Το Ρόστερ, ο Δώνης και οι Μεταγραφές!

Με την συζήτηση για την επάρκεια ή όχι του Γιώργου Δώνη να αναπαράγεται έπειτα από κάθε απογοητευτική εμφάνιση του ΠΑΟΚ -κάθε αγωνιστική δηλαδή- η επιχειρηματολογία υπέρ της μιας ή της άλλης άποψης, είναι στο φόρτε της.

Μέσα στις λογής-λογής προσεγγίσεις και με δεδομένο ότι διανύουμε μεταφραφική περίοδο, γράφονται σχόλια του τύπου ''δηλαδή αν είχαμε Βιειρίνια-Λάζοβιτς-Λούκας είναι δυνατόν να μην κερδίζαμε την Καλλιθέα, τον Ατρόμητο ή την Τρίπολη?'' όπως και ''με αυτό το υλικό, ακόμα κι' αν είχαμε το Μουρίνιο δε θα είχαμε χαίρι''.
Πρόκειται για απόψεις που ''χρεώνουν'' την κακή εικόνα της ομάδας στο υλικό και όχι το Δώνη και οι οποίες θα μπορούσαν να απορριφθούν επειδή είναι υποθετικές. Ακόμα και πίσω από τα ΑΝ όμως, κρύβονται αυθαίρετα έως ανόητα συμπεράσματα, μικρά ή μεγάλα ψέματα και υπερβολές που επειδή δε στηρίζονται πουθενά, καταργούν απλούς ποδοσφαιρικούς κανόνες.
Ας πάρουμε τα πράγμα από την αρχή και τα συμπεράσματα που θα προκύψουν θα δώσουν ξεκάθαρες απαντήσεις ακόμα και στα υποθετικά σενάρια.
Συμφωνούμε όλοι πως ο ρόλος ενός προπονητή σε κάθε άθλημα, είναι να καταφέρνει να πάρει το απόλυτο από τους παίκτες του.
Αν πχ ο μέσος όρος της αξίας των παικτών μιας ομάδας είναι στο 3, καλός προπονητής είναι εκείνος που με αυτό το ρόστερ θα καταφέρει να παρουσιάσει ένα σύνολο που ο μ.ο της ομαδικής λειτουργίας θα είναι τουλάχιστον στο 3. Οσο μεγαλύτερη η αξία του προπονητή, τόσο θα αυξάνεται και ο μ.ο της ομαδικής λειτουργίας.
Μην πάει ο νους σας σε εξαλλότητες, όσο καλός και να είναι ο κόουτς στην καλύτερη να φτάσει στο 4 στο 5 άντε βαριά βαριά στο 6.
Εννοείται πως ο ίδιος προπονητής, μπορεί να φτάσει την ομάδα σε υψηλότερα στάνταρντς, αν ο μ.ο της αξίας των παικτών πάει στο 4, στο 5 ή στο 7...

Ο Νιλς Αρνε Εγκεν, ο δημιουργός της Ρόζενμποργκ που για τα δεδομένα του Νορβηγικού ποδοσφαίρου πραγματοποίησε υπερβατικές πορείες στο Champions League, είχε απαντήσει ως εξής στην ερώτηση ''πως γίνεται να έχει δημιουργήσει ένα τόσο αξιόμαχο σύνολο, με τόσο φτωχό ρόστερ σε σχέση με το υλικό των υπολοίπων ομάδων του θεσμού''.
''Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί παίκτες'', είχε πει χαρακτηριστικά. ''Ολοι οι παίκτες είναι καλοί, υπό την έννοια πως όλοι γνωρίζουν τα βασικά. Ολοι ξέρουν έστω και στοιχειωδώς να σουτάρουν, να στοπάρουν, να σεντράρουν. Δεν είναι όλοι ίδιοι βεβαίως, το βασικότερο όμως είναι να ξέρεις που, πως και πότε να τους χρησιμοποιείς''.
Οι παραπάνω φράσεις, απαντούν στο θεωρητικο ερώτημα ''τι θα καταφέρναμε αν είχαμε στον πάγκο κάποιον σαν το Μουρίνιο''. Μπορεί να μην γινόμασταν Μπαρτσελόνα, μπορεί να μη χτυπούσαμε πρωτάθλημα με το υπάρχον ρόστερ, αλλά μάλλον δε θα πονούσαν τα μάτια μας κάθε αγωνιστική...
Διότι στον ΠΑΟΚ του Σάλπι, του Κλάους, του Λαζάρ, του Κατσούρ, του Στάφ, του Λίνο, του Κάτσε -που σίγουρα δεν είναι μηδενικής αξίας ως μονάδες- ακόμα και των παρεξηγημένων ή στοχοποιημένων Ετό, Λόρενς, Κουμαλό, Βιβιάν, Ρομπέρ  -που με βάση το 10 πιάνουν έστω το 0.5-εδώ και 6 μήνες πέρασαν πολλά 90λεπτα χωρίς να δούμε μια έστω φάση της προκοπής, έναν στοιχειώδη συνδυασμό, κάτι τέλος πάντων που να σου δημιουργεί την αίσθηση ότι η ομάδα έχει μια τακτική...

Στον ΠΑΟΚ του Σάντος την πρώτη χρονιά που έκανε προετοιμασία και μεταγραφές, δεν είχαμε κανά ρόστερ που να ξεφεύγει τόσο σε ποιότητα και αξία από το σημερινό. Αν εξαιρέσουμε το δίδυμο Κοντρέρας-Μ. Αντόνιο -που παρεμπιπτόντως κόστισε λίγο περισσότερο από τους Βιβιάν-Κουμαλό, άρα δεν ήταν θέμα χρημάτων που είχαμε τότε- η χρονιά βγήκε με αμυντικό χαφ το χοντρό-Βερόν, αριστερό μπακ τους πρώτους 6 μήνες το Δάρλα, δεξί μπακ τον Αραμπατζή και το Μίρο, στις πτέρυγες το γεροΚονσεισάο και το Βασίλη Λάκη και επιθετικούς το Μπακαγιόκο και τον Αναστασάκο!!!
Σε όσους προτρέξουν, ο Βιειρίνια έχασε περισσότερο από τα 2/3 λόγω της σεζόν λόγω τραυματισμού, όπως και οι Μούσλι- Γκαρσία (ο δεύτερος από συνδυασμό καρτών και τραυματισμών).
Δεν υπήρχε λοιπόν τεράστια διαφορά στο ρόστερ, σε αντίθεση με την εικόνα εκείνης της ομάδας συγκριτικά με αυτό που  βλέπουμε σήμερα.
Ηττοπαθές ξεηττοπαθές -όπως έλεγαν οι προπονητές της κερκίδας- αμυντικογενές ξεαμυντικογενές -όπως διαπίστωναν οι σοφοί των ερτζιανών- το θέμα είναι ότι βλέπαμε μια τακτική, ένα σύστημα, μια ομάδα που είχε έναν συγκεκριμένο αγωνιστικό προσανατολισμό.
Δεν έχει σημασία αν μας άρεσε, αν μας γοήτευε, αν μας ενθουσίαζε ή αν μας άγχωνε!
Το θέμα είναι ότι βλέπαμε ΚΑΤΙ, σε αντίθεση με το σήμερα που δε βλέπουμε ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ παρά μόνο ένα ΤΟΥΡΛΟΥΜΠΟΥΚΙ .
Θυμίζω επίσης κάτι εξ΄ ίσου χαρακτηριστικό, ότι ακόμα και κατά τη μακρά αποχή του Μούσλι, η διαφορά ομαδικής λειτουργίας, δεν αντικατοπτριζόταν στην ατομική διαφορά κλάσης του διεθνή Βόσνιου με θητεία στο καμπιονάτο, σε σχέση με τον Αναστασάκο όπου οι παραστάσεις του άρχιζαν και τελείωναν στον Θρασύβουλα της Β εθνικής, ούτε του χύμα-Ιμπραήμα, που είχε φύγει ως αποτυχημένος από τη...''μεγάλη'' Λάρισα, στην οποία κατά σύμπτωση είχε προπονητή το Γιώργο Δώνη...
Πως εξηγούνται τα παραπάνω?
Ξαναδιαβάστε τις δηλώσεις του Εγκεν και θα σας λυθεί η απορία.
Ενημερωτικά, ο Σάντος πίστευε υπερβολικά στην τακτική, όχι αλαζονικά βεβαίως, αλλά θεωρούσε ότι μια άριστη τακτική με μέτριους παίκτες, είναι αποτελεσματικότερη από μια μέτρια τακτική με άριστους παίκτες. Συγκρίνετε τώρα τη ''φιλοσοφία'' του Πορτογάλου, με τη γκρίνια του Δώνη για το ρόστερ όποτε δε μπορούσαμε να κερδίσουμε ομάδες-καφενεία όπως η Κέρκυρα και μας έκανε γιογιό η Βέροια...

Ολα τα παραπάνω λοιπόν, απαντούν και στο ερώτημα ''αν θα είμασταν καλύτεροι με Βιειρίνια-Λάζοβιτς-Λούκας'' ακόμα και Τζιμπούρ-Σκόκο ως πουρμπουάρ, σας λέω εγώ.
Η απάντηση είναι ξεκάθαρα όχι, η ομαδική μας λειτουγία θα ήταν στο ίδιο επίπεδο.
Το πιθανότερο είναι να είχαμε κάποιους περισσότερους βαθμούς, που θα τους είχαμε κερδίσει όχι επειδή θα είχαμε καλύτερη εικόνα ως σύνολο, αλλά επειδή οι προαναφερθέντες παίκτες θα καθάριζαν με κάποια προσωπική ενέργεια που την έχουν.
Ακόμα και αυτό όμως θα ήταν παροδικό, αφού στην πορεία θα χάνονταν μες τη γενική ανυπαρξία, για τους ίδιους λόγους που ενώ στις τρεις πρώτες εμφανίσεις του ο Κατσουράνης ξεχώρισε σαν τη μύγα μες το γάλα, στην Τρίπολη δεν κατάφερε να ξεχωρίσει από το 0, ακόμα και πριν τραυματιστεί, αν και έπαιζε στη φυσική του θέση
Οταν η αξία του προπονητή είναι μηδενική  άλλωστε, όσο καλούς παίκτες και να έχει δε θα υπάρξει αποτέλεσμα, αφού το 0 με ότι και να το πολλαπλασιάσεις, πάλι 0 θα σου βγάλει...

ΥΓ. Σε όλα τα ομαδικά σπορ, οι παίκτες θέλουν κυρίως να διασκεδάζουν το παιγνίδι. Ακόμα και απλήρωτοι να είναι, καβλώνουν απίστευτα όταν βάλουν γκολ, κάνουν έναν καλό συνδιασμό, γιατί απλά χαίρονται το ποδόσφαιρο με τον ίδιο τρόπο που αποάμβάνουν όλοι αυτοί που πάνε στα 5Χ5 με τους φίλους τους. Μεγάλη δυστυχία είναι για αυτούς, όταν βολοδέρνουν επί 90 λεπτά...

.