Aόρατοι gay, χωρίς προστασία από την αστυνομία...

Σε μια εποχή όπως η σημερινή, όπου η ιστορική αλήθεια μπορεί να αλλοιωθεί ευκολότερα με τους πάσης φύσεως προπαγανδιστικούς μηχανισμούς, η παντελής απουσία έστω και μεμονωμένων γαύρων από τα άδειο Καυταντζόγλειο

, έβαλε τα πράγματα στη θέση τους και φανέρωσε αλήθειες.

Αλήθειες, που καλύπτονται πανεύκολα μέσα από απαγορεύσεις-αβάντες και λογής-λογής τερτίπια της εξουσίας για χάρη των ευνοουμένων του παρακρατικού συστήματος.

Μετά το αρχικό ΟΚ της αστυνομίας για την οργανωμένη μετακίνηση των γαύρων στη Θεσσαλονίκη και την αλλαγή πλεύσης με το που ανακοινώθηκε το ΠΑΟΚτσήδικο συλλαλητήριο, στο Καυταντζόγλειο δεν εμφανίστηκε ούτε λέπι! 

Η αλήθεια είναι ότι τα συνεχή ταξίδια των gay οπαδών, δεν είναι προιόν μαγκιάς, αυταπάρνησης, αφοσίωσης οπαδικής τρέλας ή DNA. Είναι απλώς αποτέλεσμα της παρακρατικής αβάντας και του χαιδέματος που αναφέραμε παραπάνω. Κι' όμως, η εικόνα και το συμπέρασμα που κατ' επέκταση προκέκυπτε, δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα αφού δεν αναδείκνυε τους λόγους.

Και δεν είναι μόνο το φέτος το πέρσυ, αλλά μια τακτική που ζει και βασιλεύει περισσότερες από δύο δεκαετίες, εξομοιώνοντας τους πάντες. Ακόμα και αυτούς που δίδαξαν οπαδισμό σε όλη την Ελλάδα, με τους πουθενάδες που τότε κοιτούσαν κρυμμένοι και προσπαθούσαν να μιμηθούν, χωρίς επιτυχία...

Εσχάτως μάλιστα, προσπαθεί να μετατρέψει τους καρπαζοεισπράκτορες-κομπάρσους σε πρωταγωνιστές.

Τις δεκαετίες του 70 και του 80 που το οπαδικό κίνημα άνθισε χώρα, οι ΠΑΟΚτσήδες δεν ήταν πρωτοπόροι στο είδος τους.Απλώς υπήρχαν μόνο αυτοί.

Τότε, δεν υπήρχαν λωρίδες προστασίας και νεκρές ζώνες, συνοδείες από αστυνομία, δε χρειαζόταν άδεια από κανένα Μπιτσαξή, δεν υπήρχε περιορισμός στα εισιτήρια που έπρεπε να πάρει ο φιλοξενούμενος. Οσοι ήθελαν, ταξίδευαν όπου και όποτε ήθελαν. Ηταν ένας αγώνας στο κλουβί χωρίς όρους και προυποθέσεις και ο δυνατότερος κέρδιζε. Τότε, ο λαός του ΠΑΟΚ κέρδιζε χωρίς αγώνα, γιατί κανένας δεν είχε το κουράγιο να μπει μαζί του στο κλουβί.

Και δεν ήταν μόνο η Θεσσαλονίκη με οπαδικές στιγμές μεγαλείου όπως το ντου στη Θ3, τη συνηθισμένη κατάληψη του μισού Χαρίλαου ή ολόκληρου του Καυταντζόγλειου και την ευτυχία που ένοιωθαν οι πρόεδροι των συμπολιτών, μετρώντας χιλιάρικα από τα sold out.

Δεν ήταν καν οι μεγαλειώδεις εκδρομές στα γήπεδα της Μακεδονίας ή της Θεσσαλίας, όταν τα ασπρόμαυρα καραβάνια φρακάριζαν τις εθνικές οδούς.

Το ίδιο γίνονταν και στα γήπεδα της χαβούζας. Οσοι δεν πιστεύουν, ας ανατρέξουν στο θριαμβευτικό 0-4 μέσα στου Καραισκάκη να δουν με τα ματάκια τους την ασπρόμαυρη Θ7 να πάλεται στα γκολ.

Ολόκληρη τη δεκαετία του 70 οι ΠΑΟΚτσήδες φιλοξενούνταν εντός της Θ 13, σε κάθε ματς  στη Λεωφόρο !!! Ναι καλά διαβάσατε. Το σκηνικό άλλαξε το Μάρτη του 82, όταν η κάθοδος υπεράριθμων οπαδών του ΠΑΟΚ, κατέστησε πιθανό το ενδεχόμενο...αεροπορικής απομάκρυνσης των γηπεδούχων από τη θύρα τους.

Περίπου σαν αυτό που έζησαν οι οπαδοί της κούλας το 84, όταν έφυγαν κυνηγημένοι έξω από το γήπεδό τους στο ιστορικό ντου στο άλσος της Φιλαδέλφειας από μια χούφτα αφιονισμένους ΠΑΟΚτσήδες.

Μιλάμε για εποχές, που ακόμα και η παρουσία φίλων των ομάδων του ΠΟΚ στη Θεσσαλονίκη -δε συζητάμε για Τούμπα- , αποτελούσε την απόλυτη οπαδική φαντασίωση. Μια φορά είχαν δοκιμάσει να μας επισκεφτούν βάζελοι (για αγώνα με τη γριά) και δροσίστηκαν στο Θερμαικό, σε εποχές που τα νερά του δεν είχαν πάρει ολοκληρωτικά τη σημερινή κουραδί απόχρωση.

Εκτοτε, τα κόζα άρχισαν σιγά-σιγά ν' αλλάζουν, να μπαίνουν κανόνες που εκ των πραγμάτων ευννούσαν τους αδύναμους-πουθενάδες. Θεσπίστηκε συγκεκριμένος αριθμός εισιτηρίων για τους φιλοξενούμενους, ζώνες ασφαλείας, μέτρα προστασίας και διακριτικά άρχιζε το ξεψάρωμα από κάθε πικραμένο που αποφάσιζε να αυτολανσαριστεί ως οπαδός.

Χρόνο με το χρόνο, μέτρο με το μέτρο, επετράπαπη σε όλους να παριστάνουν αυτό που σε τελική δεν ήταν, συμμετέχοντας σε σχετικές  συζητήσεις και εξιστορώντας τα κατορθώματά τους, όπως την πέτρα που πέταξαν, το τζάμι που έσπασαν  και το σύνθημα που είπαν...Ολοι πήγαιναν σχεδόν παντού, αφού η αστυνομία τους συγκέντρωνε στα διόδια, εκκένωνε τους δρόμους και τους προσέφερε τις ασπίδες της για κράνη..

Πάλι καλά όμως, που συμβαίνουν περιστατικά όπως αυτά με τους αόρατους gay στο Καυταντζόγλειο, για να συνειδητοποιούν άπαντες την ιστορική αλήθεια που ουδείς μπορεί να παραχαράξει.

Κι αυτή, συνάδει με την προσφορά της Ελλάδος στην ανθρωπότητα.. Οπως λέμε δηλαδή  ''όταν εμείς είχαμε χολυστερίνη αυτοί έτρωγαν βελανίδια πάνω σε δέντρα'', ακριβώς έτσι! Οταν εμείς ταξιδεύαμε εκτός έδρας και κάναμε καταλήψεις στα γήπεδα των αντιπάλων, οι άλλοι πήγαιναν στο γήπεδό τους με καβατζωμένα κασκόλ....