Η Τιμή και Δόξα στο Γκαρσία, Δεν Είναι Προσωπολατρία!

Κάτι παραπάνω από εκνευριστική έχει καταντήσει η μομφή περί ''προσωπολατρίας'', σε όσους ενοχλούνται από τις διαμαρτυρίες που ακούγονται μετά την αποχώρηση Γκαρσία από τον ΠΑΟΚ.
Τις ρίζες της συγκεκριμένης τακτικής βεβαίως, θα τις εντοπίσετε στους προηγούμενους αιώνες, κάτι που αποδεικνύει πως δεν είναι αναποτελεσματική! Οπότε, μην έχετε απορίες για τους λόγους που υιοθετείται ακόμα και στις μέρες μας.

Πρόκειται για τον ενδεδειγμένο τρόπο να νομίσεις ότι επιχειρηματολογείς, γεμίζοντας ταυτόχρονα με ενοχές εκείνον που έχει άλλη άποψη.
Ειδικά σε μια εποχή όπως η σημερινή, που οι περισσότεροι εξ' ημών παπαγαλίζουμε λέξεις χωρίς να γνωρίζουμε τη σημασία τους, τα -έστω και πρόσκαιρα πετυχημένα αποτελέσματα- δεν είναι αμελητέα ...
Την εποχή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, υπήρχαν οι εικονομάχοι και οι εικονολάτρες. Οι πρώτοι (κάτι σαν το ΣΥΡΙΖΑ της εποχής μας) ενοχλούνταν τόσο πολύ από τη θρησκευτική πίστη των δεύτερων, που τους κατηγορούσαν ότι λατρεύουν εικόνες, με στόχο να τους κάνουν να νοιώσουν ειδωλολάτρες!
Μάταια οι πιστοί τους εξηγούσαν πως δε λατρεύουν τις εικόνες, αλλά εκείνο που συμβολίζουν.
Ακόμα και στις μέρες μας, υπάρχουν πλείστα παραδείγματα, που επιβεβαιώνουν της γραφής το αληθές.
Ο οπαδός που προσκυνάει τη σημαία της ομάδας του, ή φορά με θρησκευτική ευλάβεια το κασκόλ για να πάει στη γήπεδο, δε λατρεύει το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένη η σημαία ή το κασκόλ, αλλά εκείνα που συμβολίζει.
Ο γονιός που κουβαλάει μαζί του τη φωτογραφία των παιδιών του και τη φιλάει όποτε είναι μακριά ή του λείπουν, το κάνει επειδή λατρεύει τα παιδιά του και όχι το...χαρτί στο οποίο είναι αποτυπωμένα τα πρόσωπά τους.

Αυτά που συμβολίζει ο Πάμπλο
Το να αναλύσουμε και να αναδείξουμε τι σημαίνει ο Γκαρσία για τον ΠΑΟΚ καθώς και το μέγεθος της προσφοράς του, είναι περιττό. Το αποδέχονται ακόμα και εκείνοι που ανακουφίστηκαν επειδή μας άδειασε τη γωνιά -όπως λένε-..
Από τη στιγμή λοιπόν που η περιθωριοποίησή του -πόσο δε η αποχώρησή του- σήμαναν και την εξαφάνιση των χαρακτηριστικών που προσέφερε στο παιγνίδι του ΠΑΟΚ, είναι μοιραίο πως ο κόσμος θα διαμαρτύρεται. Όχι τόσο επειδή απουσιάζει ως παίκτης, αλλά εκείνα που προσέφερε στον ΠΑΟΚ από την πρώτη στιγμή που φόρεσε την ασπρόμαυρη φανέλα. Όσο από τον ΠΑΟΚ λείπουν ο αγωνιστικός τσαμπουκάς, η ψυχή, το τσαγανό, η ηγετική φυσιογνωμία, και η καλώς εννοούμενη αλητεία του, τόσο ο κόσμος θα τον μνημονεύει και θα τον νοσταλγεί, εκφράζοντας με τον τρόπο που νομίζει ο καθένας τα στερητικά σύνδρομα που κατακλύζουν την ψυχή και το πνεύμα του.
Στην πραγματικότητα λοιπόν δε λατρεύουν την εικόνα του, αλλά όσα συμβόλιζε και δυστυχώς είναι δυσεύρετα πλέον..

Ο Γκαρσία είναι ΠΑΟΚ, ο ΠΑΟΚ είναι ΠΑΟΚ?
Η αλήθεια είναι πως οι αντιδράσεις των ΠΑΟΚτσήδων για τον Ουρουγουανό, είναι πρωτοφανείς για τα παγκόσμια δεδομένα. Στο παρελθόν, υπήρξαν πολλές ομάδες που είδαν τους φυσικούς ηγέτες τους να αποχωρούν, οπαδοί όλων σχεδόν των ομάδων είδαν παίκτες-σημαίες να τους αποχαιρετούν.
Γιατί άραγε, οι αντιδράσεις για το Γκαρσία να είναι τόσο ακραίες?
Καταρχήν, ο Γκαρσία ήταν κάτι παραπάνω από φυσικός ηγέτης, αρχηγός ή παικταράς.
Ο τρόπος παιγνιδιού και ο χαρακτήρας του τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδου, η στάση που κράτησε σε όλες τις μεγάλες αλλά και τις δύσκολες στιγμές που πέρασε το σωματείο, ακόμα και οι ατάκες του που δε θα τις σκεφτόταν ούτε κάποιος που στα τσιμέντα της Τούμπας έχει λιώσει ολόκληρο εργοστάσιο της Levi's, δημιουργούσε ορθώς την πεποίθηση, πως κάθε κίνηση, κάθε λέξη, ακόμα και κάθε ματιά του, αποτύπωναν αυτό που σημαίνει ΠΑΟΚ για κάθε ΠΑΟΚτσή.
Πιο απλά, είναι αυτό που ανέφερε η πρόσφατη ανακοίνωση Σ.Φ ΠΑΟΚ Επανομής, πως αν ο ΠΑΟΚ ήταν άνθρωπος, θα ήταν ο Γκαρσία
Ας μην παραμυθιάζουμε τους εαυτούς μας, κάθε κομμάτι του οργανισμού που ονομάζεται ΠΑΟΚ, γνωρίζει πολύ καλά πως υπήρξαν στιγμές που όλοι λίγο-πολύ, έβαλαν τον εγωισμό, ή το συμφέρον τους πάνω από την ομάδα. Αυτός είναι και ο λόγος που όσοι συνθέτουν αυτόν τον αχταρμά (κόσμος, παίκτες, διοικήσεις, δημοσιογράφοι) έχουν κάτι να προσάψουν στους άλλους, αλλά ποτέ στον εαυτό τους. Ο εγωισμός δεν τους το επιτρέπει, αλλά ενδόμυχα όλοι αντιλαμβάνονται πως η στάση τους ορισμένες φορές δεν ήταν ΠΑΟΚ.
Ο μόνος που ήταν πάντα ΠΑΟΚ, ήταν ο Γκαρσία.
Συμφωνούμε άπαντες φαντάζομαι, πως στα τέσσερα γράμματα περιλαμβάνονται οι έννοιες ανδρισμός, ντομπροσύνη και εντιμότητα.
Ρωτάω λοιπόν, ποια συμπεριφορά άραγε σας μοιάζει πιο αρσενική, ντόμπρα και έντιμη?
Εκείνη της διοίκησης που με πειθήνιο όργανο το Δώνη και την αμέριστη συμπαράσταση Κολακογραφίδων, προσπαθούσαν ανηλεώς να μας φυτέψουν στο κεφάλι ψεύδη του τύπου ''ο Γκαρσία είναι προβληματικός, κάνει την ομάδα μπάχαλο επειδή δεν παίζει, παθαίνει θλάσεις επειδή είναι γέρος'' ή εκείνη του Γκαρσία που αν και ήξερε πως έτσι και άνοιγε το στόμα του θα έψαχναν τρύπα να κρυφτούν και η  κατάσταση θα θύμιζε ηφαίστειο, προτίμησε να κρατήσει μέσα του τον πόνο και την οργή που του προκαλούσε η ανηλεής συκοφαντία, ακόμα κι' αν γνώριζε πως έτσι δίνει άλλοθι τους υβριστές του καθώς και στα μοσχάρια που τους πίστευαν?


Υπ' αυτήν την έννοια, αντιδράσεις του τύπου '' από εδώ και στο εξής θα βλέπω Ξάνθη και όχι ΠΑΟΚ'' καθώς και η ακόμη πιο extreme ''αν στα πλέι-οφ ο Γκαρσία σκοράρει εναντίον του ΠΑΟΚ ο κόσμος θα το πανηγυρίσει'' δεν είναι προσωπολατρική αλλά άκρως ΠΑΟΚτσήδικη!
Γιατί είναι αυτονόητο πως η συνείδηση του καθενός, ταυτίζεται με εκείνον που εκφράζει τα ιδανικά της ιδέας που κουβαλά και όχι με όσους φέρουν τυπικά ή όχι τον τίτλο του ''είμαι αυτό'' στον ΠΑΟΚ...
Στα μάτια του μέσου οπαδού, από τον ΠΑΟΚ έφυγε εκείνος που εξέφραζε τον ΠΑΟΚ σε απόλυτο βαθμό και έμεινε κάτι που δεν έχει καμμία σχέση με ΠΑΟΚ! Λογικό δεν ακούγεται?
Όσο συνεχίζει μάλιστα ο ΠΑΟΚτσής να βλέπει την ομάδα του όχι μόνο χωρίς νεύρο, τσαμπουκά, ηγέτη, χωρίς τη φυσιογνωμία που θα εμπνεύσει τον κόσμο και θα προκαλέσει φόβο στον αντίπαλο, αλλά και να διαπιστώνει πως εντός της ομάδας κυρίαρχη λογική λειτουργίας της είναι το πουστηλίκι, και τα προσωπικά συμφέροντα, τόσο θα διαμαρτύρεται και θα αντιδρά.
Και θα συνεχίσει πιο δυναμικά, όσο διαπιστώνει πως εκείνοι που διοικούν την ομάδα, συμπεριφέρονται με τρόπο που βρίσκεται σε πλήρη διάσταση με τα ιδανικά του συλλόγου.
Όταν εκλείψουν αυτά, ο κόσμος θα συνεχίσει μεν να μνημονεύει και να λατρεύει τον Ουρουγουανό, θα σταματήσει να όμως να συμπεριφέρεται τόσο ακραία.
Όσοι το κατάλαβαν, είναι τυχεροί!
Όσοι συνεχίζουν να ζουν στην κοσμάρα τους και επιμένουν να ξεγελούν τον εαυτό τους χαρακτηρίζοντας τους άλλους ως προσωπολάτρες, δεν έχουν παρά να διαβάσουν τι τέλος επιφύλαξε η ιστορία για όσους νόμισαν πως καίγοντας εικόνες, θα ευνουχίσουν την πίστη και τα ιδανικά των προσωπολατρών της Βυζαντινής εποχής...