Προσωπικώς, δε με χαλάει καθόλου το ενδεχόμενο να εγκατασταθούν μόνιμα στη χώρα, ελεγκτές της τρόικας, για να επιβλέπουν αν τα πράγματα πηγαίνουν όπως συμφωνήθηκαν και αν στεκόμαστε συνεπείς στις δεσμεύσεις που αναλάβαμε, προκειμένου να συνάψουμε τη νέα δανειακή σύμβαση. Μη σας πω ότι το θεωρώ επιβεβλημένο.
Από το να αφήσω το μέλλον στα χέρια του ΓΑΠ, του Σαμαρά ή κάποιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας -εδώ γελάμε- με ΠΑΣΟΚ-ΝΔ πακέτο και κάτι Αλέξηδες και Ντόρες δηλαδή, χίλιες φορές να έρθει ο Μπεκενμπάουερ!
Πριν από μερικά χρόνια, ο νόμος Bosman έφερε τα πάνω -κάτω στον επαγγελματικό αθλητισμό και ειδικότερα στο λαοφιλέστερο όλων σπορ, το ποδόσφαιρο. Αν επικεντρωθούμε στην οικονομική πλευρά της ιστορίας -μια και το πρόβλημα της Ελλάδας είναι αμιγώς οικονομικό πλέον-, ο ποδοσφαιρικός τζίρος εκτοξεύτηκε στα ύψη. Οι ομάδες, οι παίκτες, οι μανατζαραίοι, τα κανάλια, οι δημοσιογράφοι κι' ένα κάρο παρατρεχάμενοι, τα χοντροκονόμησαν. Πως? Βρήκαν την ευκαιρία να φτιάξουν τις ομάδες όπως ακριβώς τις ήθελαν, πρόσφεραν καλύτερο θέαμα, προσέλκυσαν περισσότερο κόσμο, ανέβασαν το τζίρο, έφεραν την αφρόκρεμα από Λατινική Αμερική και έτσι, άρχισε να κυκλοφορεί περισσότερο χρήμα, το οποίο ανακυκλώνονταν.
Για να μην πάμε μακριά, δείτε τι συνέβη στον ΠΑΟΚ τα χρόνια του Ζαγοράκη. Η θητεία του τελευταίου άρχισε με τον Παράσχο, τον οποίον σφουγγάρισε για να φέρει το Σάντος που δημιούργησε μια άκρως ανταγωνιστική ομάδα, προσφέροντάς της υπεραξία. Οταν έφυγε ο Πορτογάλος, ταλαιπωρηθήκαμε ένα χρόνο με Χαβοδερμιτζάκηδες και φέτος βρήκαμε ελπίδα στο πρόσωπο του Μπόλονι. Δεν έχει σημασία αν ο Ρουμάνος δικαιώσει τις προσδοκίες, ούτε αποκλείεται να υπάρξει στο μέλλον καλός Ελληνας προπονητής για να καθήσει στον πάγκο.
Το θέμα είναι ότι όσο περισσότερες είναι οι επιλογές, τόσο αυξάνουν οι ελπίδες να δημιουργήσεις κάτι καλύτερο.
Αφού λοιπόν τόσες δεκαετίες δε μας βγήκαν οι Καραμανλήδες, οι Μητσοτακαίοι και οι Παπανδρέηδες, γιατί να μη την ψάξουμε με κοινοτικούς-εισαγώμενους για να μας κάνουν τη δουλειά? Οπως ακριβώς φέραμε το Γκαρσία, τον Κοντρέρας και το Βιειρίνια για να κάνουμε ομάδα, ας φέρουμε στελέχη από την Γερμανία, τη Γαλλία ή τη Νορβηγία, για να βάλουν τη χώρα στο σωστό δρόμο. Αν είναι δυνατόν αυτό να αποτελεί ταμπού.
Το πρόβλημα της χώρας άλλωστε είναι πολύ πιό ξεκάθαρο, ούτε χρειάζονται εξειδικευμένες γνώσεις για να βγάλεις το πόρισμα. Το αγκάθι εντοπίζεται κατά 100% εντός του κοινοβουλίου και εστιάζεται αποκλειστικά σε αυτούς που κυβέρνησαν τη χώρα.
Μην τρώτε τον καλοσερβιρισμένο παπά, περί συνολικής ευθύνης και χρεώματος στον Ελληνα πολίτη που έκλεβε την εφορία, ψήφιζε τα κόμματα εξουσίας κλπ. Σιγά μην πιστέψω δηλαδή, ότι το δημόσιο χρέος έφτασε στα ύψη που έφτασε, επειδή ο υδραυλικός δεν έκοβε απόδειξη για τα 50 ευρώ που τσέπωνε στην επίσκεψη. Το χρέος οφείλεται κατά το μεγαλύτερο ποσοστό του, από τις μίζες και τις υπερτιμολογήσεις κάθε οικονομικής συναλλαγής με το δημόσιο. Η μίζα δηλαδή για ένα υποβρύχιο που αγοράστηκε σε πολλαπλάσια τιμή από την πραγματική του και που σε τελική έγερνε, υπερβαίνει την απώλεια από τον ΦΠΑ που δεν αποδόθηκε εδώ και δεκαετίες από υδραυλικούς, ηλεκτρολόγους, μπογιατζήδες, καθηγητές ιδιαίτερων μαθημάτων και όλα τα ''ύποπτα'' επαγγέλματα μαζί.
Ούτε βεβαίως είναι σωστό να κατηγορηθεί ο απλός καθημερινός άνθρωπος για την πελατειακή σχέση που αναπτύχθηκε με τους εκπροσώπους των κομμάτων εξουσίας. Οταν το ζητούμενο για τον βουλευτή είναι να βρει ψήφους για να γίνει υπουργός και να κονομάει δις, ενώ για τον πολίτη είναι να βγάλει ένα μεροκάματο ή να βολέψει το παιδί του κάπου στο δημόσιο, δε μπορώ να τους βάλω αμφότερους στο ίδιο τσουβάλι.
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
Ακόμα και μ΄ αυτά τα δεδομένα όμως το πρόβλημα δε θα είχε διογκωθεί τόσο, αν δεν είμασταν τόσο αντιπαραγωγικοί. Η Ελλάδα είναι μία χώρα που εδώ και δεκαετίες σταμάτησε να παράγει, αγοράζοντας τα πάντα απ' έξω. Τις δεκαετίες του 70 και του 80, πήγαινες σε Γερμανικά πολυκαταστήματα κι' έβρισκες μπλουζάκια made in Greece και πιό συγκεκριμένα στη Β. Ελλάδα. Με την ευκαιρία, κάπως έτσι έφτιαξαν λεφτά δύο πρώην πρόεδροι μας, ο Βουλινός και ο Πανελούδης, αλλά και ο συγχωρεμένος ο Χάρης Σαββίδης που πουλούσε ροδάκινα στο εξωτερικό. Μην το γελάτε, μιλάμε για χρήμα και μάλιστα εισαγώμενο.
Οταν σταμάτησε αυτό και ειδικότερα όταν μπήκαμε στο ευρώ, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Διότι όσο είμασταν στη δραχμή, έκοβες χρήμα, τραβούσες και μια υποτίμηση και ερχόσουν στα ίσα σου. Με το ευρώ όμως, τα χέρια σου ήταν δεμένα.
Φανταστείτε ότι μόλις κόπηκε το νέο νόμισμα, κάθε χώρα που συμμτείχε στη νομισματική ένωση, πήρε ένα συγκεκριμένο πακέτο. Οταν η Ελλάδα αναγκαζόταν να εξάγει τα χρήματα της στην Ιταλία -για ντύσιμο-, στη Γερμανία για να αγοράσει ένα Opel, στην Ολλανδία για να πάρει γάλα ή κρέας (!!!) στη Φινλανδία για να αγοράσει Nokia και δε συμμαζεύεται, ήταν νομοτέλεια ότι τα φράγκα θα στερέψουν. Δε γίνεται να βγάζεις μονίμως από κουμπαρά και να μην τον τροφοδοτείς ποτέ. Κάποια στιγμή θα αδειάσει.
Κάτι από το οποίο δεν κινδυνεύει πχ η Γερμανία, όσο υπάρχει η αυτοκινητοβιομηχανία που πουλάει σε όλον τον κόσμο και φέρνει λεφτά στο κράτος.
Η λύση του προβλήματος λοιπόν, είναι δύσκολη μόνο για τους βλάκες ή καθίσταται αόρατη, από εκείνους που βολεύονται απ' αυτήν την κατάσταση. Αυτοί οι τελευταίοι δε μπορεί να υπάρχουν πλέον σε μια καταχρεωμένη χώρα, πόσο δε όταν υπάρχουν ελεγκτές στα υπουργεία.
Οχι ότι μας αγαπάνε βεβαίως, αλλά είναι κοινά τα συμφέροντα. Αν και τυχόν βγούμε από το ευρώ, το νόμισμα θα καταρρεύσει και οι χώρες που το χρησιμοποιούν ως εθνικό νόμισμα, θα καταστραφούν σε χρόνο ρεκόρ.
Το ζήτημα λοιπόν είναι να βρεθεί τρόπος ώστε να ανακάμψουμε σιγά-σιγά και να βγούμε από το αδιέξοδο. Αυτό που δεν κατάφεραν οι εγχώριοι Παράσχοι της πολιτικής ζωής που είχαν το μαχαίρι και το πεπόνι, θα το αναλάβουν αναγκαστικά οι εισαγώμενοι Σάντος και Μπόλονι. Το αν θα το καταφέρουν είναι άγνωστο, είναι δεδομένο όμως ότι οι προηγούμενοι απέτυχαν. Εχοντας την τεχνογνωσία από τις σχολές που αποφοίτησαν, είναι και προς το δικό τους συμφέρον να το πετύχουν.
Το πως, το γνωρίζουν μόνο οι ίδιοι. Είναι σίγουρο όμως ότι υπάρχει τρόπος.
Ξεπερνάω εντελώς τα περί κοιτασμάτων πετρελαίου, ουρανίου κλπ.που λέγεται ότι υπάρχουν, διότι στη φάση που είμαστε, είναι πολύ ακριβά κι' επικίνδυνα κόλπα. Ασε που μπορούν να μας τα φάνε κοψοχρονιά, ακριβώς επειδή είμαστε στη φάση που είμαστε.
Υπάρχουν πιό απλοί και σίγουροι τρόποι, που δεν έχουν κόστος και κινδύνους, όπως πχ το παράδειγμα της Φλόριντα, μίας από τις πιό πλούσιες πολιτείες των ΗΠΑ. Τι ακριβώς είναι η Φλόριντα? Τίποτα σπουδαίο, θεαματικό ή πρωτότυπο. Είναι απλώς, το κέντρο αναψυχής όλης της Αμερικής. Κάθησαν οι άνθρωποι που είχαν στα χέρια τους τις τύχες τις πολιτείας και είπαν ''τι μπορούμε να κάνουμε εδώ?. Να εκμεταλλευτούμε τον ήλιο και τις καιρικές συνθήκες''. Τέλος! Ούτε φιλισοφία θέλει, ούτε τεχνογνωσία
Ετσι λοιπόν η Φλόριντα έγινε το Παναμερικανικό όνειρο για κάθε συνταξιούχο, που αγόραζε ένα σπιτάκι κι' έτρωγε εκεί τη σύνταξή του. Η οικονομία άνθισε από την οικιστική ανάπτυξη, συν τις υποδομές που έγιναν. Γκολφ ήθελε να παίξει ο συνταξιούχος, γκολφ του έκαναν, να οι θέσεις εργασίας. Αεροδρόμια έκαναν για να μπορούν τα παιδιά να επισκέπτονται κάθε ΣΚ τα εγγόνια τους. Συν ότι είναι η πολιτεία που παράγει πορτοκάλια σε όλη τη χώρα.
Θέλω να πω δηλαδή, ότι λύσεις υπάρχουν -όχι αυτή η συγκεκριμένη εννοείται, ένα απλό παράδειγμα έφερα-, αρκεί να υπάρχει βούληση. Αυτό που δεν υπήρχε στην Ελλάδα, εδώ και δεκαετίες. Το παράδειγμα της Φλόριντα που προανέφερα, ήταν αδύνατο να το υιοθετήσουμε στη χώρα μας, εκτός των άλλων και για λόγους γραφειοκρατίας. Οταν πχ για να βγάλεις μία άδεια από την πολεοδομία για να χτίσεις έναν οικισμό, πρέπει να περιμένεις μέχρι ο ρούλης να σηκώσει τίτλο και να λαδώσεις από διευθυντή, μέχρι κλητήρα, δε γίνεται δουλειά.
Αυτά λοιπόν, μπορούν να τα φτιάξουν οι ξένοι-ελεγκτές. Αφού δε μπορέσαμε εμείς, ήρθε η ώρα τους για να μην τους βουλιάξουμε μαζί μας. Στο φινάλε, εμείς ψηφίζαμε τους Κωστογιωργάκηδες κι' όχι οι Ευρωπαίοι. Εμείς δώσαμε πλαστά στοιχεία για να μπούμε στην ΟΝΕ. Αυτοί μας δανείζουν πλέον, αυτοί βάζουν τους κανόνες.
Το θεωρώ έντιμο, δίκαιο και σωστό από κάθε άποψη. Αφήστε που είναι και το μικρότερο κακό.απ' όσα μπορούν να μας συμβούν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου