέφτει κάθε κωλογειτονιά της μπασταρδούπολης.
Κι' επειδή πολλοί δικοί μας την πάτησαν έτσι σχέδιο, ήταν μια ευκαιρία να πάρουμε το αίμα μας πίσω.
Επιστρέφοντας στο παιγνίδι, στο ημίχρονο προηγηθήκαμε 0-1 με γκολ του Δημόπουλου και στο ημίχρονο ο Βαρδινογιάννης πέρασε μπροστά από την κερκίδα μας και εν μέσω αντικειμένων με την κερκίδα να πάλεται με το κλάσικο σύνθημα ''Βαρδινογιάννη π@@σταρά βάλε στον κώλο τα λεφτά'', σήκωσε τα δύο δάκτυλα δείχνοντας μας πόσα γκολ να φάμε. Για την ιστορία, χάσαμε 2-1...

Το επόμενο γούστο ήταν τη χρονιά του πρωταθλήματος με το γκολ του Ράντε Πάπριτσα, αν και οπαδικής άποψης το παιγνίδι ήταν ήρεμο. Θυμάμαι ότι καθόμασταν σε δύο κερκίδες του ΟΑΚΑ και ανάμεσά μας κάθονταν Παναθηναικοί, που χέστηκαν βλέποντας μας να χοροπηδάμε μόλις η μπάλα βρήκε το πλεκτό, μ' εκείνον το αξέχαστο και βασανιστικό τρόπο.
 Kαλά γούστα βγάλαμε πριν το ματς, αφού σκάσαμε 5 άτομα με ένα volkswagen σκαραβαίο και όταν φτάσαμε στην Αθήνα προσπαθούσαμε να ισιώσουμε. Το καταφέραμε σε χρόνο dt αφού φτάνοντας στο σύνδεσμο τα ξημερώματα είδαμε καπνούς, από πυρσούς που πέταξαν ΠΑΟΚτσήδες της Αθήνας  σε κάτι βλαχοβάζελους που είχαν έρθει για δήθεν μαγκιές.
Ενώ λοιπόν το ματς ήταν Κυριακή εμείς σκάσαμε από Σάββατο για να δούμε και το μπάσκετ -με την κούλα- κι' εκεί βγήκαν τα χοντρά γούστα (λεπτομέρειες σε άλλο θέμα προσεχώς).
Κάτι άξιο αναφοράς που συνέβη πριν από εκείνο το ιστορικό παιγνίδι, το περιέγραψα με αφορμή την επαναλειτουργία του Σ.Φ ΠΑΟΚ Αθηνών και σας το παρουσιάζω αυτούσιο:

Για να εμπεδώσετε πόσο ΠΑΟΚοκρατούμενη ήταν η περιοχή, απέναντι ακρίβως από το σύνδεσμο υπήρχε ένα μπουρδελοξενοδοχείο - μια και η περιοχή ήταν γεμάτη από οίκους ανοχής- με το όνομα ''Δάιδαλος''. Πιάνοντας το νόημα ο ιδιοκτήτης το έβαψε ασπρόμαυρο και τα Σαββατοκύριακα κατακλείζονταν από ΠΑΟΚτσήδες για διανυκτέρευση.
Παραμονές του αγώνα με το βάζελο στο αξέχαστο 0-1 με την κεφαλιά του Ράντε Πάπριτσα, είμαι στο μπαλκόνι και κάνω τσιγάρο. Κανά δύωρο πριν, είχε μπουκάρει στο δωμάτιο ο Νικόλας έβαλε το κεφάλι του κάτω από τη βρύση έπλυνε το κεφάλι του, σκουπίστηκε με το σεντόνι που άρπαξε από το κρεβάτι μου και αποχώρησε! Ηταν αδύνατο να κοιμηθώ για ευνόητους λόγους...
Από νωρίς η αστυνομία μας είχε εγκλωβίσει στην περιοχή ώστε να μην κάνουμε μανούρες και για να φτάσεις στην Ομόνοια έπρεπε να δείξεις ταυτότητα που να μην αναφέρει ως τόπο διαμονής τη Θεσσαλονίκη. Λίγο πριν τα ξημερώματα λοιπόν, αντιλαμβάνομαι κάτι σκιές να γλυστρούν μες το σκοτάδι.
Περπατούσαν τόσο φοβισμένα λες και βρίσκονταν σε ναρκοπέδιο και ήταν σίγουρα βάζελοι που τους αρκούσε μια βόλτα για να το παίξουν μάγκες στους φίλους τους την επόμενη μέρα εξιστορώντας την ηρωική  βόλτα που έκαναν στην Βεραντζέρου. Με το που τους πήρα χαμπάρι δεν το πολυσκέφτηκα, άρπαξα το γυάλινο τασάκι και το εκσφενδόνισα προς το μέρος τους φωνάζοντας ''γαμώ στα σπίτια σας κωλοβαζέλια''.
Ο ήχος της πρόσκρουσης τους πανικόβαλε, ειδικά όταν έπειτα από ελάχιστα δευτερόλεπτα από διπλανά μπαλκόνια ξενοδοχείων και του συνδέσμου άρχισαν να τους πετάνε καρέκλες, μπουκάλια. Η μεταμεσονύχτια σιωπή έδωσε τη θέση της σε πολεμικούς κρότους μετατρέποντας την περιοχή σε βομβαρδισμένο τοπίο, με τους βάζελους να τα τρέχουν για να γλυτώσουν από διασταρούμενα πυρά.''

Χοντρές μανούρες έγιναν το 1989, όταν σκάσαμε περίπου 700 άτομα στη Λεωφόρο, σε εποχές Βουλινού που είχε ήδη αρχίσει η αγωνιστική παρακμή.
Σύμφωνα με τη βαζελική προπαγάνδα οι οπαδοί του λαγού μας ανάγκασαν να φύγουμε από το γήπεδο, αλλά τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.
Οι 700 ερήμωσαν όλη τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας στην πορεία για το γήπεδο χωρίς συνοδεία και εντός γηπέδου άρχισαν οι τσαμπουκάδες με την αστυνομία. Με εντολή Βαρδινογιάννη προσπαθούσαν να μας βγάλουν εκτός γηπέδου πριν ξεκινήσει το παιγνίδι αφού είχαμε πάει απρόσκλητοι και τελικά τα κατάφεραν στα μέσα του Β ημιχρόνου.
Μόλις οι δικοί μας βγήκαν εκτός γηπέδου, άρχισαν να καταστρέφουν ότι έβρισκαν μπροστά τους και κυρίως τα μηχανάκια που ήταν παρκαρισμένα στο βενζινάδικο επί της Λεωφόρου.
Οι βάζελοι όρμηξαν τότε στους αστυνομικούς προσπαθώντας και καλά να βγούνε έξω, έλα όμως που δεν πείθουν αφού τόσο στην πορεία όσο και στο γήπεδο μας χάζευαν εξ' αποστάσεως. Στην πραγματικότητα δηλαδή, θύμισαν το Χατζηχρήστο(?) στην ταινία όπου κρυβόταν πίσω από έναν δυνατό, για να μην τον αφήσει να ορμήσει.

Το προσυπογράφω μετά λόγου γνώσεως, αφού ήμουν ο μοναδικός που κατάφερα να ξεγλυστρίσω από το μπούγιο και να παρακολουθήσω τον αγώνα στο μουλωχτό, μέχρι να τελειώσει...