Το Come Back του Γκαρσία!

Είναι νόμος της ζωής πως αντιλαμβάνεσαι καλύτερα την αξία κάποιου, όταν σου λείψει. Οσο είναι κοντά σου, θες δε θες τον βαριέσαι, υπάρχει και η φυσιολογική φθορά, που δε σου επιτρέπουν να εκτιμήσεις όσο πρέπει την προσφορά του.

Η σημερινή επανεμφάνιση του Πάμπλο Γκαρσία στην 11άδα μετά από απουσία πολλών μηνών -τη μεγαλύτερη χρονικά από τη μέρα που φόρεσε τ' ασπρόμαυρα-, μας βοήθησε να αντιληφθούμε μια ακόμα παράμετρο της προσφοράς του στην ομάδα.
Είναι γεγονός ότι ο Ουρουφουανός, δε μπορεί να τρέχει ακατάπαυστα 90 λεπτά. Καλά-καλά θα μου πείτε, δε μπορούσε να το κάνει όταν ήταν νεότερος, αφού δεν του το επιτρέπουν το βαρύ σκαρί και ο σωματότυπος του. Υπάρχουν παιγνίδια λοιπόν που η απουσία του είναι επιβεβλημένη, για πολλούς λόγους.
Παρ' όλα αυτά, η παρουσία του είναι πολύτιμη όχι μόνο επειδή είναι ο φυσικός ηγέτης της ομάδας, όχι μόνο επειδή όσα χρόνια κι' αν περάσουν, η μοναδική του ικανότητα του να βγάζει κάθετες περνώντας τη μπάλα από το μάτι της βελόνας θα παραμένει υπεραπαραίτητη και ζητούμενο σε κάθε ομάδα.
Το εμπεδώσαμε σήμερα, που η απόδοσή του κυμάνθηκε σε επίπεδα κάτω του μετρίου και από τις αρχές του Β ημιχρόνου έδειχνε να μην έχει ανάσες.
Με το Γκαρσία στην 11άδα, όλη η ομάδα αποκτά χωρίς κόπο, κάτι εξαιρετικά σημαντικό:
 Αυτοπεποίθηση.
Και λέω χωρίς κόπο, διότι η αυτοπεποίθηση αποκτάται με τις νίκες και τις καλές εμφανίσεις. Τι συμβαίνει όμως όταν για Χ-Ψ λόγους, αυτές δεν έρχονται?
Σ' αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει ο παίκτης ''ηγέτης'' που έχει το κάτι παραπάνω που μπορεί με μια κίνηση να αλλάξει τη ροή του αγώνα, απαλλάσοντας την ομάδα από μεγάλο μέρος της πίεσης που νοιώθει.

Αποτέλεσμα? Οι παίκτες κινούνται καλύτερα, τρέχουν περισσότερο, συμμετέχουν πιό πολύ στο παιγνίδι, περιμένοντας μια κάθετη πάσα. Ακόμα και να μην βγει, το θέμα είναι πως αλλάζει όλη η εικόνα της ομάδας.
Κάτι φυσιολογικό εννοείται, όταν γνωρίζεις πως ένας συμπαίκτης σου είναι ικανός για το κάτι παραπάνω.
Η προσφορά όλων των μεγάλων παικτών άλλωστε, συνίσταται σε κάτι πολύ σημαντικότερο από αυτό που πηγάζει από το ταλέντο τους. Τη σιγουριά που προσφέρουν στους συμπαίκτες τους ότι μπορούν να κάνουν το κάτι διαφορετικό, ότι με μια έμπνευση της στιγμής μπορούν να λύσουν γρίφους που αδυνατούν ακόμα και οι προπονητές από τον πάγκο, σμπαραλιάζοντας το καλύτερο αμυντικό σύστημα, ή και μηδενίζοντας την κακή μέρα που μπορεί να βρεθεί μια ομάδα..
Το είχε πει κάποτε ο Νίκος Μπουντούρης -νομίζω- ότι ''με συμπαίκτη το Μπάνε, δεν αγχωνόμουν για το αν βγει το σύστημα. Ηξερα ότι και να μας μπλοκάρουν, θα πάρει τη μπάλα ο τρελός, θα σουτάρει από τα 8 μέτρα με πλάτη στο καλάθι και θα καθαρίσει''...