Πανελλήνιος Σ.Φ ΠΑΟΚ Αθηνών: Η Καρδιά του ΠΑΟΚτσήδικου Οπαδικού Κινήματος

Αν και ελπίζω να το έχετε αντιληφθεί πως όταν γράφω αποφεύγω να παριστάνω το Buzios παραθέτοντας δηλαδή συναισθήματα, εντυπώσεις από ηλιοβασιλέματα και άλλα δακρύβρεκτα, δε σας κρύβω ότι κυριολεκτικά ανατρίχιασα όταν πριν λίγες μέρες διάβασα ότι επαναλειτουργεί ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Φίλων ΠΑΟΚ της μπασταρδούπολης..

Ενας σύνδεσμος με ιστορική σημασία και σημειολογία για το οπαδικό κίνημα του ΠΑΟΚ, η πορεία του οποίου έμοιαζε να προφητεύει αυτά που έγιναν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια με επίκεντρο την περιοχή της Ομόνοιας. Την κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας, το σημείο απ' όπου ξεκινούσαν και κατέληγαν όλοι οι οδικοί άξονες, έμελε να αποτελέσει το παραδοσιακό στρατηγείο του πιό εκδρομικού λαού.
Κάποτε ήταν το κέντρο του κόσμου που τα τελευταία χρόνια κατέληξε να φιλοξενεί λαθρομετανάστες και άστεγους, όπως περίπου και ο πάλαι ποτέ κραταίος σύνδεσμος που στην πορεία πότε άλλαζε στέγες σαν πουκάμισα και πότε έμενε άστεγος.
Χωρίς υπερβολή, κάθε στενό γύρω από την Ομόνοια έχει ποδοπατηθεί πολλάκις από ΠΑΟΚτσήδικες πορείες, κάθε πολυκατοικία έχει ταρακουνηθεί από ιαχές, κάθε τοίχος έχει φιλοξενήσει συνθήματα κι' έχει ποτιστεί από κάτουρα  ΠΑΟΚτσή.
Υπερβολίκο να το λέμε, είναι όμως αλήθεια. Για τους παλιότερους που γνώρισαν το ΣΦ. ΠΑΟΚ Αθηνών στην ακμή του ήταν το ΠΑΟΚτσήδικο γκέτο και ήταν πολύ σημαντικό ότι αυτό βρισκόταν στο κέντρο της πόλης. Πήγαινες εκδρομή ως φιλοξενούμενος και κυκλοφορώντας στο κέντρο της ''εχθρικής'' πόλης-βάσης του αντιπάλου, ένοιωθες σαν στο σπίτι σου, αφού τριγύρω ήταν όλα ασπρόμαυρα. Τα Σαββατοκύριακα των αγώνων, η ευρύτερη περιοχή της Ομόνοιας ήταν απαγορευμένη περιοχή για τους οπαδούς των Αθηναικών ομάδων.
Οπου έπιανε το μάτι έβλεπες μαλλιάδες και ρεμάλια είτε να βολτάρουν είτε να είναι αραχτοί...

Οπως και να το κάνεις, έπαιρνες δύναμη, εκτοξευόταν το φρόνημα, και απογειωνόσουν ψυχολογικά όταν έπαιζες εκτός αλλά αισθανόσουν ότι βρίσκεσαι εντός. Το ακριβώς αντίθετο φανταστείτε ότι συνέβαινε με τους οπαδούς των ομάδων του ΠΟΚ, που δεν τολμούσαν να κυκλοφορήσουν στο κέντρο της πόλης τους. Σα να λέμε ότι πριν από αγώνες του ΠΑΟΚ με γαυρολαγοκούλα, δε μπορούσες να περπατήσεις στην Αριστοτέλους....

Εκεί λοιπόν άρχισαν να γράφονται βασικά κεφάλαια της πιό λαμπρής οπαδικής ιστορίας της χώρας και όχι μόνο. Στην οδό Βεραντζέρου, όπου ήταν το ορμητήριο του ΠΑΟΚτσή. Οσο το σκέφτομαι και το μυαλό μου ξαναφουλάρει από εικόνες του παρελθόνος, συνειδητοποιώ πως ήταν κάτι παραπάνω από σύνδεσμος. Ηταν ένας ζωντανός ΠΑΟΚτσήδικος οργανισμός στην πρωτεύουσα, η παραδοσιακή βάση κάθε ΠΑΟΚτσή, πόσο δε όταν εκεί ήταν το κέντρα λήψης αποφάσεων και περισσότεροι από τους εκτός έδρας αγώνες γινόταν είτε στην Αθήνα είτε  εκεί κοντά. Ο Αθηναίος ΠΑΟΚτσής δηλαδή δεν αισθανόταν κάποιο σύνδρομο στέρησης, ίσα-ίσα που ένοιωθε περηφάνεια φυλώντας κάτι σαν Θερμοπύλες ζώντας στη φωλιά του εχθρού.
Το ίδιο ίσχυε και για εμάς που ταξιδεύαμε από Θεσσαλονίκη, σχεδόν κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο. Ηταν σαν το δεύτερο σπίτι μας, νοιώθαμε πως είχαμε μια βάση, εκμηδενιζόταν η αίσθηση ότι είμαστε άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Ακόμα και σε στιγμές που για κάποιο λόγο δε γινόταν οργανωμένες εκδρομές, ήταν πολύ απλό να μαζευτούμε 5-10 φίλοι να μπούμε στο τρένο ή να ξεκινήσουμε με ΙΧ για να κάνουμε εκδρομή. Ξέραμε ότι μόλις φτάσουμε στο σύνδεσμο θα βρούμε αδέρφια και θα κάνουμε ό,τι συνηθίζαμε, θα μας καβατζώσουν εισιτήρια, θα μας ανοίξουν το σύνδεσμο ακόμα και για να διανυκτερεύσουμε άμα γουστάραμε.

Τρομερή αίσθηση ασφάλειας αν το καλοσκεφτείτε και φανταστείτε πως από κάθε γειτονιά κάθε καφέ ξεκινούσαν στο χύμα 5-10 φίλοι κι' έτσι απλά, γράφτηκε η ιστορία του λαού που αποτέλεσε φόβο και τρόμο και σημείο αναφοράς, στέλνοντας βαγόνια πριν από τόσες χιλιάδες χρόνια, όταν για γαύρους και βάζελους ήταν μέγα κατόρθωμα να εκδράμουν μέχρι τη Λάρισα ή την Πάτρα.
Για τον ΠΑΟΚτσή η εκδρομή στην Αθήνα ήταν σαν μεσημεριανή βόλτα για καφέ, και ο σύνδεσμος μια βάση-ορμητήριο.
Επιστρέφοντας από το Ηράκλειο το 1985 τη χρονιά του τελευταίου πρωταθλήματος, τότε που κάναμε την πρώτη ήττα μας από τον ΟΦΗ λίγο πριν το φινάλε του Α γύρου, έχασα την πτήση επιστροφής από Ηράκλειο και Αθήνακαι αναγκάστηκα να φτάσω την επόμενη μέρα στο σύνδεσμο μόνος, ταλαιπωρημένος, άφραγκος και νηστικός. Πάλι καλά που βρήκα τον συγχωρεμένο παππού, τον θρυλικό Δ. Κωνσταντινίδη που μου έδωσε λεφτά για το τρένο και με κέρασε μπουγάτσες να στανιάρω.

Το Σεπτέμβριο1993 όντας νεοσύλλεκτος στη Θήβα αναγκάστηκα να την κοπανήσω δύο φορές από το στρατόπεδο για να παρακολουθήσω τη μπασκετική πρεμιέρα με την κούλα στο Γ. Μόσχος -με το περίφημο μπουκάλι στον Κόρφα- και  έναν νικηφόρο προκριματικό μέσα στη Ριζούπολη -και όμως!!!- για το κύπελλο Ελλάδος. Φτάνοντας στο σύνδεσμο -που είχε μεταφερθεί από τη Βεραντζέρου- βρήκα τρία ΠΑΟΚια που την είχαν κοπανήσει από τη Θήβα και γνωριζόμασταν φυσιογνωμικά, χωρίς να ξέρουμε ότι είμαστε ομογάλακτοι. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα δοκιμάζαμε την ίδια τρέλα εις διπλούν, αν δεν είχαμε τη βάση του Πανελληνίου.

Σ' εκείνα τα στενά λοιπόν , γράφτηκε ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας του ΠΑΟΚτσή. Ενα τσιγάρο δρόμος από το σταθμό Λαρίσης κι' άλλο ένα μέχρι την Ομόνοια για να πάρουμε τον ηλεκτρικό με προορισμό ΟΑΚΑ, Καραισκάκη, Φιλαδέλφεια, Καλλιθέα (με προορισμό τη Ν. Σμύρνη), Ριζούπολη, Παπαστράτειο, όπου έπιαζε ο ΠΑΟΚ...
Και δεν ήταν μόνο οι μέρες των αγώνων αλλά και οι προηγούμενες. Τότε που φτάναμε παραμονή και πιάναμε ξημερώματα έπειτα από ατελείωτες μπουρδελότσαρκες και φάπες σε ύποπτους που έκοβαν βόλτες με παπάκια στους γύρω δρόμους.
Με το Τζαμάλ να κόβει βόλτες στην Ομόνοια μεσάνυχτα με μαύρο γυαλί,  κάνοντας πέσιμο σε μαλλιάδες με κοτλέ παντελόνι ως τον αστράγαλο ρωτώντας τους τσαμπουκαλεμένα ''μωρή γαμιόλα, μήπως είσαι από την Αθήνα''?!?!?!?
Ηταν εποχές που ανάλογα μπλόκα ήταν συνηθισμένα σε διάφορες πόλεις με στόχο εκδρομείς, μόνο που εμείς είμασταν τόσο ''αμπαλαέα'' που ψάχναμε Αθηναίους στην Ομόνοια...

Για να εμπεδώσετε πόσο ΠΑΟΚοκρατούμενη ήταν η περιοχή, απέναντι ακρίβως από το σύνδεσμο υπήρχε ένα μπουρδελοξενοδοχείο - μια και η περιοχή ήταν γεμάτη από οίκους ανοχής- με το όνομα ''Δάιδαλος''. Πιάνοντας το νόημα ο ιδιοκτήτης το έβαψε ασπρόμαυρο και τα Σαββατοκύριακα κατακλείζονταν από ΠΑΟΚτσήδες για διανυκτέρευση.
Παραμονές του αγώνα με το βάζελο στο αξέχαστο 0-1 με την κεφαλιά του Ράντε Πάπριτσα, είμαι στο μπαλκόνι και κάνω τσιγάρο. Κανά δύωρο πριν, είχε μπουκάρει στο δωμάτιο ο Νικόλας έβαλε το κεφάλι του κάτω από τη βρύση έπλυνε το κεφάλι του, σκουπίστηκε με το σεντόνι που άρπαξε από το κρεβάτι μου και αποχώρησε! Ηταν αδύνατο να κοιμηθώ για ευνόητους λόγους...
Από νωρίς η αστυνομία μας είχε εγκλωβίσει στην περιοχή ώστε να μην κάνουμε μανούρες και για να φτάσεις στην Ομόνοια έπρεπε να δείξεις ταυτότητα που να μην αναφέρει ως τόπο διαμονής τη Θεσσαλονίκη. Λίγο πριν τα ξημερώματα λοιπόν, αντιλαμβάνομαι κάτι σκιές να γλυστρούν μες το σκοτάδι.
Περπατούσαν τόσο φοβισμένα λες και βρίσκονταν σε ναρκοπέδιο και ήταν σίγουρα βάζελοι που τους αρκούσε μια βόλτα για να το παίξουν μάγκες στους φίλους τους την επόμενη μέρα εξιστορώντας την ηρωική  βόλτα που έκαναν στην Βεραντζέρου. Με το που τους πήρα χαμπάρι δεν το πολυσκέφτηκα, άρπαξα το γυάλινο τασάκι και το εκσφενδόνισα προς το μέρος τους φωνάζοντας ''γαμώ στα σπίτια σας κωλοβαζέλια''.
Ο ήχος της πρόσκρουσης τους πανικόβαλε, ειδικά όταν έπειτα από ελάχιστα δευτερόλεπτα από διπλανά μπαλκόνια ξενοδοχείων και του συνδέσμου άρχισαν να τους πετάνε καρέκλες, μπουκάλια. Η μεταμεσονύχτια σιωπή έδωσε τη θέση της σε πολεμικούς κρότους μετατρέποντας την περιοχή σε βομβαρδισμένο τοπίο, με τους βάζελους να τα τρέχουν για να γλυτώσουν από διασταρούμενα πυρά...

Οπως αντιλαβάνεσθε βεβαίως, τις εποχές εκείνες ο ΠΑΟΚ ήταν πρωταγωνιστής. Η ομάδα χτυπύσε τίτλους και πήγαινε ασορτί με τον κόσμο που ταξίδευε παντού με ψυχολογία πρωταθλητή. Η σταδιακή αγωνιστική παρακμή, παρέσυρε και τους ΠΑΟΚτσήδες της Αθήνας. Ο σύνδεσμος στη Βεραντζέρου έκλεισε, επειδή οι νοικοκυραίοι της περιοχής δε μπορούσαν να αντέξουν το φόβο από τις μανούρες και τις φασαρίες.
Συν τοις άλλοις οι μαζικές εκδρομές περιορίστηκαν για πολλούς και διάφορους λόγους, με το σύνδεσμο να αλλάζει συχνά στέγη, τόσο που κάθε φορά ψάχναμε τα καινούργια γραφεία τα οποία συνήθως ήταν στα γύρω τετράγωνα, δε μπορούσαν ποτέ όμως να προσεγγίσουν την επιβλητικότητα εκείνων της Βεραντζέρου.

Θυμάμαι να έχει μεταφερθεί στην οδό Ζήνωνος, και για να τον βρεις έπρεπε να κάνεις αίτηση.
Την τελευταία φορά που επισκέφτηκα το σύνδεσμο, στεγαζόταν σε κάτι γραφεία στην οδό Ξούθου, ένα σκουπιδοστενό δίπλα στη Βεραντζέρου.

Η αγωνιστική κατρακύλα της ομάδας αποτυπωνόταν στην πορεία στέγασης του συνδέσμου, αν και το σπουδαιότερο όλων είναι πως οι ΠΑΟΚτσήδες της Αθήνας δεν τα παράτησαν ποτέ.
Εφτιαξαν γραφεία στην οδό 3ης Σεπτεμβρίου τα οποία κάηκαν τον Απρίλιο του 2011 έπειτα νυχτερινή επιδρομή αγνώστων που έριξαν εύφλεκτο υλικό όταν ο σύνδεσμος ήταν κλειστός.

Τα εγκαίνια του καινούργιου συνδέσμου στην Αθήνα το Σάββατο 3 Νοεμβρίου, σηματοδοτούν μια νέα εποχή όχι μόνο για τους πολυάριθμους ΠΑΟΚτσήδες της πρωτεύουσας και της Νοτίου Ελλάδος γενικότερα, αλλά για τους απανταχού ΠΑΟΚτσήδες που αποκτούν και πάλι μια σταθερή βάση στο κέντρο της Ελλάδας.
Δεν έχουμε καμμία πρόθεση να μειώσουμε και να απαξιώσουμε την αναμφισβήτητη συμβολή όλων των συνδέσμων της ομάδος με την πολύπλευρη προσφορά στην ομάδα, που αποτελούν τις αρτηρίες του  ΠΑΟΚτσήδικου οργανισμού. Ο Πανελλήνιος Σ. Φ ΠΑΟΚ Αθηνών όμως, ακριβώς επειδή εδρέυει στη σφηκοφωλιά των αντιπάλων, αποτελεί εξ' ορισμού την καρδιά του ...