Οι Προεκτάσεις της Υπόθεσης Βιερίνια

Πάπαλα λοιπόν η υπόθεση επιστροφής του Βιειρίνια στον ΠΑΟΚ, όπως δείχνουν τα πράγματα. Σύμφωνα με δηλώσεις του Αλοφς, ο παίκτης υπολογίζεται κανονικά και δεν υπάρχει πρόθεση παραχώρησης ή δανεισμού του. Τονίζω το όπως δείχνουν τα πράγματα, αφού στο ποδόσφαιρο όπως και στη ζωή, τα λόγια έχουν ισχύ και αξία τη στιγμή που λέγονται.
Αύριο τα δεδομένα αλλάζουν
Toνίζω πως μιλάμε για επίσημες δηλώσεις αρμοδίου, διότι η μέχρι σήμερα σεναριολογία βασίστηκε σε φήμες, δημοσιεύματα, πληροφορίες, εικασίες και ευσεβείς πόθους.
Το θέμα είναι λοιπόν πως πήγαν τζάμπα οι εργατοώρες, τα γκρουπάκια του τύπου ''Ιβάν Θεέ φέρε τον Αντρέ'' και το ξεροστάλιασμα των δημοσιογράφων έξω από τη εκκλησία τη μέρα που ο Πορτογάλος βάφτιζε την κόρη του! Τι ξεφτίλα κι αυτή, να περιμένει ένα τσούρμο μαρκουτσοφόρων έξω από το χώρο τέλεσης θρησκευτικού μυστηρίου, να μιλήσουν για ποδόσφαιρο.
Επί της ουσίας τώρα, δεν έκρυψα ποτέ ότι ήμουν από εκείνους που στεναχωρέθηκαν λιγότερο για την αποχώρησή του και δεν καιγόμουν ιδιαιτέρως για το ενδεχόμενο επιστροφής του.
Σύμφωνα με τα παγκόσμια δεδομένα στο σύγχρονο επαγγελματικό αθλητισμό η 3ετία -άντε 4ετία- είναι ο ιδανικός χρόνος παραμονής ενός παίκτη σε μια ομάδα. Με τις απειροελάχιστες εξαιρέσεις να εντοπίζονται σε περιπτώσεις όπως ο Τότι και ο Τζέραρντ, οι περισσότεροι παίκτες αλλάζουν περιβάλλον λίγο πριν βαρεθούν την ομάδα και τους βαρεθεί και ο κόσμος. Η αλλάγή στο κατάλληλο timing άλλωστε προσφέρει κέρδη -όχι μόνο οικονομικά- σε όλες τις πλευρές.
Εννοείται πως περιπτώσεις κορυφαίων αθλητών που αγωνίζονται σε top ομάδες είναι εκτός συναγωνισμού, αφού όταν πιάνεις ταβάνι δεν έχεις σοβαρούς λόγους αλλαγής περιβάλλοντος.

Οσο για το ενδεχόμενο επιστροφής του, σε ανύποπτο χρόνο είχα γράψει ένα άρθρο όπου αναρωτιόμουν  αν ''Ζει ο Βιειρίνια που αγαπήσαμε''.
Εντός, εξηγούσα πως ο ποδοσφαιριστής-δαίμονας που καψουρευτήκαμε είχε να εμφανιστεί από τα μέσα της περιόδου 2010-11, λες και η αποχώρηση του πνευματικού πατέρα του Σάντος είχε παρασύρει το κίνητρο και τη δίψα του Αντελίνο για περαιτέρω βελτίωση και απλώς συνέχισε μερικούς μήνες με τους συνήθεις ρυθμούς, μάλλον από κεκτημένη ταχύτητα. Μέχρι που ξεφούσκωσε και δεν επανήλθε...
Εκείνος ο Βιειρίνια μάλιστα δεν εμφανίστηκε ούτε στη Βόλφσμπουργκ και το ζητούμενο δεν είναι ποιός φταίει και γιατί.
Το θέμα είναι ότι στην πραγματικότητα ζούσαμε με μια ανάμνηση, τη φωτογραφία, κάποιας παλιάς καψούρας που 2-3 χρόνια πριν μας έβγαζε γούστα, στο μεσοδιάστημα όμως ίσως είχαν ζαρώσει τα βυζιά της ή είχε γεμίσει κυτταρίτιδα.
Σε περίπτωση που οι Γερμανοί ήθελαν να τον παραχωρήσουν, ο μόνος τρόπος για να  τσεκάρουμε αν και κατά πόσο ίσχυε αυτό όπως και τον αν μπορούσε να μας βγάλει παρόμοια γούστα, θα ήταν -σύμφωνα με τα ρεπορτάζ- η καταβολή 2.5εκ  στη Βόλφσμπουργκ, ποσό που δεν απείχε θεαματικά από εκείνο που ξόδεψαν οι Γερμανοί και που το ενδεχόμενο πληρωμής του θα συνιστούσε παραλογισμό.
Κι' αυτό γιατί απλά, τα γ@μησιάτικα μιας αποτυχημένης επένδυσης υποχρεούται να βαρύνουν την ομάδα που έκανε την επιλογή. Και ο ΠΑΟΚ άλλωστε έκανε λάθος με τον Κουτσιανικούλη, όταν όμως ο Εργοτέλης ενδιαφέρθηκε να τον επανεντάξει στο δυναμικό του, τον αγόρασε δίνοντας το 1/5 των χρημάτων που τον είχε πουλήσει.
Είπαμε, λεφτά έχει ο Ιβάν, ο κόσμος τον θέλει, τούτο όμως δε γίνεται να αποτελέσει αντικείμενο εκμετάλλευσης και αφορμής για να μας πιάσουν τον πισινό.
Θα μου πει κάποιος ''και τι σε νοιάζει ρε, μήπως εσύ θα πλήρωνες''? Βεβαίως και όχι, τίθεται όμως θέμα ισορροπιών και εντυπώσεων.
Εαν ο ΠΑΟΚ ξηλωνόταν για έναν παίκτη που ήθελε να ξεφορτωθεί μια μέτρια Γερμανική ομάδα, είναι σίγουρο πως κάθε φορά που κάποιος απεσταλμένος της ομάδας ενδιαφερόταν για τον Βλαχοδημητρόπουλο της Ανω Ραχούλας, ο πρόεδρος της ομάδας θα ξεκινούσε τη διαπραγμάτευση από 100χιλ και άνω.
Μπορεί να είναι για όλους μας άκρως αφροδισιακό να έχουμε ιδιοκτήτη με οικονομική επιφάνεια και διάθεση να τα χώσει, το να το διαφημίζουμε όμως, να καμαρώνουμε με τόση έπαρση και να προσεγγίσουμε τα όρια της επιδειξιομανίας είναι επικίνδυνο, αφού δεν απέχει πολύ από το να θεωρηθούμε κορόιδα...