Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

Να γιατί ο Σπάθας, ήταν το Κομμάντο του Πατέρα!

Στο άκουσμα της είδησης πως ο Ηλίας Σπάθας, 2.5 χρόνια μετά το ειδεχθές έγκλημα της Παπαναστασίου θα σφύριζε και πάλι αγώνα του ΠΑΟΚ, οι περισσότεροι υπέθεσαν πως θα σφυρίξει 100% ΠΑΟΚ, προκειμένου να  εξευμενιστεί.

 Η λογική άλλωστε αυτό θα προέβλεπε, για έναν φυσιολογικό χαρακτήρα.
Είναι αδύνατο να βρεθείς απέναντι από κάποιον που  έχεις καταστρέψει, έχεις βιάσει, έχεις κλέψει, χωρίς να κυριευτείς από τύψεις συνειδήσεως.Ενας φυσιολογικός άνθρωπος, θα λύγιζε...
Αντ' αυτού, το κοράκι έδωσε ρεσιτάλ στη Βέροια. Η διαιτησία του ήταν επιπέδου τελικού Champions League με ελάχιστα λάθη και κυρίως, χωρίς εμφανώς την ελάχιστη σκοπιμότητα να αβαντάρει ή να αδικήσει κάποια από τις δύο ομάδες.
Και καλά έκανε βέβαια, αφού ακόμα κι' αν μας χάριζε τα μισά απ' όσα είχε δωρίσει στο ρούλη το Μάρτιο του 2010 δε θα άλλαξε κάτι. Ο τρόπος που σφύριξε την Κυριακή όμως, ήταν ενδεικτικός του κτηνώδους χαρακτήτα του.
Αυτή η χοντρόπετση συμπεριφορά του, αποδεικνύει με τον πιό πειστικό τρόπο γιατί ήταν ο εκλεκτός του χειρουργείου 2.5 χρόνια πριν.
Γνωρίζουμε όλοι τους τρόπους αξιολόγησης των διαιτητών και πως όλοι σχεδόν είναι εξαπτέρυγα του ίδιου συστήματος. Δεν έχουν όλοι όμως τα κότσια να παραστήσουν τους κομμμάντος αυτοκτονίας και να στιγματίσουν την καριέρα τους τόσο έντονα, για να ικανοποιήσουν στους εντολοδόχους τους.
Οπως σε κάθε κοινωνική ομάδα άλλωστε, υπάρχουν οι πιό ψυχωμένοι, οι πιό παλαβιάρηδες, εκείνοι που δε φοβούνται να θυσιαστούν για να εκτελέσουν σε απόλυτο βαθμό τις εντολές που έχουν λάβει.
Τη σεζόν 2009-10, από τη στιγμή που ο ΠΑΟΚ άρχισε να δείχνει τα δόντια του και να στέλνει το μήνυμα πως είναι ικανός να χτυπήσει το πρωτάθλημα, αντιμετώπισε πολλές καταστάσεις με εχθρικές διαιτησίες, από τις οποίες κατάφερνε να βγαίνει αλώβητος, κυρίως λόγω ικανότητας.
Αναφέρω ενδεικτικά την κόκκινη του Βιειρίνια με την Τρίπολη στην Τούμπα, χωρίς όμως να αποβληθεί ο Μπαστία που τον κλάδεψε από πίσω.
Το ίδιο έγινε στα Γιάννενα όταν αποβλήθηκε ορθώς ο Αραμπατζής, τη στιγμή που οι αντίπαλοι κλάδευαν εν ψυχρώ -εκείνος ο Μοράες είχε φάει τις κλωτσιές της ζωής του σ' εκείνο το ματς-, στο Καυταντζόγλειο όπου αποβλήθηκε σωστά ο Βιτόλο, όχι και ο Γιάκομπ όμως για κροσέ που ευτυχώς βρήκε αέρα.
Την ίδια στιγμή, υπήρξαν παιγνίδια όπου ο τότε πρωτοπόρος λαγός έπρεπε να τελειώσει με λιγοτερους παίκτες συστηματικά τα κοράκια όμως έκλειναν τα μάτια .
Το κόλπο λοιπόν ήταν προφανές. Κόκκινη στην κόκκινη, κάπου θα σκόνταφτε ο ΠΑΟΚ και η δουλειά θα γινόταν χωρίς κάρφωμα.
Ελάτε όμως που το μέταλλο της ομάδας του Σάντος εκείνη τη χρονιά,  είχε μεταρτρέψει τους παίκτες μας σε θηρία και πολύ σκληρούς για να πεθάνουν.
Μέχρι που έφτασε ο αγώνας του Χαρίλαου, όπου τα πάντα έμοιαζαν ιδανικά. Σ' ένα κατάμεστο γήπεδο -25 χρόνια είχε να κάνει sold out ο ρούλης- από 23.000 κομπλεξικούς ερπετούς που θυσίαζαν ακόμα και την κατάκτηση του κυπέλλου με αντάλλαγμα τη στέρηση του πρωταθλήματος από τον αιώνιο γαμιά τους, με συνθήκες ζούγκλας εντός κι εκτός γηπέδου, το μόνο που έλλειπε ήταν ένας κομμάντο αυτοκτονίας.
Το γιατί επελέγη ο Σπάθας ανάμεσα σε τόσους καλοθελητές, το καταλάβαμε από το πρώτο σφύριγμα!
Το εμπεδώσαμε για τα καλά όμως, την Κυριακή στη Βέροια!
Μόνο κάποιο ΖΩΟ θα μπορούσε να αντιμετωπίσει με τόση απάθεια το πρώην θύμα του και να σταθεί απέναντί του λες και δεν είχε συμβεί τίποτα στο παρελθόν.
Μόνο κάποιος τόσο αναίσθητος, που δεν έχει ελάχιστο δείγμα συνείδησης και αγνοεί τι είναι οι τύψεις, θα μπορούσε να καθαρίσει τόσο καλά τη μπουγάδα...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου