Αυτά Εγραψε η Ιστορία, για τους Μπάνε και Γκαρσία!

Αν ζητήσεις από 100 οπαδούς του λαγού να σου υποδείξουν έναν παίκτη-σύμβολο της ομάδας τους, είναι σίγουρο πως κατ' αρχήν θα μπλοκάρουν.

Θα ξύσουν το κεφάλι τους αμήχανα, θα ζητήσουν τη βοήθεια του κοινού -αν είναι πιό νέοι ίσως googlάρουν ώστε  να φρεσκάρουν τη μνήμη τους- και μετά από αρκετή ώρα θα καταλήξουν!
Αλλος θα σου πει Δομάζος, άλλος Αντωνιάδης, άλλος Σαραβάκος, Διαμαντίδης και πάει λέγοντας.
Αν απευθυνθείς σε 100 γαύρους, θα χρειαστούν τον ίδιο χρόνο για να καταλήξουν στο Μουράτη, το Δεληκάρη, τον Ανατσόπουλο ή το Σιγάλα και τον Καμπούρη.
Αν κάνεις το ίδιο τέστ σε οπαδούς της Ρεάλ, θα ακούσεις τα ονόματα των Κασίγιας-Ραούλ, Μπουντραγκένιο για τους κάπως μεγαλύτερους και Ντι Στέφανο για τους πολύ μεγαλύτερους.
Σε περίπτωση που ζητήσεις από όλους αυτούς να αιτιολογήσουν τις επιλογές τους, θα σου απαντήσουν με ένα στόμα μια φωνή, ότι τους θεωρούν σύμβολα επειδή ήταν παικταράδες και συνέδεσαν την εποχή τους με κατάκτηση τίτλων.
Η αιτιολόγηση της επιλογής δείχνει πως δε μιλάμε για σύμβολα, αλλά για παίκτες που θυμούνται περισσότερο από τους υπόλοιπους. Η έννοια του συμβόλου άλλωστε είναι αμιγώς ιδεολογική και δε μπορεί να έχει καμμία σχέση με λογικές δούναι και λαβείν.
Το ''σου δίνω τίτλους για να με θυμάσαι'' ή ''σε θυμάμαι επειδή μου χάρισες μεγάλες στιγμές'' παραπέμπει σε επαγγελματική συναλλαγή και όχι σε ιδεολογική ταύτιση, που αποτελεί βασικότατη προυπόθεση για τον ορισμό του συμβόλου.
Σύμβολο είναι για τον πατριώτη η σημαία, για το Χριστιανό ο Σταυρός, για τον κομμουνιστή το σφυροδρέπανο. Τίποτα από τα παραπάνω δεν προσφέρει στον πιστό, κάτι χειροπιαστό. Του παρέχει όμως ιδεολογία, με την οποία ταυτίζεται.

Στον ΠΑΟΚ είμαστε τυχεροί, γιατί αν υποβάλλεις αντίστοιχη ερώτηση σε 100 δικούς μας, οι 99 θα σου απαντήσουν χωρίς δεύτερη σκέψη ''Μπάνε Πρέλεβιτς-Πάμπλο Γκαρσία''.
Αμφότεροι παικταράδες, που ωστόσο δε μας προσέφεραν πολλούς τίτλους. Με το Μπάνε πήραμε δύο Ευρωπαικά, ένα πρωτάθλημα και κάτι κυπελλάκια, πολύ λιγότερα από όσα άξιζε ο ίδιος και η ομαδάρα που υπηρέτησε.

Τα δάκρυα λύπης της εποχής που μεσουρανούσε ο τίγρης άλλωστε, ήταν απείρως περισσότερα από εκείνα της χαράς.
Το κοντέρ για τον Ουρουγουανό, είναι ακόμα στο 0!
Και τί μ' αυτό όμως?
Οι έλλειψη μαστραπάδων δε τους στέρησε τον τίτλο του απόλυτου συμβόλου, γιατί μας προσέφεραν τη βασική προυπόθεση που περιέγραψα παραπάνω. Την ταύτισή τους με τα δικά μας ιδεώδη, το φουλάρισμα της ψυχής μας με στιγμές που μας έκαναν περήφανους και που θα θέλαμε να κάνουμε κι' εμείς, αν είμασταν στη θέση τους!

Ποιός μπορεί να ξεχάσει το κλάμα του Μπάνε στη Ναντ, μετά από τον χαμένο τελικό με τη Ρεάλ? Περισσότεροι θυμούνται αυτό και λιγότεροι το τρίποντο από τα 9 μέτρα, γιατί απλά αύριο μπορεί να δούμε τρίποντο από τα 10 ή τα 12! Παίκτη όμως που να ταυτίζεται πλήρως με τον οπαδό και να εκφράζει με τόσο απλό και ανθρώπινο τρόπο τον ψυχισμό του μέσου ΠΑΟΚτσή, δύσκολα να βρεις.

Ποιός μπορεί να ξεχάσει τη γροθιά στου Ουρουγουανού στη Βραζιλιάνα λουλού, που ναι μεν δημιούργησε πρόβλημα στην ομάδα, στην πραγματικότητα όμως ήταν μια γροθιά στο κατεστημένο που όλοι θέλαμε να δώσουμε?
Οι αθλητές αυτοί μάλιστα, συμπεριφέρονταν με πρωτοφανή τρόπο και όσον αφορά τις απολαβές τους. Το καλοκαίρι του 2008 που ήρθε ο Γκαρσία, έψαχνε ομάδα να του προσφέρει συμβόλαιο 700χιλ. Αν δεν έβρισκε, θα σταματούσε νωρίς το ποδόσφαιρο. Δεν το έκανε επειδή τόσα του έλειπαν, αλλά επειδή θεωρούσε πως αυτά άξιζε. Μετά από δύο χρόνια, ανανέωσε με τα 700 να αφορούν την αποζημίωση της επόμενης διετίας και προσφάτως έπεσε σε ακόμα λιγότερα χωρίς να διαπραγματευτεί.
Ακόμα πιό περίεργος ήταν ο Μπάνε Πρέλεβιτς. Σε εποχές που το σύμβολο της γειτονιάς Γκάλης την επόμενη κατάκτησης του πρωταθλήματος ξεκινούσε αποχή ώστε να πάρει όσα ήθελε και όταν τα έπαιρνε ξεκινούσε αποχή ο Γιαννάκης για να πάρει όσα ο Γκάλης, ο Μπάνε έλεγε του Βεζυρτζή:
''Πάω διακοπές, δώσε να υπογράψω για να είμαστε ΟΚ και μετά βάλε όσα θες''...
Η ιστορία όμως έγραψε και κάτι άλλο. Οτι επί προεδρίας Λάκη Οικονομίδη ο Μπάνε κατέθεσε προσφυγή επειδή ήταν απλήρωτος!!!
Πως εξηγείται άραγε να κάνει προσφυγή εκείνος που κάποτε υπέγραφε λευκά συμβόλαια? Αρχισε να γίνεται φιλάργυρος στα γεράματα? Δύσκολο να το πιστέψουμε...
Και πως εξηγείται  ότι εκείνος που κάποτε έπαιζε με σπασμένο δάκτυλο και έκλαιγε για την ομάδα, αποχώρησε την εποχή του Αλεξόπουλου?
 Πως ερμηνεύεται το γεγονός ότι μας έκανε άνω-κάτω -έτσι λένε-, εκείνος που καλά-καλά δεν πρόλαβε να κλάψει τη μάνα του για να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του?
Η απάντηση δεν είναι δύσκολη.
Ο ψυχισμός αυτών των παικτών, δεν είναι συνηθισμένος. Ακριβώς επειδή αδιαφορούν γιά όσα αποτελούν αυτοσκοπό για το μέσο συνάδελφό τους, θέλουν ειδική αντιμετώπιση.
Ενας συνηθισμένος επαγγελματίας μπορεί να σταθμίσει πολλά πριν πάρει μια απόφαση, με το οικονομικό να είναι κυρίαρχο.Αν -που λέει ο λόγος- αρχίσεις να τον μαστιγώνεις και να τον φτύνεις, ενδεχομένως να μη χαλαστεί αν πληρώνεται καλά και στην ώρα του.
Αυτός που παίζει επειδή το γουστάρει βασικά, έχει άλλα κουμπιά!
Αν αισθανθεί ότι τον κοροιδεύεις έστω, είναι σα να τον σκοτώνεις....