Περισσότερο αντιπαθώ τους τρεις ''σωτήρες'' πολιτικούς αρχηγούς της χώρας, παρά τους Τροικανούς
.
Οι τελευταίοι κάνουν τη δουλειά τους και ουδέποτε ψηφίστικαν από εμάς για να διαχειριστούν τις ζωές και το μέλλον μας. Αντίθετα με τους πολιτικούς αρχηγούς, οι οποίοι υποτίθεται ότι υπηρετούν τη χώρα και τους πολίτες της. Και όσοι επιμένουν να τους βλέπουν με μισό μάτι, τους υπενθυμίζω ότι δεν ήρθαν από μόνοι τους, αλλά αναγκαστήκαμε να τους ανοίξουμε την πόρτα για να μας σώσουν με τα δανεικά τους. Οπως λοιπόν ο καθένας από εμάς θα έβαζε τους δικούς του όρους αν μας ζητούσαν δανεικά, το ίδιο κάνουν και αυτοί! Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Οντας πεπεισμένος ότι σε τέτοιες περιπτώσεις ο ρεαλισμός σε σημείο κυνισμού είναι το καλύτερο φάρμακο, θα προχωρήσω και παραπέρα:
Προσωπικώς, δε βλέπω πιθανότητα ανάκαμψης και σωτηρίας.
Οχι εξ' αιτίας των πολιτικών που ηγούνται των παρατάξεων αλλά όλων ημών που σε τελική είμαστε οι διαχειριστές. Το πρώτο είναι το πλέον εύκολο, μην ψηφίζοντάς τους.
Το ερώτημα είναι ''αν όχι αυτούς, ποιούς''?
Αυτό ακριβώς είναι το μέγιστο των προβλημάτων!
Μήπως την Παπαρήγα που φανφαρολογεί υποστηρίζοντας ότι μία από τις λύσεις είναι η ''μη αναγνώριση του χρέους''? Εδώ γελάνε και οι πέτρες. Διότι το πρόβλημα δεν είναι αν αναγνωρίζει το χρέος αυτός που χρωστάει, αλλά ο δανειστής! Αν σε αναγνωρίζει το χρεός, δε πα να μην το αναγνωρίσεις ποτέ! Αρκεί που σε αναγνωρίζει εκείνο. Στο φινάλε και ο Πασχάλης δεν αναγνώριζε το εξώγαμό του, αναγκάστηκε όμως να το κάνει και να πει κι' ένα τραγούδι.
Το πρόβλημα λοιπόν είναι το παραπέρα. Εύκολο -ξαναλέω- να διώξουμε τους Τροικανούς, ν' αλλάξουμε πολιτικούς ηγέτες, ακόμα και να μην αναγνωρίσουμε το χρέος όπως επιθυμεί η κυρ-Αλέκα.
Ακόμα κι' αν συμβούν όλα αυτά, το θέμα είναι πως θα τη βγάλουμε αύριο-μεθαύριο? Πως θα πληρωθούν μισθοί, πως να συντηρηθεί ο ιδιωτικός τομέας, πως θα υπάρξει ανάπτυξη που είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ για να ορθοποδήσουμε?
Αυτό, δε μας το εξηγεί ουδείς. Μας γεμίζουν το κεφάλι με αρλούμπες που περιορίζονται στο τί δεν πρέπει να κάνουμε και όχι στο πως θα διαχειριστούμε την επόμενη μέρα, όταν μετά την καταστροφή του υπάρχοντος συστήματος ή και της οριστικής αναγκαστικής χρεωκοπίας, φτάσουμε νομοτελειακά στο σημείο της επιβελημένης δημιουργίας.
Και το χειρότερο δεν είναι ότι δε μας το εξηγεί κανείς, αλλά ότι δεν το απαιτούμε κι' εμείς. Διαβάζω αριστερά δεξιά προτροπές και παραινέσεις να βγούμε στους δρόμους, να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας να ορθώσουμε ανάστημα -ίσως να τα κάνουμε και λαμπόγυαλο-και στη σκέψη μου αναπαράγεται το ίδιο ακριβώς ερώτημα: Ωραία, άντε και τα κάναμε αυτά, τι συμβαίνει στη συνέχεια?
Θα τρώμε τ' αποκαίδια?
Εβλεπα χθες στο δελτίο του STAR ρεπορτάζ για την κρίση, όπου καυτηρίαζε την στάση των συνδικάτων στη Γερμανία που ζητούσαν αύξηση +6% στις αποδοχές των εργαζομένων, με το σκεπτικό ότι στην Ελλάδα πεινάμε!
Ακουσον-άκουσον! Ετσι είναι όμως όταν από τη Μύκονο και την Αράχωβα, αναγκάζεσαι σε επιστρέψεις στην πραγματικότητα.
Επειδή δηλαδή πεινάμε εμείς, δεν πρέπει να πάρουν αύξηση οι Γερμανοί που εδώ και δεκαετίες δουλεύουν σαν τα σκυλιά, ενώ εμείς τη βγάζαμε με δανεικά και εξειδικευόμασταν στην αρπαχτή και τη λαμογιά.
Η συγκεκριμένη παράμετρος, αντικατοπτρίζει και την ουσία του προβλήματος που με οδήγησε στην πεποίθηση ότι ο δρόμος δεν έχει γυρισμό πλέον!
Οτι δηλαδή ακόμα και τώρα που το αβγό έχει μπει για τα καλά στον πισινό μας, δεν έχουμε αντιληφθεί την ουσία του προβλήματος, που είναι η παντελής έλλειψη παραγωγής .
Αν πχ το Ελληνικό πρόβλημα μεταφερθεί αυτούσιο στη Γερμανία, οι Γερμανοί δε θα πεινάσουν! Θα δυσκολευτούν μεν, αλλά θα τη βγάλουν! Πως?
Αρκούν τα αυτοκίνητα που εξάγουν η Μερσεντες και η Οπελ -για να μην αναφερθώ εκτενέστερα στη βαριά βιομηχανία της χώρας- για να φέρουν χρήματα από το εξωτερικό.
Εμείς, τι έχουμε να πουλήσουμε? Τίποτα απολύτως! ΘΑ βγάλουμε πετρέλαια, ΘΑ εκμεταλλευτούμε τον ορυκτό μας πλούτο, πολιτικές που ακόμα κι' αν είναι εφαρμόσιμες, είναι εξαιρετικά δύσκολο να σου φέρουν αποτελέσματα όταν βρίσκεσαι με το πιστόλι στον κρόταφο και δεν έχεις τα στοιχειώδη.
Αφήστε που για να γίνουν επενδύσεις τέτοιου τύπου χρειάζονται κεφάλαια τα οποία αν είχαμε, δε θα ζητούσαμε δανεικά! Μνηστήρες θα εμφανισυούν βεβαίως, αλλά και πάλι θα σου τα πάρουν κοψοχρονιά, γνωρίζοντας την κατάσταση. Απλό είναι.
Μ' άλλα λόγια, θ΄αλλάξει ο νταβατζής που δε θα είναι Γερμανός-Γάλλος ή Ευρωπαίος, αλλά Ρώσος ίσως και Κινέζος. Ανεξαρτήτως εθνικότητος βεβαίως, θα είναι νταβατζής, με ότι αυτό συνεπάγεται...
Φτάσαμε στο σημείο ως χώρα, που παραδοσιακά είχαμε ανεπτυγμένη κτηνοτροφία και γεωργία, να εισάγουμε κρέας, γάλα από Ολλανδία, λάδι από την Ιταλία και πορτοκάλια από τη Συρία!
Είμαστε εντελώς για γέλια δηλαδή!
Αναρωτήθηκε κάποιος από τους ζάβλακες που ουρλιάζουν για επιστροφή στη δραχμή, πόσο θα κοστίζει ένα λίτρο γάλα ή βενζίνη, ή κάθε αγαθό που εισάγεις και αναγκαστικά πληρώνεις σε συνάλλαγμα? Ακόμα κι' αν κόβεις χρήμα, αναλογιστείτε ότι κάθε φορά που αυτό συμβαίνει το νόμισμα υποτιμάται! Αν ήταν τόσο απλό όπως το αντιλαμβάνονται οι λογής-λογής μυαλοπώληδες, δε θα υπήρχαν φτωχά κράτη και εξαθλιωμένοι πολίτες πουθενά στο κόσμο, αφού κόβοντας χρήμα όλοι θα έτρωγαν με χρυσά κουτάλια.
Το βασικό πρόβλημα λοιπόν δεν είναι η Τρόικα, αλλά ο φτωχός μας και απαίδευτος εσωτερικός κόσμος μας, που στερείται εντελώς από πάσης φύσεως αξίες που αποτελούν τον κατ' αρχήν τροφοδότη της ψυχής και του πνεύματος.
Αυτά δηλαδή που διέθεταν σε αφθονία οι προγονοί μας που πολλές φορές κατά το παρελθόν έφτασαν σε χειρότερο σημείο από εμάς, αλλά κατάφεραν να ορθοποδήσουν.
Ιδανικά όπως η πατρίδα η θρησκεία και η οικογένεια που τεχνιέντως αμαυρώθηκαν ταυτιζόμενα με τη χούντα, αποτελούσαν την καλύτερη τροφή για να γεμίζει η ψυχή-να ταξιδεύει το μυαλό, ώστε να μην πέσουμε ποτέ θύματα πλάνης.
Κι' αν δε μας έκαναν αυτά, αναρωτηθείτε με ποιά ιδανικά αντικαταστάθηκαν? Πέρα από το ''ότι φάμε ότι πιούμε ότι αρπάξει ο κώλος μας'' αδυνατώ να εντοπίσω κάτι άλλο. Κι επειδή δε βλέπω παρά την κυριαρχία μιας καταστροφικής λογικής που περιορίζεται σε λαικιστικά συνθήματα του τύπου ''βγείτε στους δρόμους, πείτε όχι, δεν πληρώνουμε κανέναν, τον πούλο η Τρόικα'' θεωρώ ότι είμαστε καταδικασμένοι.
Διότι αν μετά από τις απανωτές σφαλιάρες των τελευταίων ετών -που πλεόν εξελίσσονται σε κροσέ- δε βάζουμε μυαλό, είμαστε καταδικασμένοι. Οπως πάμε, νά'στε βέβαιοι ότι ο αντικαταστάτης του ΓΑΠ του Αντώνη και των λοιπών ηγετών, θα μας αναγκάσουν να τους νοσταλγούμε ..
ΥΓ. Κάποτε, επανεκλέξαμε έναν πρωθυπουργό ο οποίος ευχαρίστησε τους Αμερικάνους για τη συνεισφορά τους στα Ιμια, μόνο και μόνο επειδή ζούσαμε την ουτοπία της κονομησιάς από τη φούσκα του χρηματιστηρίου!
Ας προσέχαμε, τώρα είναι πλέον αργά για δάκρυα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου