Μην ξεχνάτε άλλωστε πως κάθε εποχή είχε τις θετικές και τις αρνητικές πλευρές της.
Το 2008-9 είχαμε καλούς παίκτες και καλή ομάδα, αλλά είμασταν εντελώς γυμνοί στον πάγκο.
Στα θετικά -για την ομάδα- ότι ο κόσμος δεν είχε τρελές απαιτήσεις, στα αρνητικά ότι επρόκειτο για ένα σύνολο που τότε είχε αρχίσει να ''φτιάχνεται'' με παίκτες που έπαιζαν πρώτη φορά μαζί.
Την επόμενη είχαμε ακόμα καλύτερο υλικό, ο κόσμος όμως είχε περισσότερες απαιτήσεις.
Το 2010-11 το ρόστερ ήταν πάνω-κατω στα ίδια επίπεδα, οι απαιτήσεις του κόσμου είχαν αυξηθεί επικίνδυνα άρα και η πίεση και το αρνητικότερο της σεζόν ήταν οι επίσης αυξημένες αγωνιστικές υποχρεώσεις -λόγω Ευρώπης- όπως και οι αλλαγές προπονητών.
Το 2011-12 η ποιότητα του ρόστερ συρρικνώθηκε.
Στην τετραετία που προαναφέραμε, ο ΠΑΟΚ άλλαξε πέντε προπονητές και ανανέωσε κατά μεγάλο ποσοστό το ρόστερ του.
Αλλοι παίκτες, άλλη φιλοοσφία, άλλες τακτικές!
Παρ' όλα αυτά, η ομάδα δεν έχασε το βασικό συστατικό της, εκείνο που την κράτησε σε ικανοποιητικά επίπεδα, παρά τις αλλαγές στον πάγκο (με όσα αυτές συνεπάγονται) συν τις αντίστοιχες αλλαγές στο έμψυχο δυναμικό.
Ποιό ήταν αυτό?
Το μέταλλο της ομάδας!!!
Ηταν αυτό που την έκανε να μοιάζει δυσκολοκατάβλητη, ακόμα και κάτω από δύσκολες συνθήκες, ακόμα και με αντιπάλους με ποιοτικότερο υλικό.
Ηταν εκείνο το στοιχείο της ομάδας ρε παιδάκι μου, που το έβλεπες όταν έπαιζε κόντρα στο γαύρο στο Καρισκάκη με κόντρα τη διαιτησία και διαπίστωνες ότι ο gay μάτωνε για να σε κερδίσει...
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων και επειδή ακόμα και τα μέταλλα λυγίζουν, το ομάδα-μέταλλο σε σημαίνει ούτε αήττητη, ούτε ανυπέρβλητη.
Το ένοιωθες όμως, το έβλεπες ότι για να χάσει εκείνη η ομάδα, ο αντίπαλος έπρεπε να ιδρώσει και το κυριότερο, η ομάδα εκείνη δεν έπεφτε ποτέ αμαχητί.
Ο μόνος από τους πέντε προπονητές όπου κατά τη θητεία του έδειξε ότι έθεσε σε κίνδυνο την απώλεια αυτού του χαρακτηριστικού του ΠΑΟΚ των τελευταίων ετών ήταν ο Δερμιτζάκης, ο οποίος μετά το εξαιρετικό Ευρωπαικό ξεκίνημα, παρουσίασε μια ομάδα που έχανε με κάτω τα χέρια.
Από εκείνα τα πρώτα συμπτώματα -αφού ο Δέρμι ευτυχώς μας άφησε νωρίς- φτάσαμε στο Δώνη, όπου αυτό έχει γίνει πλέον κανόνας.
Βλέπεις έναν ΠΑΟΚ όπου κάθε αντίπαλος -ακόμα και η Ξάνθη ή η Τρίπολη- μπορούν να τον κόψουν στη μέση με την ευκολία που ένα μαχαίρι κόβει το βούτυρο.
Προς αποφυγή παρερμηνειών και παρεξηγήσεων, δε στέκομαι τόσο στα αποτελέσματα -που σε κάποιο βαθμό είναι και θέμα συγκυριών, ατομικής κατάστασης των παικτών κλπ-, όσο στην γενικότερη παρουσία της ομάδας.
Θα προσπαθήσω να το κάνω πενηνταράκια, αναφερόμενος σε γεγονότα με το ίδιο αποτέλεσμα.
Το 2009-10 όπως και φέτος, αποκλειστήκαμε από τη φάση των ομίλων του Europa από δύο ομάδες που κατά γενική ομολογία, ήταν κατώτερες από τον ΠΑΟΚ.
Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο, η εικόνα της ομάδας διαφορετική.
Στην Ολλανδία ο ΠΑΟΚ το πάλεψε, προσπάθησε όσο ήταν δυνατόν και μπορεί να σταθεί κανείς σε μια άτυχη φάση της Τούμπας όπου από ένα ατομικό λάθος του Βιτόλο φάγαμε το γκολ, χωρίς οι καρδούλες να κάνουν άλλη ευκαιρία στα 180 λεπτά.
Δεν ήταν το ίδιο με τη Ραπίντ όπου ο ΠΑΟΚ ναι μεν προσπάθησε κι' έπαιξε καλά στο Β ημίχρονο της Τούμπας, στην Αυστρία όμως κατέρρευσε κυριολεκτικά, ακόμα και στο 1-0 ή και στο 2-0 όπου του αρκούσε ένα γκολ για να μείνει ζωντανός...
Αυτή είναι λοιπόν η διαφορά, κάτι πολύ περισσότερο από τη νίκη και το γκολ, που αποτυπώνεται στην αίσθηση που σου δίνει η ομάδα.
Θα σας πω κάτι που ίσως θεωρηθεί υπερβολικό, αλλά είναι κάτι που ένοιωσα και στοιχηματίζω πως πολλοί από εσάς είχαν την ίδια υποσυνείδητη αίσθηση.
Πρακολουθώντας το παιγνίδι με κυπέλλου με τα Γιάννενα τότε που φάγαμε την 4άρα, από το πρώτο γκολ μέχρι το τελευταίο, είχα μέσα μου την ελπίδα ότι θα το γυρίσουμε!
Δεν είναι ουτοπικό ή τρελό, να πιστεύεις ότι θα γυρίσεις ενα 3 ή 4-0 σε ένα γήπεδο βούρκο, εκτός έδρας, με την ομάδα σε κακή μέρα, πόσο δε όταν η τακτική του Σάντος δε σου άφηνε και πολλά περιθώρια να πιστεύεις ότι μπορείς να γυρίσεις έστω και το 1-0.
Κι' όμως, ήταν εκείνη η αίσθηση -ξαναλέω- ότι η ομάδα εκείνη το είχε, κάτι που μπορεί να μην επιβεβαιώθηκε στο συγκεκριμένο αγώνα, αποδείχτηκε περίτρανα όμως κατά τη διάρκεια του μαραθωνίου.
Είναι αυτό ακριβώς που δεν έχει η ομάδα του Δώνη, αφού ούτε εμείς οι ίδιοι δείχνουμε να το πιστεύουμε, γιατί απλά δεν το μπορούμε.
Και το ακόμα χειρότερο είναι πως κάθε πικραμένος δείχνει να πιστεύει ότι μπορεί να μας κερδίσει!, .
Αν κάνετε μια αναδρομή στους μέχρι τώρα αγώνες του ΠΑΟΚ, θα διαπιστώσετε πως όπου πήραμε τους τρεις βαθμούς, αυτοί προήλθανκυρίως από ατομικές εξάρσεις των παικτών.
Ακόμα και οι κάπως ''υπερβατικές νίκες'' -υπερβολικό να επικαλούμαστε αυτόν τον όρο στη φετεινή Λίγκα- ήρθαν επειδή μας ''έκατσε το ματς''.
Στην Ξάνθη ξεκινήσαμε νωθρά και προηγηθήκαμε χάρη σε ένα πέναλτυ που δεν ήταν. Η επόμενη επίσκεψή μας στην εστία των ακριτών έγινε στο δεύτερο μέρος, όταν πετύχαμε το 0-2 με το Ρομπέρ. Μέχρι τότε, δεν υπήρχαμε στο γήπεδο.
Κάπως έτσι συνέβη και στα Γιάννενα, όπου οι του ΠΑΣ μας έκαναν ψιλοπλάκα στην αρχή, μέχρι που προηγηθήκαμε από μια αυστηρή απόφαση του διαιτητή, δώρο του αντιπάλου -διαλέξτε εσείς-, σίγουρα όμως όχι από κάποια δική μας οργανωμένη προσπάθεια.
Το ίδιο στη Σμύρνη, όπως και στην Κομοτηνή όπου τη λύση έδωσε ο Λαζάρ με μια ατομική ενέργεια.
Μ' άλλα λόγια, από ομαδική λειτουργία, είμαστε για να μας κλάινε οι ρέγγες.
Αν δε μας πάει το ματς, αν δεν βρεθεί σε καλή μέρα ο Κλάους, αν δεν είναι αρκετό το φιλότιμο και το ομαδικό πνεύμα του Σάλπι, αν δεν κάνει καμμιά σέντρα ξυράφι ο Λίνο, κλάφτα Χαράλαμπε.
Κι αυτό δεν είνα κάτι που θέλει κόπο ή γνώση για να το δεις, φαίνεται τόσο που ακόμα και μέσα στην Τούμπα -πλην ξαδέρφης και Ατρομήτου- όλοι μας έπαιξαν ανοιχτά και στα ίσα, διότι απλά δεν προκαλούμε όχι φόβο αλλά ούτε στο στοιχειώδη σεβασμό.
Διότι όταν είσαι μέταλλο σε τρέμουν, όταν είσαι ομάδα από βούτυρο, μπορούν να σε καταφέρουν ακόμα και με το δάκτυλο....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου