Δώνης-Γκαρσία, Προσωπολατρεία & Παπαρολογία!

Ολοι εμείς οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως καταγωγής, μόρφωσης, ηλικίας κλπ έχουμε κάποια κοινά. Εχουμε ανάγκη ύπνο, φαγητό, όλοι πονάμε αν πέσουμε και χτυπήσουμε. Ολοι επίσης έχουμε κάποια χόμπυ, που στις περισσότερες περιπτώσεις προσεγγίζουν τα όρια του πάθους.
Αλλος τη βρίσκει με το διάβασμα, άλλος με τον αθλητισμό, άλλος ασχολείται μανιωδώς με μηχανές και αυτοκίνητα, άλλος με τα ζώα ή το τζόγο.
Το χόμπυ-πάθος, είναι το αλατοπίπερο της ζωής, είναι το σημείο αναφοράς στην καθημερινότητά μας. Ελάχιστοι είναι αυτοί που αδημονούν να πάνε στη δουλειά τους -όσοι έχουν τέλος πάντων-, σχεδόν όλοι όμως παίρνουν κουράγιο για να συμπληρώσουν το ωράριο τους, από την προσμονή της στιγμής που θα κάνουν το χόμπυ τους.
Κάτι παρόμοιο ισχύει και με τον οπαδό.
Ολοι αγαπάμε την ομάδα μας, όλοι θέλουμε να την βλέπουμε να προοδεύει, όλοι θέλουμε να πηγαίνουμε γήπεδο και να γουστάρουμε.
Το αλατοπίπερο στην οπαδική μας ιδιότητά, είναι ο παίκτης σύμβολο, αυτός που θα μας προσθέσει έναν ακόμα λόγο να πάμε στο γήπεδο για να τον χαζέψουμε.
Δεν είναι κακό, ούτε απαγορευτικό αυτό το πράγμα. Κάποτε πηγαίναμε στο μπάσκετ για να υποστηρίξουμε την ομαδάρα μας και να απολαύσουμε ταυτόχρονα το Μπάνε, τον Κόρφα, τον Μπάρλοου, τον Πέτζα.
Αν το καλοσκεφτείτε μάλιστα, όσο περισσότερα ''ινδάλματα'' είχαμε, τόσο καλύτερα πήγαινε η ομάδα. Την περίοδο 2009-10 που χτυπήσαμε το πρωτάθλημα, είχαμε Βιειρίνια, Γκαρσία, Κονσεισάο, Κοντρέρας, Μουσλίμοβιτς, παίκτες τους οποίους ο κόσμος λάτρευε και το έδειχνε σε κάθε ευκαιρία.
Αν θέλετε να μιλήσουμε  με σύγχρονους όρους σε μια εποχή που ο αθλητισμός έχει σχεδόν ταυτιστεί με το marketing, ο παίκτης κράχτης είναι αυτός που θα πουλήσει φανέλες στη μπουτίκ.
Αρα δεν είναι κάτι απαγορευτικό.
Τις τελευταίες μέρες, με αφορμή τις διαστάσεις που έχει λάβει το θέμα Γκαρσία, βλέπω κάποιους κουφιοκεφαλάκηδες να πιπιλίζουν την καραμέλα περί ''προσωπολατρείας''. Πρόκειται φυσικά για ανθρώπους που αδυνατούν να επιχειρηματολογήσουν, να αντιπαρατεθούν και αμολάνε ένα σύνθημα του τύπου ''όχι στην προσωπολατρεία''-'' ή '' ο Γκαρσία δεν είναι πάνω από τον ΠΑΟΚ'' και νομίζουν ότι καθάρισαν! Στην πραγματικότητα είναι τόσο μπερδεμένοι και κολλημένοι, που αδυνατούν ν' αντιληφθούν τη διαφορά ανάμεσα στην προσωπολατρεία και στο σεβασμό, όπως και στην λογική απαίτηση να συμπεριφερόμαστε στον καθένα όπως του αξίζει!
Για να φανταστείτε το μέγεθος της βλακείας και του Γκεμπελισμού, στην προσπάθειά τους να εκθέσουν το Γκαρσία, ισχυρίζονται ότι ζήτησε από το Δώνη να παίζει βασικός!!!
Σημειώνω ότι ο ίδιος ο Δώνης -που σίγουρα δεν είχε καμμία διάθεση να προστατέψει τον παίκτη-, δήλωσε πως ο Γκαρσία του ζήτησε όταν δεν τον υπολογίζει για βασικό, να τον αφήνει εκτός αποστολής.
Αν το λάβουμε ως δεδομένο, σημαίνει ότι ο Γκαρσία αναγνωρίζει και αποδέχεται κατ' αρχήν το αυτονόητο δικαίωμα του προπονητή να καταρτίζει την 11άδα. Κάνω λάθος?
Σε κάθε περίπτωση, ο Ουρουγουανός έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του τόσα χρόνια στον ΠΑΟΚ.
Ξεκίνησε με συμβόλαιο 700χιλ το μείωσε στο μισό μόλις τελείωσε και το ξαναμείωσε όταν του προτάθηκε ανανέωση.
 Οταν κάποτε πέθανε η μάνα του, προτίμησε να κάνει κηδεία-εξπρές, για να αγωνιστεί στον αγώνα με τον βάζελο.
Ελάχιστοι γνωρίζουν πως όταν κληρωθήκαμε με τη Φενέρ, αδυνατώντας να καταλάβει τον παροξυσμό που προκαλούσε στον κόσμο η συγκεκριμένη αναμέτρηση, έσπευσε να αγοράσει βιβλίο για τη Μικρασιατική καταστροφή, με σκοπό να νοιώσει τον παλμό του ΠΑΟΚτσή.

Οπως είναι φανερό, παίκτες με αυτή τη νοοτροπία, που έρχεται σε διάσταση με τη συνηθισμένη του μέσου επαγγελματία, έχουν τα κουμπιά τους και χρήζουν ειδικής μεταχείρισης.
Δεν είναι δυνατόν να πετάς στην άκρη με τόσο άκομψο και προκλητικό τρόπο έναν υπάλληλο που δούλευε αδιαμαρτύρητα υπερωρίες, επειδή μια φορά άργησε να έρθει στη δουλειά.
Αποδέχομαι πως τα όρια αυτής της ιδιαίτερης μεταχείρησης, σταματούν εκεί που εκεί που το ζήτημα που τον αφορα επηρέαζει την ομαλή λειτουργία της ομάδας.
Μέχρι στιγμής όμως, δεν αντιλήφθηκα κάποια ενέργεια του Πάμπλο που ζημιώνει την ομάδα. Το ότι το θέμα του εκ των πραγμάτων θα επηρέασει τα αποδυτήρια και το σύλλογο γενικότερα, δε χρεώνεται σε αυτόν, αφού με οποιονδήποτε παίκτη του δικού του ειδικού βάρους κι' αν προκύψει θέμα, η ομάδα θα επηρεαστεί αυτόματα.
Εάν αυτοί που έχουν τον πρώτο λόγο στα αποδυτήρια αδυνατούν να κρατήσουν ισορροπίες, το πρόβλημα είναι δικό τους.
Στο φινάλε, ο Γκαρσία το είχε ξεκαθαρίσει πως ''αν δε με θέλετε, αν δε σας κάνω, πείτε το μου να σας αδειάσω τη γωνιά''.
Οσοι επέλεξαν να παίξουν παιγνιδάκια και να πουλήσουν τρελίτσα, ας πρόσεχαν.
Ο Γκαρσία τουλάχιστον, έχει αποδείξει πως έχει cojones και πως ότι θέλει να πει, το λέει στα ίσα, χωρίς φόβο.
Ο Δώνης, μόλις λίγο καιρό πριν, είχε χαρακτηρίσει το θέμα που απασχολεί την ΠΑΟΚτσήδικη κοινή γνώμη ως φθηνό marketing...
Ετσι, για να τσεκάρουμε και την αξιοπιστία του καθενός..