Ο κλασσικός ο μ@λ@κ@ς ο Αγγλος...

Το ταξίδι στο Λονδίνο την επόμενη εβδομάδα, θα έχει πολύπλευρο ενδιαφέρον. Πέρα από την κρισιμότητα του αγώνα και την οπαδική πλευρά του θέματος, η εκδρομή στην Αγγλική πρωτεύουσα, θα προκαλέσει πολλών ειδών συναισθήματα, ειδικά σε όσους την επισκεφτούν για πρώτη φορά.

Το Λονδίνο είναι πανέμορφο, πρόκειται για πόλη που δε γίνεται να τη βαρεθείς, άρα ουδείς πρόκειται να απογοητευτεί.

Εκείνο για το οποίο πρέπει να προετοιμαστούν ειδικά οι πρωτάρηδες, είναι η παράξενη συμπεριφορά των Αγγλων, που μπορεί κυριολεκτικά να σε βγάλει από τα ρούχα.

Η ''αναποδιά'' των Αγγλων είναι παροιμιώδης, κάτι οφθαλμοφανές. Αναλογιστείτε απλώς ότι Αγγλοι οδηγούν ανάποδα, υπολογίζουν τις αποστάσεις σε μίλια αντί χιλιόμετρα, τις διαστάσεις σε ίντσες αντί για πόντους, τα κιλά σε pounds και πάει λέγοντας. Το να κάνεις εμπορική πράξη ειδικά μέσω διαδικτύου, είναι πραγματική δοκιμασία..

Χαρακτηριστική είναι επίσης η τυπολατρία τους, που μπορεί να σε στείλει στο τρελάδικο. Μόνο τυχαίο δεν είναι, ότι πχ το περίφημο tea time (η ώρα του τσαγιού) είναι η 6η απογευματινή. Αν πας έξι και ένα λεπτό, πάπαλα το τσάι.

Ειδικά για μας τους Ελληνες που παραείμαστε χύμα και άπλες, η προσαρμογή είναι εξαιρετικά δύσκολη, αν όχι αδύνατη.

Το περιστατικό που ακολουθεί, θα μπορούσε να αποτελέσει ανέκδοτο ή και σενάριο για ταινία, με θέμα την Εγγλέζικη μαλακία.

Πριν μερικά χρόνια, βρέθηκα στο Λονδίνο, για συνεντεύξεις με Ελληνες διεθνείς ποδοσφαιριστές, με την ευκαιρία αγώνα της Εθνικής μας με την Κορέα που διεξαγόταν εκεί.

Οι παίκτες ήταν θετικοί, ο Ρεχάγκελ όμως έβγαζε σπυριά με κάμερες και μικρόφωνα, άρα τα πάντα έπρεπε να γίνουν στα μουλοχτά.

Συμφωνήσαμε λοιπόν με όλους να μιλήσουμε μετά το τέλος της τελευταίας προπόνησης.

Το πρόβλημα ήταν ότι εκτός γηπέδου δεν είχαμε ρεύμα για τα φώτα που ήταν απαραίτητα για να τραβήξουμε πλάνα και η λύση βρέθηκε από έναν Ελληνα, που προσφέρθηκε να ρίξει πάνω μας τη μεγάλη σκάλα των προβολέων του αυτοκινήτου του. Στηθήκαμε ακριβώς έξω από το σημείο που έβγαιναν οι παίκτες (για να μη χάσουμε κάποιον) και περιμέναμε να τελειώσει η προπόνηση.

Εκεί που νομίζαμε πως είχαμε βρει λύση και τα πάντα ήταν υπό έλεγχο, ο οδηγός του πούλμαν της εθνικής που περίμενε απ' έξω, βάζει μπρος τη μηχανή για να τη ζεστάνει. Ο ήχος ''περνούσε'' μέσα από τα ευαίσθητα μικρόφωνα και έπρεπε να απομακρυνθούμε, αλλά έτσι ίσως χάναμε τους παίκτες.

Αισθανόμενος την απειλή της αποτυχίας (και των τζάμπα εξόδων) να με κυριεύει, στα λίγα λεπτά που απέμεναν, σπεύδω στον οδηγό του λεωφορείου, να του ζητήσω να μετακινήσει το όχημα μερικά μέτρα, για να απομακρυνθεί μαζί του και ο δυνατός ήχος της εξάτμισης.

Κατευθύνομαι στο λεωφορείο με προφανή διάθεση να του μιλήσω, με βλέπει, αλλά παριστάνει τον αδιάφορο, συνεχίζοντας να λύνει το σταυρόλεξό του. Του χτυπώ το τζάμι χαμογελαστός και ιδού η στιχομυθεία στα Αγγλικά:

''Να σας κάνω μια ερώτηση''?

''Ναι''

''Είστε ο οδηγός του πούλμαν της εθνικής Ελλάδος''?

''Ναι''

''Μήπως θα μπορούσατε να μετακινήσετε το λεωφορείο για να....''

Πριν προλάβω να ολοκληρώσω την παράκληση, με διακόπτει λέγοντάς μου:

''Λυπάμαι κύριε, μου είπατε μόλις μια ερώτηση'' και κλείνει απότομα το παράθυρο, συνεχίζοντας με το σταυρόλεξο!!!!

Ο κλασσικός ο μ@λ@κ@ς ο Αγγλος που θα έλεγε και ο Γεωργίου λοιπόν, εξέλαβε ως ερώτηση την αρχική προσσέγγιση ευγένειας που του έκανα, ρωτώντας τον αν είναι ο οδηγός, λες και είχα περιέργεια να μάθω.

Τα μπινελίκια που έφαγε από τους παριστάμενους Ελληνες φοιτητές που περίμεναν στο ίδιο σημείο για αυτόγραφα δεν περιγράφονται, αλλά ο χοντρόπετσος Αγγλος, δεν έμοιαζε να συγκινείται.

Εκτοτε, όσες φορές φέρνω το περιστατικό στο μυαλό μου, αδυνατώ να συνειδητοποιήσω το μέγεθος της μ@λ@κί@ς που βεβαίως δε αφορά μόνο τον Αγγλο οδηγό, αλλά ολόκληρο τον ψευτοπολιτισμό και την βλαχοκουλτούρα τους...