.
Σε τελική, το δίλλημα που έχουμε μπροστά μας είναι αν θα μας κόψουν το δεξί ή το αριστερό χέρι, αν θα μας το ξεριζώσουν από τον καρπό, τον αγκώνα ή τον ώμο. Το ότι αύριο δε θα είμαστε αρτιμελείς, το αντιλαμβανόμαστε.
Η απόφαση πραγματικά είναι πολύ δύσκολη και αμφιβάλω αν κάποιος απ' όλους μας μπορεί να φανταστεί τις συνέπειες.
Αν πχ η βουλή υπερψηφίσει το νέο μνημόνιο, είναι σίγουρο ότι τις επόμενες δεκαετίες θα ζήσουμε την πιό μοντέρνα εκδοχή χούντας, έχοντας στο σβέρκο μας κάποιον καγκελάριο, με ότι αυτό συνεπάγεται. Θεωρώ μάλιστα, ότι τα 40-50 χρόνια που προβλέπονται είναι λίγα, αφού οι κατακτητές ποτέ δε φεύγουν τόσο εύκολα. Ισα-ίσα που φροντίζουν πάντα τα χρόνια που κυριαρχούν, να διαμορφώνουν συνθήκες ώστε η συνέχιση της δυναστείας τους να μοιάζει απαραίτητη.
Οταν για παράδειγμα παρέλθει το χρονικό περιθώριο εκμετάλλευσης ενός πλουτοπαραγωγικού τομέα που αφορά την ενέργεια, ακόμα κι' αν σου το χαρίζουν θα είναι εντελώς άχρηστο, αφού το πιθανότερο είναι πως στο μεσοδιάστημα θα έχουν ανακαλυφθεί νέες μορφές. Κάτι που σημαίνει πως μάλλον θα σου κάτσουν στο σβέρκο άλλα τόσα χρόνια μέχρι να σε εξυγχρονήσουν εκ νέου, μια και ο δούλος δε μπορεί να μετατραπεί ξαφνικά σε αφεντικό και η ιστορία αυτή θα συνεχίζεται εις τους αιώνες των αιώνων.
Από την άλλη πλευρά, ένα νέο ξεκίνημα όντας ξεκρέμαστοι και διαθέτοντας μηδενική παραγωγή, είναι εξίσου επικίνδυνο. Η επιστροφή στη δραχμή, δε σημαίνει αναβίωση της προ Σημίτη εποχής, αφού τότε είμασταν εντός αγορών. Τώρα θα είμαστε εκτός, θα αγοράζουμε μόνο με ρευστό, το οποίο δεν υπάρχει, ούτε μπορούμε να το βρούμε, αφού φρόντισαμε να μηδενίσουμε την εγχώρια παραγωγή.
Σ' αυτήν την περίπτωση, είναι δύσκολο να διατηρήσουμε ακόμα και την ανεξαρτησία ή την εθνική περηφάνια-κυριαρχία που σήμερα πολλοί επικαλούνται, αφού η πείνα ισοδυναμεί με σκλαβιά και σε κάνει ευάλωτο και εύκολο θύμα. Λάβετε υπ' όψιν ότι οι πολίτες που είναι υπέρ της καταψήφισης των νέων μέτρων, μιλάνε σήμερα με γεμάτο στομάχι. Η τουλάχιστον όχι με εντελώς άδειο και είναι πιθανό να αναθεωρήσουν αν φτάσουν στο σημείο να αγοράζουν ψωμί με δελτίο.
Το μόνο σίγουρο είναι πως ότι κι' αν συμβεί, θα καταριόμαστε στην ώρα και τη στιγμή που συνέβη.
Αν περάσουν τα μέτρα θα βρίζουμε τους βουλευτές που υπερψήφισαν το μνημόνιο.
Αν δεν περάσουν, θα έρθει η στιγμή που κάποιοι ίσως αναπολούν τον Παπαδήμο, σκεπτόμενοι ότι έστω και πετσοκομμένο, θα είχαν ίσως ένα στοιχειώδες εισόδημα που θα τους εξασφάλιζε κάποια αγαθά.
Το θέμα είναι ότι καλούμαστε όλοι να αποφασίσουμε για ένα αύριο, που ουδείς μπορεί να φανταστεί τούτη τη στιγμή.
Και επιμένω ότι αυτό αυτό είναι το σημαντικότερο πρόβλημα. Στη φάση που είναι τώρα οι πολίτες, χωρίς ιδανικά, με την πείνα να θερίζει σε μικρό ή μεγάλο ποσοστό αύριο-μεθαύριο, είναι εξαιρετικά επιρρεπείς στον κάθε σωτήρα που θα έρθει φυτευτός, αλλά θα είναι αδύνατο να το διακρίνουμε εν μέσω της απελπισίας που θα βιώνουμε.
Η αλήθεια είναι κακώς επικεντρώνουμε μόνο στον αιμοσταγή εισαγώμενο κατακτητή! Διαλύοντας τα πάντα και ξεκινώντας από την αρχή, το μέλλον της χώρας θα βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια του λαού της.
Ποιά είναι όμως τα διαπιστευτήρια που έχει δώσει αυτός ο λαός?
Και μη μου πείτε για Κολοκοτρώνηδες και Θερμοπύλες, διότι εκείνοι οι Ελληνες είναι διαφορετική ράτσα από εμάς τους Νεοέλληνες...
Στις πρόσφατες εκλογές ο λαός εμπιστεύτηκε έναν παπατζή επειδή υποστήριξε ότι υπάρχουν λεφτά! Λίγο μετά, έδινε σοβαρό προβάδισμα σε κάποιον άλλον σαλτιμπάγκο που άρθρωνε αντιμνημονιακό λόγο και σήμερα είναι βασικός υμνητής ενός δεύτερου ειδεχθέστερου μνημονίου.
Ανάμεσα στις δύο αυτές αξιοσέβαστες πλειοψηφίες υπήρξε μια ακόμα μεγαλύτερη ποσοτικά, που στις τελεταίες εκλογές μετέτρεπε ολοένα και πιό πολύ σε μόδα το ''δεν ψηφίζω όλοι ίδιοι είναι, κανείς δε θα μου δώσει να φάω, οπότε τη μέρα των εκλογών πάω για ούζα με τους φίλους μου''.
Αφήνοντας λοιπόν δια της αδιαφορίας το σύστημα να ξεσαλώνει πηγαίνοντας για ούζα, έφτασε στο σημείο σήμερα να συζητά πόσοι θα μας πάρουν παρτούζα .
Μιλάμε τώρα για ένα ποσοστό πλειοψηφίας, το οποίο θα κληθεί να κρατήσει αναγκαστικά το μέλλον της χώρας στα χέρια του.
Αραγε, έχει προσφέρει διαπιστευτήρια εμπιστοσύνης?
Οσο επίφοβο είναι το μέλλον στα χέρια του καγκελάριου-Παπαδήμου ή κάποιου παρόμοιου, άλλο τόσο είναι να εμπιστευτούμε τις τύχες μας στα χέρια όλων ημών, που μας φέραμε στο σημερινό κατάντημα..
Η φράση ''μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα'' νομίζω ότι βρήκε την απόλυτη ισχύ της...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου