Το γκολ του Ζήση θα θυμάμαι και θα (κ)λέω...

Το χάλασμα μου από την κάκιστη εμφάνιση με την Κέρκυρα -και όχι από την απώλεια βαθμών- με οδήγησε στη σκέψη ότι το ματς με την Tottenham θα το παρακολουθήσω, λες και βλέπω κάποια ταινία στον κινηματογράφο
. Σχεδόν αδιάφορος δηλαδή.

Η ομάδα είναι εμφανώς άρρωστη, τόσο που ακόμα κι' ένα διπλό στο Λονδίνο δε θα μπορούσε να σώσει την παρτίδα και να καλύψει τα προβλήματα. Βαθιά μέσα μου ήξερα πάντως, πως όσο πλησιάζουν οι ώρες, το στομάχι θα σφίγγει και το μυαλό θα τρελαίνεται.
Οχι τόσο για την ομάδα που μας έχει γεμίσει στεναχώρια και εκνευρισμό φέτος, αλλά για τα ΠΑΟΚτσάκια που θα καταφέρουν να τρυπώσουν στο γήπεδο και να το κάνουν άνω-κάτω με τα πάσης φύσεως αμπαλαέα τους...
Το μυαλό γύρισε 14 χρόνια πίσω και θυμήθηκα το ντελίριο στο γκολ του Βρύζα, το μοναδικό ''κουβάριασμα'' στην κερκίδα, που αγκάλιαζες όποιον έβρισκες μπροστά σου, την αφυδάτωση από το ασταμάτητο χοροπήδημα στις κερκίδες του Highbury.
Είναι πραγματικά μοναδικό να ζεις στιγμές, που γνωρίζεις ότι θα τις θυμάσαι πεντακάθαρα, μέχρι να πεθάνεις. 
Αν κάποιοι αξίζουν περισσότερο να γευτούν αυτές τις χαρές λοιπόν, είναι τα 2000 ΠΑΟΚτσάκια και όσοι ακόμα καταφέρουν να βρουν τρόπο, για να μπουν στο White Hart Lane.
Πολλοί απ΄ αυτούς δεν έζησαν Arsenal, Γενεύη, Τεργέστη, Πόλη, το πρωτάθλημα του 85, τα κύπελλα του 2001 και του 2003, αξίζουν κάτι μεγάλο!
Κι' όσοι έχουν ζήσει κάποιες από τις παραπάνω αξέχαστες στιγμές, ας τις ξαναζήσουν....