Φοροδιαφυγή ή Αποφυγή Ληστείας?

Mόνο τυχαίο δεν είναι ότι με το που έγινε γνωστό το περιστατικό στην Υδρα, όπου κάτοικοι της περιοχής έκαναν ντου σε κλιμάκιο του ΣΔΟΕ που έβαλε πρόστιμο σε επιχειρηματία επειδή δεν έκοβε αποδείξεις, τα μεγαλοκάναλα και τα εξαπτέρυγά τους μας ζάλισαν στον έρωτα με θεωρίες καταδίκης της φοροδιαφυγής και διδαχές του τύπου ''αν δεν πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας ως πολίτες, πως θα βγούμε από την κρίση''?

Ωραίο ακούγεται, αν και μια δεύτερη ανάγνωση ξεπερνά και το ιστορικό ''μαζί τα φάγαμε'', του θεόρατου Πάγκαλου. Εκείνος τουλάχιστον μοίρασε την πίτα σε κομμάτια, αν και η αλήθεια είναι ότι εκείνοι έτρωγαν τις μπριζόλες -κι' έβαζαν και στην κατάψυξη- ενώ οι υπόλοιποι τα αποφάγια.
Τα παπαγαλάκια των καναλιών, χρεώνουν τα πάντα στους πολίτες, προσπαθώντας να μας πείσουν πως η χώρα πτώχευσε επειδή οι ταβερνιάρηδες και οι υδραυλικοί δεν έκοβαν αποδείξεις!
Αν προσθέσει κάποιος το ΦΠΑ που χάνει το κράτος από φοροδιαφυγή καθ' όλη την τουριστική περίοδο, η διαφορά από μία και μόνο μίζα Τσοχατζόπουλου για ένα εξοπλιστικό πρόγραμμα θα απέχει αρκετά μηδενικά. Και μιλάμε για έναν υπουργό και μια μίζα! Φανταστείτε το νούμερο, αν συνυπολογίσουμε τις προμήθειες από υπερκοστολογημμένα δημόσια έργα! Εκεί χάνεται η μπάλα. Κι΄όμως για το σύστημα, υπεύθυνος είναι ο μικροεπιχειρηματίας, ακόμα και ο μικροαπατεωνίσκος που έπαιρνε μια μαιμού αναπηρική αυξάνοντας το μηνιαίο του εισόδημα κατά μερικές εκατοντάδες ευρώ. Αυτοί μας βούλιαξαν και όχι οι μεγαλοκαρχαρίες. Ετσι λέει το παραμύθι που πρέπει να καταναλώσουμε.
Να φανταστείτε πως η συμπεριφορά των κατοίκων της Υδρας και του φοροφυγά καταδικάστηκε ακόμα και από τον αριστερό -έτσι λέει το άλλο παραμύθι- Παπαδημούλη, που προέταξε τη νομιμότητα πάνω απ' όλα. Είναι βέβαιο πάντως πως αν το ίδιο περιστατικό συνέβαινε πριν 4 χρόνια τότε που το κόμμα του έμπαινε ασθμαίνοντας στη βουλή χωρίς προοπτική να κυβερνήσει, ο φοροφυγάς θα ήταν σύμβολο στον αγώνα κατά του ταξικού κράτους, τώρα όμως που η προοπτική διακυβέρνησης δεν είναι μακριά, τους κάνει ν' αλλάζουν τροπάρι. Διότι αν επιβραβεύσουν σήμερα το φοροφυγά, τι θα κάνουν αύριο που θα κυβερνήσουν, πως θα εισπράττουν τα δικά τους χαράτσια? Μην ξεχνάτε άλλωστε πως όταν ζορίζονταν προεκλογικώς ερωτώμενοι για το πως θα καλύψουν το χρέος, κάθε υποψήφιος βουλευτής τους ξεφούρνιζε κι΄ ένα νέο χαράτσι. Οσο κι' αν το γυρίζουν το έργο, πάντως οι εποχές που παρότρυναν πολίτες να μην πληρώνουν χαράτσια και διόδια δεν είναι μακριά, οπότε άδικος ο κόπος τους και η αλλαγή προσωπείου.
Περί νομιμότητας
Μην ξεφεύγουμε όμως, το βασικό ζητούμενο είναι η νομιμότητα, της οποίας την αναγκαιότητα  ουδείς νοήμων άνθρωπος μπορεί ν' αμφισβητήσει.
Το πρόβλημα είναι τι εστί νομιμότητα και πως ορίζεται.

Διότι τη σήμερον ημέρα στη χώρα μας, μας ανάγκασαν να θεωρούμε ως νομιμότητα τη φλασιά του Βενιζέλου ή του Αλογοσκούφη που επειδή ξύπνησαν στραβά ή αδυνατούν να κάνουν το αυτονόητο και το οφθαλμοφανές, καταφεύγουν στις εύκολες λύσεις επιβολής χαρατσιών, αύξησης των φόρων ή μείωσης των συντάξεων για να μαζέψουν λεφτά.
Το ότι αποτυγχάνουν  βουλιάζοντας τη χώρα και κυκλοφορούν ελεύθεροι παραμένοντας ατιμώρητοι, δε συνιστά παράβαση νομιμότητας? Σε ποια επιχείρηση ο υπεύθυνος οικονομικών θα βουλιάξει την εταιρία ή θα την χρεώσει περισσότερο και θα μείνει ατιμώρητος από τον προιστάμενό του?
Σε κάθε περίπτωση, το να απαιτούμε νομιμότητα από τον πολίτη τη στιγμή που το κράτος παρανομεί ασυστόλως, συνιστά ακραίο παραλογισμό και υποκρισία.
Εκτός εάν -ξαναλέω- αντιλαμβάνεσθε ως νομιμότητα την επιβολή χαρατσιών από τον εκάσθοτε υπουργό, επειδή έτσι του καύλωσε ή επειδή δε μπορεί να κάνει αλλιώς.
Ακόμα και η απόκρυψη της αλήθειας και η προεκλογική υποσχεσιολογία συνιστά παραπλάνηση και εμπαιγμό, κάτι που συνταγματικώς είναι παράνομο.
Είμαστε όλοι λοιπόν υπέρ της νομιμότητας, αρκεί να μην ξεφεύγει από τα στοιχειώδη δημοκρατικά πλαίσια και την κοινή λογική. Αν αύριο-μεθαύριο δηλαδή ψηφιστεί νόμος που θα υποχρεώνει κάθε πολίτη να δίνει τη γυναίκα του στον υπουργό για να περνάει καλά το ΣΚ και αρνηθούμε θα είμαστε παράνομοι? Μην τρελαθούμε κι' όλας...

Περί πληρωμής φόρων.
Επί της ουσίας τώρα, είναι πολύ εύκολο να βγάζεις λόγους περί της σπουδαιότητας τήρησης των νόμων. Είμαστε μάλιστα τόσο χαιρέκακοι εμείς οι άνθρωποι που στοιχηματίζω ότι πολλοί από εμάς, μαθαίνοντας το περιστατικό ίσως και να είπαμε ''βάλτε τον πούστη τον φοροφυγά ισόβια'' ξεχνώντας πως η τακτική του ''διαίρει και βασίλευε'' έχει αποδειχτεί και ιστορικά ως η πιο αποδοτική.
Τα ίδια περίπου σκεφτόμαστε κάθε που ακούμε για το όργιο φοροδιαφυγής στα νησιά που τις περισσότερες φορές φτάνει και στο απόλυτο 100% σύμφωνα με τα ρεπορτάζ της tv.
Eχετε αναρωτηθεί πότε γιατί να συμβαίνει αυτό το πράγμα στην Ελλάδα, τη στιγμή που στις περισσότερες χώρες οι πολίτες είναι απολύτως τυπικοί ειδικά στη σχέση τους με την εφορία?
Μήπως εκεί πληρώνουν απλώς εφορία κι' εδώ πληρώνουμε στην κυριολεξία ένα κράτος-νταβατζή?
Για να λυθεί ο γρίφος, αρκεί ένας απλός υπολογισμός όσων αναγκάζεται να πληρώσει ο μικροεπιχειρηματίας που ανοίγει ένα συνηθισμένο μαγαζί όπου πουλάει καφέδες, μπύρες και ποτά.
Εχουμε και λέμε λοιπόν:
Πέρα από τα στοιχειώδη, αυτονόητα και αναπόφευκτα-κόστος για την κατασκευή του καταστήματος, εξοπλισμό, μεροκάματα, φθορές, ενοίκια, λογαριασμούς, προμηθευτές- σημειώστε πόσα είναι υποχρεωμένος να πληρώσει στο κράτος και χοροπηδήξτε μαζί μας.
Για κάθε μπουκάλι μπύρα που πουλάει, πληρώνει 23% ΦΠΑ στο κράτος. Το εξωφρενικό είναι ότι άλλα τόσα δίνει και στην κάβα απ' όπου προμηθεύεται το προιόν. Το 23άρι δηλαδή, πολλαπλασιάζεται επί δύο. Πληρώνει και για να το αγοράσει και για να το πουλήσει.
Παρεμπιπτόντως, ειδικά στα αλκοολούχα ποτά οι φόροι είναι εξαιρετικά υψηλοί, οπότε το κράτος κερδίζει πολλά κατά τη διάρκεια της μεταφοράς του από τη χώρα παρασκευής μέχρι τα χέρια του χοντρέμπορα.
Ο ιδιοκτήτης του καφέ επίσης επιβαρύνεται με δημοτικά τέλη 5% για να βγάλει τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο.
Συν τοις άλλοις είναι υποχρεωμένος να πληρώνει υψηλότατα ασφάλιστρα για τους εργαζομένους του, τα οποία δεν είναι απαραιτήτως και ανταποδοτικά αφού υπάρχουν πολλοί που δουλεύουν 2-3-5-10 και μετά κάνουν άλλη δουλειά, οπότε το χρήμα που εκταμιεύεται στα δημόσια ταμεία είναι δεν επιστρέφονται.
Μέσα σ' όλα, υπολογίστε και το ενδεχόμενο να στραβοξυπνήσει ο εκάσθοτε υπουργός και να επιβάλλει κάποιο νέο φόρο σε όσες επιχειρήσεις είναι κερδοφόρες ή απασχολούν κάποιο συγκεκριμένο αριθμό εργαζομένων.
Κουβαλώντας  λοιπόν όλες τις παραπάνω υποχρεώσεις και αφού δώσεις ένα σκασμό λεφτά στο κράτος, είσαι υποχρεωμένος από εκείνα που σου έμειναν να πληρώσεις 35% για τη φορολόγηση της επιχείρησης. Οι επιχειρήσεις μάλιστα πληρώνουν προκαταβολικά και τον φόρο της επόμενης χρονιάς.
Συμπαθάτε με, αλλά αντιλαμβάνομαι τη σχέση όχι ως τη συνηθισμένη πολίτη-κράτους, αλλά ως κράτους νταβατζή-συνεταίρου, που μάλιστα σε αναγκάζει να δουλεύεις για πάρτη του και έχει μερίδο μόνο στα κέρδη.
Αν εσείς θεωρείτε πως η φοροδιαφυγή στην Ελλάδα συνιστά παρανομία, προσωπικώς το εκλαμβάνομαι ως προσπάθεια αποφυγής ληστείας...