Ο κύκλος της Ομάδας, με τα Μεγάλα Αρχίδια...

Οσοι από εμάς βρεθούν σήμερα το βράδυ στην Τούμπα, θα έχουν την ευκαιρία να δούν τον τελευταίο χορό της πιό πετυχημένης και παραγωγικής ομάδας
των τελευταίων τριών δεκαετιών!
Αρέσει δεν αρέσει, αυτό έχει γράψει η ιστορία και ουδείς μπορεί να το αμφισβητήσει.
Η ομάδα που άρχισε να χτίζεται το καλοκαίρι του 2008, κλείνει σήμερα τον κύκλο της, αφού αποχωρούν και τελευταίοι. Ισως μείνουν ένας-δύο εκείνη η ομάδα όμως από σήμερα το βράδυ θα αποτελεί ευχάριστη ανάμνηση.
Είναι αλήθεια πως κάποιες φορές -άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο- μας εκνεύρισαν, μας στεναχώρεσαν, μας απογοήτευσαν!
Σε τελική όμως οι ευχάριστες αναμνήσεις που μας αφήνουν, είναι απείρως περισσότερες...
Γι' αυτό και αποτελούν την πιό πετυχημένη ομάδα μετά τη χρυσή δεκαετία του 70!
Γιατί την επόμενη σεζόν μετά την κατάκτηση του τελευταίου πρωταθλήματος  το 1985 η ομάδα εκείνη παρέπαιε, σε αντίθεση με αυτή που παρέμενε σταθερά καλή και σε υψηλά επίπεδα.
Τί να πρωτοθυμηθεί κανείς?
Τις ιστορικές προκρίσεις στο Λονδίνο και την Πόλη?

Τις δυό συνεχόμενες π@@τσες στο Καραισκάκη, τη χρονιά που τους πετάξαμε στην τελευταία θέση των play off, στέλνοντάς τους  gay στον πρώτο  προκριματικό του Europa league ντάλα καλοκαίρι?

 Το κλεμμένο πρωτάθλημα του 2009-10?
Τη συγκλονιστική νίκη επί του λαγού με τη γκολάρα του Γκαρσία, που λίγες ώρες πριν θρηνούσε πάνω από το φέρετρο της μητέρας του?

Το γαμώτο της υπόθεσης είναι πως αυτή η ομάδα άξιζε σίγουρα και έναν και δύο και περισσότερους τίτλους! Ελα όμως που δεν παίζουμε μόνοι μας κι' εκτός αυτού τα μαγειρέματα στην Ελλάδα αποδεικνύονται ισχυρότερα ακόμα και από ομάδες όπως αυτή. Ακόμα κι' έτσι όμως, οι φωτιές που άναβαν στην Τούμπα σε κάθε ματς, αποτελούν την ισχυρότερη πιστοποίηση της αξίας της.

Σήμερα λοιπόν που θα τους χειροκροτήσουμε για τελευταία φορά, ας μην ξεχάσουμε και τα υπόλοιπα παιδιά που αποτέλεσαν βασικά στελέχη της κι' έφυγαν νωρίτερα.
Τον τεράστιο Μάρκος Αντόνιο που πέρα από την τεράστια αξία του, ήταν και ο άνθρωπος που πέτυχε το παρθενικό γκολ αυτής της ομάδας.

Το πολυεργαλείο Ολιβιέ Σορλέν που τόσο μας έλλειψε και δε θα ξεχάσουμε ποτέ την απίστευτη κούρσα του στο 0-1 με το γαύρο το Μάη του 2010, που θα ξεπερνούσε σε ταχύτητα τον Κουτσιανικούλη. Οπως και τη συγκλονιστική του εμφάνιση στην Πόλη, όπου από την υπερπροσπάθεια δεν  είχε κουράγιο να πανηγυρίσει...

Τον παλαβό-αρχηγό Σέρχιο Κονσεισάο που ακόμα μέσα από στιγμές απερισκεψίας που παρα λίγο να στοιχήσουν στην ομάδα -όπως η κόκκινη στου Χαρίλαου- αναδείκνυε την ταύτιση του με την ασπρόμαυρη φανέλα

Ποιός μπορεί να ξεχάσει τις φαρμακερές σέντρες του, πόσο δε το απίστευτο γκολ με το γαύρο στην Τούμπα για το κύπελλο?

Μεταξύ μας τώρα, ειδικά εκείνο δε θα το ξεχάσει ούτε ο κηπουρός, πώς είναι δυνατόν να το ξεχάσουμε εμείς?

Το γίγαντα Μουσλίμοβιτς που αγαπήσαμε και μισήσαμε όσο κανέναν, η ΠΑΟΚτσήδικη ιστορία όμως έγραψε ήδη τ΄όνομά του με ολόχρυσα γράμματα.

Ακόμα και τον Βίκτωρα τον Βιτόλο -ας μην είμαστε αγνώμονες- που κατέθετε ψυχή και σώμα κάθε αγωνιστική.

Τον εμβληματικό κόνδορα, που η μοίρα φρόντισε ώστε το τελευταίο του παιγνίδι να είναι στο Λονδίνο και ν' αποχωρήσει τραυματίας, έπειτα από φάση που συνδύαζε την απαράμιλλη ευστροφία και την αυτοθυσία που επιδεικνύει κάθε πραγματικός αρχηγός!

 Το σπλάχνο μας  Αντελίνο Βιειρίνια που περιβάλαμε με τόση αγάπη λες και επρόκειτο για παίκτη που βγήκε από της ακαδημίες μας και μας το ανταπέδωσε με απίστευτες στιγμές και συμπεριφορές που παρέπεμπαν σε βέρο Σαλονικιό

Τον παρεξηγημένο Σέρβο αληταρά και παικταρά Βλάνταν Ιβιτς, έναν από τους ποιοτικότερους παίκτες που φόρεσαν τη φανέλα μας, με αξέχαστα γκολ όπως στου Καραικάκη και στο Αμστερνταμ...

Του στοίχσαν βεβαίως οι πολλοί τραυματισμοί αλλά τί να κάνουμε, δεν το έκανε επίτηδες.

Τον ακόμα πιό παρεξηγημένο Μπρούνο Τσιρίλο, που έβγαλε τα λεφτά του και με το παραπάνω όπως και τον ανήκοντα στην ίδια κατηγορία Κώστα Χαλκιά για τον οποίον -αρέσει δεν αρέσει-  ήταν ο βασικός τερματοφύλακας μας, με πολλά λάθη αλλά και αξιοσημείωτη σταθερότητα ειδικώς στην αρχή.

Το Μίροσλαβ Σνάουτσνερ, τον ορισμό του επαγγελματία και της αυταπάρνησης...

Οπως επίσης και στον δημιουργό αυτής της ομάδας με το καφέ πανωφόρι...

 Αγνωστο παραμένει αν θα ξαναδούμε και του χρόνου τον εξαιρετικό αλλά αθόρυβο Λίνο και την ψυχάρα από την Ουρουγουάη και θεωρούμε γρουσουζιά να αποχαιρετήσουμε ειδικά τον δεύτερο!

Ακόμα κι' έτσι να γίνει πάντως, σίγουρα δε θα χαθούμε αφού θα σκάσουμε Κανελόνες με πούλμαντο...

 Αν λάβουμε ως δεδομένο πως ο Παυλάρας είναι ο φυσικός ηγέτης της ομάδας, τότε δικαιωματικά η ομάδα αυτή θα ονομαστεί ως η ''ομάδα με τα μεγάλα αρχίδια''...

Γειά σας ρε ντρεβίσια, εύχομαι να μη σας νοσταλγήσουμε ποτέ παικτικώς και να μείνετε στην ιστορία σαν τον προάγγελο μιας ακόμα μεγαλύτερης ομάδας, που θα καταφέρει όσα σε μπορέσατε εσείς!
'Η δε σας άφησαν να πετύχετε!
Από το μυαλό και την καρδιά μας πάντως, δε θα φύγετε ποτέ...