Το αξέχαστο ''ντου'' της Φιλαδέλφειας...

Κατά τη διάρκεια των...χιλιάδων χρόνων που ο λαός του ΠΑΟΚ έστελνε βαγόνια στην Αθήνα, οι σελίδες ιστορίας που έγραψε είναι αμέτρητες. Ως εκ τούτου, φαντάζει δύσκολο να αναδειχθεί η κορυφαία.
Αυτό άλλωστε μπορούσε να το κάνει μόνο κάποιος που ήταν μάχιμος και αυτόπτης μάρτυρας σε όλες τις στιγμές, κάτι που μοιάζει ουτοπικό αν αναλογιστούμε τον αριθμό και τη χρονική διάρκεια στην οποία συνέβησαν.
Οπως και να' χει πάντως, υπήρξαν στιγμές που ξεχώρισαν έμειναν στην ιστορία και μπορούν να συμπεριληφθούν στις κορυφαίες του ΠΑΟΚτσήδικου κόσμου. 

Μια απ' αυτές, είναι και το ντου της Φιλαδέλφειας! Κι αν οι επιστήμονες προσπαθούν ακόμα και σήμερα να εξερευνήσουν τα δεδομένα από το ''πείραμα της Φιλαδέλφειας'', το αντίστοιχο ντου που πήραν 300 ασπρόμαυροι κομάντος έξω από το σπίτι της ξαδέρφης, δεν χρειάζεται επεξηγήσεις! Ηταν οι εποχές που ο λαός του ΠΑΟΚ πήγαινε παντού με ντου, και η αστυνομία αποτελούσε τον καλύτερο σύμμαχο των αντιπάλων! Ακόμα κι' αν επρόκειτο για οπαδούς των ομάδων του ΠΟΚ, ακόμα κι' αν ήταν περισσότεροι, ακόμα κι' αν έπαιζαν στην έδρα τους...

  

ΚΕΡΚΙΔΑ ΣΤΗ ΣΚΕΠΑΣΤΗ

Ηταν οι αρχές της περιόδου 1984-85 τότε που σηκώσαμε στο τελευταίο πρωτάθλημα και το παιγνίδι με την ξαδέρφη ήταν το πρώτο εκτός έδρας ταξίδι για αγώνα με κάποιον από τους τρεις ''μεγάλους'', που ειδικά εκείνα τα χρόνια έμοιζαν ισουψείς σε αγωνιστικό μέγεθος και νάνοι σε οπαδικό.

Αξιοσημείωτο είναι ότι ήταν η δεύτερη επίσκεψή μας στη συγκεκριμένη έδρα, αφού σ' εκείνο το γήπεδο είχαμε παίξει τον αγώνα της πρεμιέρας με τον (τυπικά γηπεδούχο) Απόλλων της Αθήνας, κάνοντας κερκίδα στη σκεπαστή. Τότε βέβαια μας είχε παραχωρηθεί, οπότε το παιγνίδι με την ξαδέρφη ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να τους αποδείξουμε ότι αν θέλαμε, θα μπορούσαμε να την καταλάβουμε χωρίς την άδειά τους.

 ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΗ ΒΕΡΑΝΤΖΕΡΟΥ...
Η συνάντηση όπως συνηθιζόταν εκείνη τα χρόνια, γινόταν στον σύνδεσμο επί της Βεραντζέρου και όσοι ταξιδέψαμε με τρένο, είχαμε την ευκαιρία να ζεσταθούμε νωρίς-νωρίς με θύματα κάτι χανουμάκια που περίμεναν στο σταθμό Λαρίσης, νομίζοντας ότι θα μας τρομάξουν. Ενα από τα βασικά προβλήματα της εποχής ήταν και η παντελής έλλειψη ύπνου, αφού το μάτι δεν έκλεινε εύκολα στις άβολες θέσεις των λεωφορείων ή των τρένων, ενώ από την άλλη ο σύνδεσμος θύμιζε κοινόβιο, ειδικά πριν από τέτοια ματς. Μερικοί είχαμε βρει διέξοδο στα τσοντάδικα της Ομόνοιας, όπου τα Κυριακάτικα πρωινά ήταν άδεια και το σκοτάδι ιδανικό, αν και η εικόνα μετά του ήχου δε μας άφηνε να ''ησυχάσουμε'' τόσο εύκολα. Κάπου στις 12 το μεσημέρι μαζευτήκαμε στο σύνδεσμο για να αναχωρήσουμε. Δεν είμασταν περισσότεροι από 300 άτομα, αφού ήταν νωρίς και πολλά αδέρφια μας έρχονταν στο ξέμπαρκο και όχι με την πορεία. Η διαδρομή κλασσική, ανηφόρα μέχρι την Ομόνοια, ηλεκτρικός και γήπεδο.

Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΜΑΝΑΒΗΣ
Φτάνοντας ανυποψίαστοι στην Ομόνοια και λίγο πριν κατέβουμε με τις σκάλες για τον υπόγειο, ο Μάκης ανεβαίνει σε ένα πεζούλι και με χαρακτηριστικές κινήσεις μας καλεί να μαζευτούμε γύρω του να μας μιλήσει. Οντας σε κατάσταση έκστασης κάθε φορά που μας μιλούσε, οι ''υπασπιστές'' του του μάγκωσαν τα πόδια για να πατάει σταθερά. Τα λόγια του δεν ήταν απολύτως διαφωτιστικά, αν και όλοι καταλάβαμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά:
''Λοιπόν κοιτάξτε να πούμε, εδώ μας την έχουν στημένη να πούμε και μας στέλνουν δηλαδή στο στόμα στόμα του λύκου. Δε θα πέσουμε στην παγίδα τους να πούμε, γι' αυτό θα έχουμε τα μάτια και τα αφτιά μας ανοιχτά! Μου καταλάβατε, ρε να πούμε?''
Ηταν φανερό ότι ο μέγας στρατηγός κάτι είχε μυριστεί, αλλά δε μπορούσε να το πει ενώπιον των αστυνομικών που μας ακολουθούσαν κατά πόδας. Ως μέγιστος στρατηλάτης άλλωστε, γνώριζε ότι το ιδανικό θα ήταν να τους πληρώσει με το ίδιο νόμισμα. Αυτό του αιφνιδιασμού.
Χαρακτηριστικό είναι πως τη στιγμή που ο Μάκης ήταν στο πεζούλι και μας προιδέαζε για την παγίδα, ένας αστυνομικός προφανώς τρομαγμένος από το γεγονός ότι τους πήρε χαμπάρι, του τραβούσε επίμονα το μπατζάκι και του έλεγε ''τι' ναι αυτά που λες, κατέβα κάτω''. Αφού ολοκλήρωσε αυτά που ήθελε να πει, τον κοιτάει άγρια και του κλωστάει το χέρι λέγοντάς του το ιστορικό ''άσε μου να πούμε-να πούμε. Στο λαό μου μιλάω...'', προκαλώντας παραλλήρημα....
             

Η ΠΑΓΙΔΑ
Το΄χουμε επαναλάβει πολλές φορές, ότι εκείνα τα χρόνια, ένα από τα συνηθισμένα σχέδια της αστυνομίας ώστε να μας αποθαρρύνει για να μην κατεβαίνουμε στην πρωτεύουσα, ήταν να μας στήνει παγίδες, ελπίζοντας ότι θα φοβηθούμε. Προφανώς δεν είχαν καταλάβει πως όσο πονούσαμε τόσο μεγάλωσε η διάθεση μας να κάνουμε μαζικότερες εκδρομές! Αφήστε δε που ο κανόνας προέβλεπε ότι αν κάποιοι πονούσαν ήταν όσοι εμφανίζονταν στο διάβα μας. Κι επειδή ελάχιστοι ήταν αυτοί που είχαν τα κότσια να το δοκιμάσουν, οι μέθοδοι πουστιάς ήταν η μόνη επιλογή.
Στο συγκεκριμένο παιγνίδι, η αστυνομία είχε αποφασίσει να αφήσει αφύλακτη τη στάση έξω από το γήπεδο της Φιλαδέλφειας, με αποτέλεσμα να γίνουμε εύκολη λεία στις διαθέσεις των κρυμένων χανουμιών, όντας αιφνιδιασμένοι αλλά και εγκλωβισμένοι στο στενό χώρο της εξόδου, τη στιγμή που οι αντίπαλοι θα ήταν οπλισμένοι, έχοντας πιάσει τα κατάλληλα σημεία. Ευτυχώς τους πήρε χαμπάρι ο στρατηγός και τους συνέβη το ακριβώς αντίθετο από εκείνο που υπολόγιζαν.

ΞΥΛΟ ΣΤΟ ΔΑΣΑΚΙ

Την ώρα που ταξιδεύμαμε προς το γήπεδο, μέσα στα βαγόνια μεταδίδεται από στόμα σε στόμα η εντολή του στρατηγού ότι δε θα κατεβούμε στη στάση που οδηγούσε στο γηπέδο αλλά στην επόμενη. Για να είμαι ειλικρινής, σύμφωνα με τη δική μου ανάμνηση είχαμε κατέβει στην προηγούμενη και όχι στην επόμενη στάση. Τόσο ο ίδιος ο Μάκης, όσο ο Ξιφίας αλλά και εσχάτως ο Ντάνυ ο Κύκλωπας ήταν κατηγορηματικοί ότι έκανα λάθος. Μικρή σημασία έχει, ούτως ή άλλως έχουν περάσει 28 χρόνια από τότε!
Με το που κατεβαίνουμε για καλή μας τύχη, πέφτουμε μπροστά σε ένα γιαπί, και γεμίζουμε το οπλοστάσιο. Μόλις πλησιάζουμε στο γήπεδο, ο Μάκης, αφουγκραζόμενος τη δυσκολία του εγχειρήματος δίνει το σύνθημα: ''Λοιπόν, οι μικρότεροι να μείνουν πίσω ξέρω' γω να πούμε, για να πατάνε τα πτώματα που θα αφήνουμε εμείς''.
Ηταν τόσο πορωτικός ο τρόπος που μιλούσε, που η επανεκκίνηση συνοδεύτηκε με Ινδιάνικες κραυγές, ενώ ακόμα και οι μικρότεροι διαγκωνιζόμασταν για να βρεθούμε στην εμπροσθοφυλακή. Είμασταν σε φάση που δε θα κάναμε πίσω ακόμα κι' αν οι αντίπαλοι ήταν πολλαπλάσιοι, όπως και συνέβη! Εκτός των άλλων επιβεβαιώθηκε πλήρως και ο ίδιος ο μανάβης, αφού βγήκαμε στα νότα των χανουμιών, που ακόμα μας περίμεναν να κατέβουμε στη στάση.
Η ιαχή ''ντου'' διαπέρασε την ατμόσφαιρα και οι πρώτες εικόνες από τους αιφνιδιασμένους οπαδούς της γηπεδούχου ήταν μολότωφ που έσκαζαν πάνω στα κλαδιά των πεύκων.  Το μόνο που βλέπαμε στο βάθος ήταν αμέτρητα κιτρινόμαυρα κεφάλια, εμείς όμως δε σταματήσαμε πουθενά!  Στο πεδίο που είχε οδηγήσει τη μάχη ο στρατηγός άλλωστε, ακυρώθηκαν τα πλεονεκτήματα των γηπεδούχων που εκ των πραγμάτων είχαν τη δυνατότητα να είναι πιό οργανωμένοι. Η πλάκα είναι ότι επειδή το ντου έλαβε χώρα στο άλσος της Φιλαδέλφειας, τα χανούμια δεν κατάλαβαν ότι είμασταν μια χούφτα άνθρωποι.
Δε χρειάστηκε χρόνος για να αντικρίσω τα πρώτα πτώματα με κιτρινόμαυρα κασκόλ, ενώ η εμπροσθοφυλακή μας συνέχιζε να κυνηγάει προς κάθε κατεύθυνση χιλιάδες χανουμιών, που δεν είχαν καταλάβει από πού τους ήρθε και έτρεχαν για να σωθούν.


ΤΑ ΕΠΙΝΙΚΕΙΑ
Οταν συνήλθαμε από την υπερένταση του ντου είμασταν όλοι μαζί, ενώ κιτρινόμαυρο δεν υπήρχε πουθενά στον ορίζοντα. Νοιώθαμε απίστευτη τρέλα, γνωρίζοντας ότι είμασταν πρωταγωνιστές μιάς από τις χρυσές σελίδες της ΠΑΟΚτσήδικης οπαδικής ιστορίας. 
Ευτυχέστερος όλων ο Μάκης που αφού συνεχάρη όσους περισσότερους μπορούσε και βρισκόμενος ακόμα σε κατάσταση έκστασης, έδωσε το σύνθημα που έμελλε να γίνει ένα από τα πιό αγαπημένα, μια και περιέγραφε σε απόλυτο βαθμό την τρέλα μας: ''Λα-λα-λα, λα-λα δεν είμαστε καλά στα μυαλά μας''. Το φωνάξαμε κάπως αμήχανα, αγνοώντας τότε τη διαχρονικότητά του, αφού νομίζαμε ότι πρόκειται για ιαχή της στιγμής. Εκτοτε, το τραγουδούσαμε παντού σε κάθε γήπεδο της χαβούζας, επαναφέροντας στη μνήμη μας εκείνες τις στιγμές.
Δε μπορούσαμε να υποψιαστούμε ότι θα το υιοθετούσαν όλες οι επόμενες γενιές και θα το ακούμε ακόμα και στις μέρες μας, όντας με άσπρες τρίχες οι περισσότεροι. Μέσα στο γήπεδο, το σύνθημα ''δυναμωτικό το ξύλο στο δασάκι'' δονούσε την ατμόσφαιρα, σε ένα παιγνίδι που ήταν εξ' ίσου αξέχαστο και ως προς την έκβασή του, αφού ισοφαρίσαμε στα χασομέρια με ένα αξέχαστο βολ-πλανέ του παικταρά Θωμά Σίγγα.