Θα πει κάποιος ''δε γίνεται να μη γίνει καμμία μαλακία''?
Ε λοιπόν αυτό ακριβώς είναι που με εκνευρίζει αφάνταστα.
Χάνουμε και ψαχνόμαστε κάπου να ξεσπάσουμε τα νεύρα μας, είτε λαμβάνοντας μια αφορμή από ένα υπαρκτό γεγονός -περίπτωση Χακόμπο-, είτε κάνοντας την τρίχα τριχιά - περίπτωση Σαλπιγγίδη-.
Το σίγουρο είναι ότι ψαχνόμαστε να μανουριάσουμε, κι αφού ψαχνόμαστε κάτι θα βρούμε.
Το τρελό της ιστορίας είναι ότι αν κάνετε μια αναδρομή στα σχόλια όλων αυτών που σήμερα ζητούν το κεφάλι του Ισπανού τις προηγούμενες εβδομάδες, θα δείτε αποθεωτικά σχόλια με προτροπές στην ΠΑΕ να του κάνει 10ετές συμβόλαιο!
Πάλι καλά που διοικούν τον ΠΑΟΚ μόνο πατώντας πλήκτρα, ειδάλλως θα έπρεπε να τον αποζημιώσουμε για συμβόλαιο 10ετίας και ποιός την άκουγε την Γκοντζάρεβα...
Το ακόμα πιό τρελό είναι ότι οι περισσότεροι απ' αυτούς που βρίζουν το Χακόμπο επειδή δε συγκράτησε τα νεύρα του με 200 σφυγμούς, αύριο μεθαύριο θα πλακώσουν στα μπινελίκια την ξανθιά στο φανάρι επειδή της έσβησε το αυτοκίνητο στη μέση του δρόμου και θα καθυστερήσουν 5 λεπτά στο ραντεβού για τον καφέ με τους φίλους.
Εκείνο που οφείλουμε να κατανοήσουμε όλοι, είναι πως την τελειότητα δε μπορούμε να την βρούμε πουθενά πάνω στη γη. Και για να μην είμαι απόλυτος αν ποτέ συμβεί, θα πρόκειται για την εξαίρεση.
Ο κανόνας προβλέπει πως σε κάθε εργασιακό χώρο, οι ικανοί έχουν και ιδιοτροπίες. Το ερώτημα αν οι ικανότητες γέννησαν τις ιδιοτροπίες ή αν οι ικανότητες είναι αποτέλεσμα των ιδιοτροπιών, προσομοιάζει με το δίλλημμα με το αβγό και την κότα, οπότε ας μην το ψάξουμε περισσότερο.
Ειδικά στον ΠΑΟΚ των τελευταίων ετών, το καταλάβαμε καλά.
Πριν μερικά χρόνια κάποιοι τα έβαζαν με το Γκαρσία που έβγαινε εκτός εαυτού για σημαντικές ή ασήμαντες αφορμές κρεμώντας την ομάδα, όσο περνούσε ο χρόνος όμως και αντιλαμβανόμασταν το χαρακτήρα του, τον αντιμετωπίζαμε με κατανόηση, διαπιστώνοντας πως πρόκειται για πολύ ξεχωριστό άνθρωπο. Κι' αφού ήταν ξεχωριστός ως χαρακτήρας, θα είχε και ξεχώριστες ιδιοτροπίες.
Μια και ο λόγος για τον Pablo, τον έχω πετύχει να ανεβαίνει τα σκαλιά της Τούμπας με τρόπο που παρέπεμπε σε συνταξιούχο που κατευθύνεται στον ΕΟΠΠΥ για ραντεβού με ρευματολόγο.
Χαμογέλασε και μου είπε ''κανονικά δε μπορώ να περπατήσω, ο κόσμος που δίνει κουράγιο να παίξω μπάλα''...
Δεδομένου πως ένας νορμάλ άνθρωπος θα είχε συνταξιοδοτηθεί ενώ αυτός συνεχίζει, είναι η απόλυτη απόδειξη πως η σκληρότητα που βγάζει με τους αντιπάλους, είναι προέκταση της σκληρότητας με ην οποία αντιμετωπίζει τον ίδιο του τον εαυτό.
Τη σεζόν 2011-12 που είχε καθυστερήσει μερικές μέρες να ξεκινήσει προετοιμασία έχοντας λάβει άδεια εξ' αιτίας εγχείρησης, ο γιατρός του ΠΑΟΚ μου εξηγούσε ότι το πρόβλημα που είχε ο Γκαρσία, ήταν σα να έπαιζε μπάλα έχοντας μικρά χαλικάκια μέσα στα παπούτσια!!!
Ποιός φυσιολογικός αθλητής θα το άντεχε? Κανένας!
Αυτός που το καταφέρνει λοιπόν δεν είναι φυσιολογικός, οπότε μάλλον εμείς είμαστε μη φυσιολογικοί που απαιτούμε φυσιολογική συμπεριφορά από κάποιον που αποδεδειγμένα δεν είναι καλά...
Και δεν είναι μόνο ο Παυλάρας βεβαίως. Κι ο γερο-παικταράς Κονσεισάο κουβαλούσε πολλά κιλά τρέλας, αυτή η τρέλα όμως τον καθιέρωσε σε Πανευρωπαικό επίπεδο. Βεβαίως η τρέλα είναι κυρίως ποδοσφαιρική, αλλά δυστυχώς δε μπαίνει σε καλούπια, δε μπορεί να περιοριστεί, ούτε γίνεται να ελεγχθεί με το πάτημα ενός κουμπιού.
Η τρέλα του μας χάρισε νίκες και ωραία γκολ, ήρθε η στιγμή που την πατήσαμε όπως έγινε στου Χαρίλαου όπου από μια απερισκεψία της στιγμής παραλίγο να την πληρώσουμε άσχημα.
Το ίδιο ισχύει και για τον ιδιοφυή Κοντρέρας, την ιδιοφυία του οποίου πληρώσαμε με ορισμένα αστεία πέναλτυ ή κόκκινες που σε θεωρητική βάση ήταν αδικαιολόγητες για την κλάση του.
Ετσι συμβαίνει όμως με όλους τους αθλητές - και όχι μόνο - που έχουν το κάτι παραπάνω...
Κάποιες φορές, μπορεί να σε κρεμάσουν για διαφορετικούς λόγους ο καθένας.
Αν μας χαλάει, υπάρχουν ρολίστες που δε θα μας κρεμάσουν ποτέ, δε θα κάνουν ποτέ όμως αυτό το κάτι που κάθε ομάδα χρειάζεται συχνά.
Διαλέγουμε λοιπόν, δε γίνεται και μ@@νί και ξυρισμένο.
Aνάλογες παραγγελιές, μόνο στις μεταμεσονύκτιες προβολές της NOVA...
Επιστρέφοντας στο σήμερα, τη λόλα του Χακόμπο τη βλέπεις τόσο στον τρόπο παιγνιδιού του όσο και στις αντιδράσεις του, απέναντι σε συμπαίκτες και αντιπάλους. Φωνάζει, μαλώνει, κάνει παρατηρήσεις, μορφασμούς, γενικώς δεν κάθεται ήσυχος. Είναι αναμενόμενο ότι αυτό θα έχει και τις παρενέργειές του.
Πριν απ' αυτόν είχαμε το Γλύκο που δεν έδειξε να μπορεί να δώσει το κάτι παραπάνω κάτω από τα δοκάρια, αντίθετα με τον Ισπανό που έδειξε ότι είναι κέρβερος. Προφανώς ο Γλύκος δεν έχει το ταλέντο του Χακόμπο, ούτε εμπνέει τόση σιγουριά, είναι τόσο προσγειωμένος χαρακτήρας όμως που μάλλον δε θα συμπεριφερθεί ποτέ στην καριέρα του όπως ο Ισπανός.
Αν παίζουμε με τους Γλύκους λοιπόν, ας έχουμε κατά νου πως δύσκολα θα πάρουμε βαθμό από το τέρμα.
Αν παίζουμε με τους Χακόμπους, ας περιμένουμε πως μπορεί να μας δώσει βαθμούς με την προσωπική του απόδοση, η τρέλα του όμως θα μας στοιχίσει κάποιες φορές.
Αν κάποιος μπορεί να βρει τον τέλειο τερματοφύλακα, ή να παρουσιάσει κάποιον κλώνο με την παιδεία και τα προσόντα του Χακόμπο και τον ήπιο χαρακτήρα του Γλύκου, ας στείλει το τηλ. του να μου κατασκευάσει την τέλεια γυναίκα, τον τέλειο φίλο, συνεργάτη, γείτονα κλπ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου