Γιατί πιστεύω ακόμα στο Μπόλονι...

Το ότι θα έφτανε η στιγμή που θα τα άκουγε και ο Μπόλονι, ήταν δεδομένο.Οταν μια ομάδα κάνει συνεχόμενα κλαρίνα

και τα -συνήθη ύποπτα- εξιλαστήρια θύματα στερεύουν, είναι λογικό να φτάνουμε στον ''εκλεκτό'' του κόσμου.

Ο Ρουμάνος, ήταν αυτός που το καλοκαίρι έδωσε το όραμα που είχε χαθεί την προηγούμενη χρονιά. Διέθετε άλλωστε όλες τις προδιαγραφές. Εμπειρος, με πλούσιο βιογραφικό και επιτυχίες, απίστευτα επικοινωνιακός, κάτι που ειδικά στον κόσμο του ΠΑΟΚ έχει ιδιαίτερη απήχηση.

Σοβαρό ρόλο, έπαιξαν και οι αποτυχίες της περσυνής χρονιάς, που -δικαίως ή αδίκως- χρεώθηκαν στην έλλειψη ικανού προπονητή. Ισως αυτό να αποδείχτηκε και μπούμερανγκ, αφού όσο  αυξάνουν οι προσδοκίες, τόσο μεγιστοποιείται και η απογοήτευση έπειτα από στραβές. Πόσο δε στον ΠΑΟΚ, που οι αναμνήσεις μιάς εξαιρετικής διετίας που έφερε φαρδιά πλατιά τη σφραγίδα του Σάντος, ήταν επόμενο να δημιουργήσει επιπρόσθετες προσδοκίες.

    Μέχρι ενός σημείου λοιπόν έφταιγε ο Ζαγοράκης, ο Σαλπιγγίδης, ο Χαλκιάς, ο διαιτητής, η ατυχία κλπ. Οταν όμως η εικόνα της ομάδας είναι σταθερά από μέτρια έως κάκιστη στα περισσότερα ματς από το ξεκίνημα της σεζόν, όταν χάνεις -με τον τρόπο που χάνεις- από την Τρίπολη, τότε είναι φυσικό να αρχίσει η δυσφορία και για τον προπονητή.

Το να γνωμοδοτούμε για την αξία του οποιουδήποτε κάθεται σε πάγκο, είναι το δημοφιλέστερο σπορ των φιλάθλων της χώρας. Δεν είναι τυχαίο ότι ενώ ακμάζει το κίνημα των ''προπονητών της εξέδρας'', δεν έχει γεννηθεί ανάλογο για ''σέντερ-φορ ή τερματοφύλακες της εξέδρας'', άσχετα αν η εξειδίκευση των κερκιδόβιων δεν έχει περιορισμούς.

Οντας κι εγώ απόφοιτος της ίδιας προπονητικής σχολής, δικαιούμαι να ισχυρίζομαι ότι ακόμα δεν έχω δει κάτι που να μου δίνει το δικαίωμα να αμφισβητώ την αξία του Ρουμάνου και κυρίως την προοπτική που προσφέρει. Συνεχίζω να πιστεύω, ότι θα μας βγει. Κι' αυτό δεν είναι ευσεβής πόθος, ή φαντασίωση.

Βεβαίως δεν έχει ικανοποιήσει με την εικόνα που έχει δείξει μέχρι τώρα, αλλά μήπως είχε συμβεί αυτό με το Σάντος?

Ο Πορτογάλος έπαιρνε αποτελέσματα θα μου πείτε, με τη διαφορά ότι ο Σάντος έπλασε μια ομάδα πάνω στη δική του φιλοσοφία από το μηδέν, ο δε Ρουμάνος προσπαθεί να περάσει κάτι εντελώς διαφορετικό, σε ένα σύνολο που έχει συνηθίσει αλλιώς. Το δεύτερο είναι σαφώς δυσκολότερο.

Εκτός αυτού, ο Σάντος είχε ζήσει 4 γεμάτα χρόνια στην Ελλάδα, είχε μυρωδιά από το πως αντιλαμβανόμαστε το ποδόσφαιρο, είχε παραστάσεις από ομάδες-ποδοσφαιριστές-νοοτροπίες, αντίθετα με το Μπόλονι που είναι φρέσκος, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Η πίστωση χρόνου λοιπόν , είναι επιβεβλημένη, η κριτική σε εξειδικευμένα θέματα τακτικής, κουράζει αφάνταστα και δε βγάζει πουθενά.Ο Μπόλονι επιβάλεται να στηριχτεί από τους πάντες η όποια κριτική του ασκείται να έχει εποικοδομητικό χαρακτήρα και να μην παρατηρούνται τα φαινόμενα όπου κάθε ανόητος-κομπλεξικός προσπαθεί να παραστήσει τον ξερόλα-ξυπνητζή.

Ορκο δεν παίρνω για την αξία του, αλλά για να φτάσω στο σημείο να τον ακυρώσω, πρέπει να είμαι σίγουρος. Οποιος πιστεύει το αντίθετο, ας βγει να το υπογράψει, για να κριθεί αναλόγως.

Οι κωλοτούμπες με τον ηττοπαθή Σάντος, ακόμα δεν έχουν ξεχαστεί....