Οταν κρύβεις, την ομάδα που υποστηρίζεις....

Δε μπορούσα ποτέ να φανταστώ.ότι θα έφτανε η εποχή που θα θεωρείτο απαγορευμένη, η δημοσιοποίηση των οπαδικών προτιμήσεων κάποιου δημοσιογράφου

-αρθρογράφου-σχολιαστή-παραγωγού ή ότι άλλο.

Είναι ίσως το μοναδικό σημείο της επιστολής του Π. Στέλλα, που διέγειρε τα εγκεφαλικά μου κύτταρα! Ολα τα υπόλοιπα απλώς με αποστόμωσαν, σε σημείο να θέλω ν' αλλάξω πλανήτη. Το ίδιο και για τους περισσότερους από εσάς, στοιχηματίζω.

Εχοντας ξεκινήσει την ενασχόλησή μου με τα media στο μακρινό 1987, ήταν από τα πράγματα που μου γύριζαν το μυαλό. Εβλεπα αναγνωρίσιμους και καθιερωμένους δημοσιογράφους, να δηλώνουν ότι δεν υποστηρίζουν κάποια ομάδα ή στην καλύτερη να δηλώνουν οπαδοί της εθνικής Ελλάδος!!!

Μη σας μπεδρεύει η εποχή. Το να σήμερα είσαι οπαδός μιάς εθνικής που σήκωσε Euro, ψιλοχωνεύεται.

Μιλάμε όμως για εποχές Αρχοντίδηδων και Αντώνηδων Γεωργιάδηδων, που οι επτάρες πήγαιναν σύννεφο και η παρακολούθηση αγώνων της εθνικής στο γυαλί, ισοδυναμούσε με προθάλαμο πριν την ηρωίνη. Φανταστείτε να ήσουν και οπαδός της...

Επηρεασμένος από το πρώτο πρόσωπο της απάντησης του Περικλέους, το υιοθετώ, ομολογώντας κατ'αρχήν  ότι ήταν το πρώτο πράγμα που μου την έδωσε αφάνταστα στα πρώτα βήματα και ήταν η κατ' αρχήν ανατροπή που έκανα, σε μια εποχή που η δημοσιοποίηση των  οπαδικών προτιμήσεων των δημοσιογράφων, ήταν ταμπού. Οταν οι 30-40-50ηδες και μάλιστα καταξιωμένοι δημοσιογράφοι της εποχής δήλωναν ότι δεν υποστηρίζουν κάποια ομάδα, εγώ διαλαλούσα με περηφάνεια ότι είμαι ΠΑΟΚ. Κι' όχι μόνο, αλλά το έδειχνα και με πράξεις. Θυμάμαι ένα νικηφόρο ΠΑΟΚ-γείτονας στο μπάσκετ, όπου μετέδιδα τα τελευταία πανηγυρικά λεπτά, χοροπηδώντας πάνω στα δημοσιογραφικά έδρανα.

Για να είμαι ειλικρινής, και να ήθελα δε μπορούσα να κρυφτώ. Οντας μέλος της Θ4 επί σειρά ετών και μάλιστα της χρυσής εποχής μανάβη, θα ήταν υποκριτικό να παριστάνω τον βλαχοουδέτερο.

Ακόμα όμως κι' αν μπορούσα να σβήσω το παρελθόν μου, δε θα το έκανα, αφενός γιατί νοιώθω ότι κέρδισα και διδάχτηκα πολλά οπότε θα ήταν σα να έφτυνα ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου, αφετέρου επειδή δε νοιώθω ότι είναι κακό να υποστηρίζεις κάποια ομάδα.

Ισα-ίσα που το θεωρώ αυτονόητο, για κάποιον που κάνει αυτή τη δουλειά, να έχει οπαδικές προτιμήσεις. Το μέγεθος του φανατισμού και της αγάπης για την ομάδα, είναι συζητήσιμο. Η ύπαρξη όμως αναγκαία.

Ειδάλλως, δε μπορείς να αγαπάς αυτό που κάνεις και τούτο είναι πολλάκις επικίνδυνο, ειδικά όταν αναλαμβάνεις το ρόλο του διαμεσολάβητή για να μεταφέρεις πληροφορίες στον κόσμο.

Είναι σα να μου λες ότι γίνεσαι ρεπόρτερ formula 1 και δεν έχεις δίπλωμα οδήγησης διότι δε σου αρέσουν τα αυτοκίνητα, ότι κάνεις ρεπορτάζ καταδύσεων και δεν ξέρεις κολύμπι, επειδή το νερό σου προκαλεί αλλεργία...

Την αρχική μου αυτή αίσθηση, επιβεβαίωσε η συναναστροφή μου με επαγγελματίες του χώρου, στην πορεία των ετών. Διαπίστωσα ότι οι πιό επικίνδυνοι είναι εκείνοι που πρωτοπήγαν στο γήπεδο, κρατώντας κασετοφωνάκι ή τον παλιό αποκρουστικό-δημοσιογραφικό χαρτοφύλακα. Οχι ότι οι άλλοι που ξεκίνησαν αφότου είχαν λοιώσει παντελόνια στα τσιμέντα, ήταν αλάνθαστοι. Αργά ή γρήγορα, το δαιμόνιο που παραγοντισμού ή της καθιέρωσης και της φιλαυτίας γενικότερα, μας καταπίνει, άλλους λιγότερο κι' άλλους περισσότερο. Με τους δεύτερους πάντως, μπορούσα ευκολότερα να βρω κοινούς κώδικες επικοινωνίας. Η έστω, ήταν δυσκολότερο να χάσω τους εναπομείναντες. Με τους πρώτους, ένοιωθα σα να μιλούσα Σουηδικά και να προσπαθούσα να συννενοηθώ με Κινέζο.

Αν προσέξατε παραπάνω, δεν αναφέρθηκα σε δημοσιογράφους που είτε υποστηρίζουν είτε όχι κάποια ομάδα, διότι δεν υπάρχουν! Ολοι έχουν προτιμήσεις, απλώς κάποιοι, κυριευμένοι από τις ενοχές τους (γιατί άραγε ? ), το κρύβουν, λες και είναι έγκλημα. Προφανώς, τους κυριεύουν οι ερινύες γι' αυτό που κάνουν κι' επειδή είναι τόσο βλάκες που δεν αντιλαμβάνονται το αυτονόητο, αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν την κατάντια τους και χρεώνουν σε λάθος κατεύθυνση, την αηδία που υποσυνείδητα νοιώθουν για τον εαυτό τους.

Και κάτι ακόμα: Οντας δεδηλωμένος οπαδός του ΠΑΟΚ, ήρθα σε ρήξη με ''ομοιδεάτες'' μου. Οι οπαδικές μου προτιμήσεις δε στάθηκαν αρκετές για να μου προσφέρουν συγχωροχάρτι,  όταν θεώρησαν ότι έκανα γκέλα.

Οπως επίσης και οι γείτονες -μιλάμε για εποχές που η μπασκετική κόντρα ήταν στο αποκορύφωμα της-, που -πέρα από τα καθιερωμένα- ουδέποτε με έκριναν αυστηρότερα, απ' όσο ενδεχομένως μου άξιζε.

Ο λόγος είναι απλούστατος. Οταν λες την ομάδα που υποστηρίζεις, δείχνεις μια κατ' αρχήν ειλικρίνεια. Οταν φοβάσαι να το πεις , υποδηλώνεις ότι έχεις κάτι να κρύψεις. Κι' όταν αυτό αφορά το βασικό συστατικό, τότε μπορεί ο καθένας να καταλάβει, πόσο ειλικρινής θα είσαι στα υπόλοιπα που ακολουθούν...