Η άλλη Όψη του Τελικού Αργεντινής-Πολυεθνικής Γερμανίας!

Τα πράγματα ήρθαν έτσι ώστε ο σημερινός τελικός του Παγκοσμίου, να είναι κάτι παραπάνω από ένα ποδοσφαιρικό παιγνίδι.

Ο αθλητισμός βεβαίως -πόσο δε το ποδόσφαιρο ως το λαοφιλέστερο σπορ στην πορεία- ήταν από αρχαιοτάτων χρόνων κάτι πολύ περισσότερο από την πρωτιά ή τη διάκριση, την επικράτηση σε μια αναμέτρηση, καθώς σηματοδοτούσε την ''ανωτερότητα'' όχι μόνο του αθλητή, αλλά και της πόλης, του κράτους από το οποίο προερχόταν.
Δεν είναι τυχαίο πως ειδικά στα χρόνια του ψυχρού πολέμου, οι κυβερνήσεις των δύο μπλοκ, επένδυαν πακτωλό χρημάτων για την άρτια προετοιμασία των αθλητών.
Είχαν ανάγκη άραγε οι Σοβιετικοί και η Αμερικανοί που μπορούσαν μ' ένα κουμπί να αφανίσουν τον υπόλοιπο μισό κόσμο, να κατακτήσουν μερικές δεκάδες μεταλλίων? Για να αποδείξουν τί, την επιβεβαιωμένη παντοδυναμία τους? Τι παραπάνω θα κέρδιζαν?
Η απάντηση είναι απλή:
Ήθελαν να κερδίσουν τις εντυπώσεις, να στείλουν μήνυμα επιβεβαίωσης πως είναι οι δυνατότεροι, οι γρηγορότεροι, οι ανθεκτικότεροι οι πιο αλτικοί.
Μην ξεχνάτε επίσης πως η πρώτη συντριβή της θεωρίας του Χίτλερ περί ανωτερότητας της Άριας φυλής, προήλθε από έναν μαύρο αθλητή το Τζέσε Όουενς, που στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου κατέκτησε  4 χρυσά μετάλλια. Η πρώτη ήττα του Γερμανού δικτάτορα λοιπόν, ήρθε μέσα στους αγωνιστικούς χώρους, όταν όλοι οι πολιτικοί ηγέτες κάθονταν σούζα μπροστά του και οι στρατοί τους γνώριζαν συντριβές στα πεδία των μαχών...

Από τότε βέβαια έχουν αλλάξει πολλά, στην πραγματικότητα όμως ο αθλητισμός και το ποδόσφαιρο παραμένει η ιδανική ευκαιρία ώστε κάθε διαγωνιζόμενος, να περάσει τα δικά του μηνύματα μέσω της επικράτησής του.
Το Αργεντινή-Γερμανία μάλιστα,  ξεφεύγει κατά πολύ από τα κλασικά πλαίσια του ποιος έχει καλύτερη ομάδα (όπως θα ήταν πχ ένας τελικός Βραζιλίας-Αργεντινής ή Γαλλίας-Γερμανίας), ξεφεύγει ακόμα και από πλαίσια της μάχης των εντυπώσεων, όπως όταν έπαιζαν κάποτε Αγγλία-Αργεντινή, την περίοδο που το ζητούμενο ήταν ο έλεγχος των Φώκλαντ.

Στην περίπτωσή μας μιλάμε για κάτι πιο διαχρονικό, για κάτι που φωτογραφίζει την προβληματική κατάσταση στον πλανήτη που ζούμε και την πορεία που ακολουθεί.
Από τη μια οι πλούσιοι Γερμανοί και από την άλλη οι ταλαιπωρημένοι και χρεωμένοι Αργεντινοί.
Από τη μία μια Βαβέλ εθνοτήτων (γελάνε και οι πέτρες όταν αυτό το συνονθύλευμα Πολωνών, Τυνήσιων, Τούρκων,, Γκανέζων, Αλβανοσκοπιανών με ολίγον από κοκκινοτρίχιδες, βαφτίζεται εθνικό συγκρότημα)!
Λίγο πολύ το κάνουν όλοι βεβαίως, αλλά είναι εντελώς διαφορετικό να βλέπεις μαύρους στην εθνική Αγγλίας και Γαλλίας προιόν αποικιοκρατίας κι άλλο να διαπιστώνεις ότι η μπασταρδοποίηση γίνεται επί τούτου. Μην ξεχνάτε πως λίγα χρόνια πριν η...εθνική Γερμανίας είχε στις τάξεις της Βόσνιους Βραζιλιάνους και Ισπανούς!!!!!!!!!!

 Ωρέ που πάμε ωρέ, θα αναρωτιόταν κάποιος ως σύγχρονος Αυλωνίτης, η πραγματικότητα όμως είναι ότι εκεί που πάμε, δεν οδηγούμαστε τυχαία.
Είναι ο κόσμος της νέας εποχής, χωρίς τίποτα από αυτά που έκαναν κάθε έθνος να ξεχωρίζει. Όλοι και όλα σε μια κονσέρβα, για να είμαστε ομοιόμορφοι, χωρίς τα δικά μας χαρακτηριστικά, τις παραδόσεις, τις ιδιαιτερότητες και τα πιστεύω μας!
Όλοι, άσπροι μαύροι, κίτρινοι, κόκκινοι με την ίδια ταυτότητα, με την ίδια απόχρωση (στην πορεία) με την ίδια κουλτούρα (ειδικά αν μιλάμε για Γερμανούς, πρέπει να αναφερθούμε σε υποκουλτούρα) κάτω από την ίδια σημαία, χωρίς τη διαφορετικότητα της καταγωγής να βάζει τη σκέψη μας σε άλλα καλούπια, δίνοντάς περιθώρια αντίστασης στο οτιδήποτε!
Από την άλλη οι Αργεντινοί, είναι μια γροθιά. Το βλέπεις και στις εικόνες της τηλεοπτικής κάλυψης, ότι συμπεριφέρονται αλλιώς, γιατί απλά βλέπουν την πατρίδα τους.
Στην αντιπέρα όχθη, οι Γερμανοί χαίρονται επειδή κέρδισε η ομάδα τους, αφού σίγουρα η έννοια της πατρίδας περιορίζεται στη γραμμή που για να την περάσουν, θα πρέπει απλώς να δείξουν διαβατήριο ή ταυτότητα
Μ' όα αυτά που περιέγραψα, μην αναρωτιέστε γιατί σήμερα είμαι με την Αργεντινή, και για εξωαγωνιστικούς λόγους...
Μπορεί -πέρα από τα ποδοσφαιρικά- να μην είναι οι αγαπημένοι μου, αλλά σίγουρα τους προτιμώ από τα κρεάτινα ρομπότ, όπου αν τους αναφέρεις τις λέξεις ''φιλότιμο'' ή ''εθνική συνείδηση''. θα είναι σα να μιλάς σε οπαδό του ρούλη για τίτλο.
Προτιμώ να το σηκώσουν αυτοί που θα κλάψουν απο εθνική υπερηφάνεια αν θα το κατακτήσουν, παρά εκείνοι που θα νιώσουν σα να το πήρε η Μπάγερν ή η Σάλκε και ανεξαρτήτως αποτελέσματος θα γίνουν το βράδυ στουπιά από τις μπύρες και την επόμενη δε θα είναι παρά ένας ακόμα αριθμός στις φάμπρικες...