Δε σας κρύβω πως παρακολουθώντας τα παιγνίδια του gay με τη Λεβάντε, το μυαλό μου πήγε στο μηχανικό Φερνάντο Σάντος και όσα άκουγε για την τακτική που ακολουθούσε τις χρονιές που κάθησε στον πάγκο του ΠΑΟΚ.
Τότε που είχε βαρεθεί να ακούει μπινελίκια από τους ειδικούς της κερκίδας για την αμυντικογενή τακτική του, όπως και νουθεσίες για τον τρόπο που πρέπει να παίζει. Μέχρι και για μετάλλαξη του ΠΑΟΚτσήδικου DNA είχε κατηγορηθεί. Ο κόσμος ήθελε έναν ΠΑΟΚ που θα έπαιζε όπως ο γαύρος στα δύο τελευταία Ευρωπαικά του παιγνίδια-φουλ επιθετικά, όπως θα ήθελε ο οπαδός του δηλαδή- αλλά το αποτέλεσμα ήταν να δώσει έμπευση για νέα ανέκδοτα.
Ο Πορτογάλος το ήξερε άλλωστε πως οι νίκες είναι αυτές που δίνουν αυτοπεποίθηση και μέταλλο στην κάθε ομάδα και όχι τα μεγάλα σκορ και το θέαμα, που είναι απολαυστικά να τα βλέπεις, εμπεριέχουν όμως υψηλά επίπεδα ρίσκου από άποψη τακτικής . Ειδικά, έτσι όπως έχει εξελιχθεί το ποδόσφαιρο. Το είχε πει και ο ίδιος αν θυμάστε σε συνέντευξη τύπου, πως αν έπαιζε όπως ήθελε ο κόσμος ενδεχομένως να είχε κερδίσει κάποια παιγνίδια με περισσότερα γκολ απο το ''βαρετό'' και σύνηθες 1-0, η ομάδα όμως θα είχε μαζέψει λιγότερους βαθμούς.
Γυρίζοντας το χρόνο πίσω στις εποχές του μπασκετικού ΠΑΟΚ την εποχή του μεγάλου Ιβκοβιτς -έτσι για να δείτε πως οι βασικοί κανόνες έχουν ισχύ σε κάθε ομαδικό άθλημα-, θυμάμαι τον ΠΑΟΚ της προ Ντούσαν εποχής, να μοιράζει αβέρτα κατοστάρες στα λιμά του Ελληνικού πρωταθλήματος και να βραχυκυκλώνει πετυχαίνοντας τους μισούς όταν έφτανε να παίξει τον αγώνα τίτλου με τον άρη.
Με τον ερχομό του Ντούντα, αυτά άλλαξαν. Ο ΠΑΟΚ παρουσίασε μια αξιοθαύμαστη σταθερότητα, πετυχαίνοντας περίπου 65 πόντους μ.ο στην επίθεση και δεχόμενος 55 στην άμυνα. Ο κόσμος γκρίνιαζε για την έλλειψη θεάματος -αφού το 65-55 ήταν σκορ αγώνων με αντιπάλους γαύρο, άρη μέχρι Παγκράτι και Πειραικό-, διαμαρτυρόταν επειδή δε χόρταινε καρφώματα και άλλα ζογκλερικά, ο ΠΑΟΚ όμως τότε έφτιαξε χαρακτήρα που του χάρισε μια καλή 10ετία -ακόμα και χωρίς Ιβκοβιτς- στον πάγκο-.
Οπως περίπου συνέβη και με το Σάντος, αφού και χωρίς το καφέ δερμάτινο στον πάγκο, το απομεινάρι της δουλειάς του ήταν αυτό που μας κράτησε μέχρι πέρσυ.
Επιστρέφοντας στο σήμερα και για να μη μακρυγορούμε, είναι σίγουρο πως αν ο ΠΑΟΚ ήταν στη θέση του γαύρου και είχε την πρόκληση της ανατροπής του 3-0, ο Σάντος θα έπαιζε το κλασικό τσίκι-τσίκι, με δύο αμυντικά χάφ, ώστε να εξασφαλίσει το μηδέν στην άμυνα.
Στόχος θα ήταν ένα γκολ στο πρώτο 70 λεπτο και να διεκδικηθεί το καλύτερο δυνατό, στο τελευταίο 20λεπτο.
Οι πιθανότητες θα ήταν λίγες και είναι σίγουρο πως αν συνέβαινε το πιθανότερο, τα ερτζιανά θα κατακλείζονταν από ειδικούς που θα ούρλιαζαν επειδή ο loser δεν έπαιξε φουλ επιθετικά για να ανατρέψει το σκορ
Μ' άλλα λόγια να παίξει όπως ο Μίτσελ, που κατάφερε να μετατρέψει ένα ματς με -έστω- ελάχιστες πιθανότητες σε τυπική διαδικασία, όπου οι αντίπαλοι έκαναν συντήρηση δυνάμεων και τους φιλάθλους στη κεκρίδα να αναθεματίζουν την ώρα και τη στιγμή που επέλεξαν να πάνε στο γήπεδο, κράζοντας τους παίκτες.
Μην ξεχνάτε επίσης, πως ο γαύρος την πάτησε έτσι και στο πρώτο παιγνίδι όταν και καλά πήγε να παραστήσει το αφεντικό που θα βάλει τους Ισπανούς στην εστία και οι αντίπαλοι τον έκαναν γιο-γιό με τις αντεπιθέσεις.
Καλώς ή κακώς, ο προπονητής ούτε να σκοράρει μπορεί, ούτε να βγάλει ασίστ, να κάνει ντρίπλες ή να πετύχει τρίποντα αν μιλάμε για μπάσκετ. Εκείνο που κάνει, είναι να δημιουργεί τις συνθήκες που θα αυξήσουν τις πιθανότητες για να πετύχει η ομάδα το στόχο της.
Και η ιστορία έχει δείξει πως οι ομάδες -άρα ο χαρακτήρας και η προοπτική τους- ξεκινούν χτίζονται από την άμυνα.
Οσο κρατάνε το 0 πίσω, τόσο αυξάνουν τις πιθανότητές να πετύχουν το στόχο τους.
Οσο θέλουν να παίξουν για να δώσουν χαρά στο κόσμο, τόσο πολλαπλασιάζουν τις πιθανότητες να τελειώσουν με το 0 να είναι το σχήμα της υφαλοκρηπίδας τους....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου